Schaduwkind – P.F. Thomese

Gisteren heb ik het boekje van  P.F.Thomese gelezen over het sterven van zijn dochtertje. Schaduwkind. In de taal probeert hij het leven en het sterven van zijn kind vast te houden en tegelijk los te laten. Het is geen makkelijk boek. Geen sentimentele tranentrekker. Juist daarom zo aangrijpend. De vreselijke pijn om alles wat er niet is. De rouw om wat er nooit was, nooit zal komen. Hoe kun je de kus missen van een meisje dat jou nooit gekust heeft? Hoe kun je de klank missen van een stem die nooit gesproken heeft. Het onuitsprekelijke en tegelijk alleen in taal te vatten verdriet van een ouder die een kind aan de dood verliest. De explosie van de geboorte en het zachte zuchtje waarmee ze uiteindelijk sterft. Het is hartverscheurend als je leest hoe zijn vrouw het kindje klaar maakt na het sterven. Hoe ze het kindje in hun armen nemen om afscheid te nemen. Ik weet niet hoe lang het meisje geleefd heeft, in ieder geval een paar maanden, waarna het sterft aan een niet-functionerende lever.

Veel is herkenbaar voor wie een ernstige, aangrijpende gebeurtenis heeft meegemaakt. Vooral de beschrijving hoe je niet meer past in de wereld van ervoor.

Een indrukwekkend boekje wat je een aantal dagen niet loslaat!

citaat‘: Een vrouw die haar man begraaft, wordt weduwe genoemd, een man die zonder zijn vrouw achterblijft, weduwnaar. Een kind zonder ouders is wees. Maar hoe heten vader en moeder van een gestorven kind? ‘