Van heggen en grenzen

Lieve mensen, wat een ellende kan er ontstaan over een heg. Ooit keek ik weleens op tv naar de Rijdende Rechter. Dat ging over geschillen tussen buren en ik dacht dan meestal hoe is het mogelijk over dit soort onbenulligheden zo’n conflict te krijgen? Ik weet helaas inmiddels beter. Hier volgt het verhaal van de Woekerende Hedera.

De heg

Ons huurhuis heeft een middelgrote achtertuin. Daar tuinier ik met plezier. Leeggehaald aan het begin van de huur en langzaamaan weer aangelegd en beplant. Links in overleg met de buren een schutting laten plaatsen. Rechts stond al een monsterlijk dikke Hederahaag die we ijverig ieder jaar een paar keer terug snoeiden, maar die een steeds sterkere neiging vertoonde schuin onze kant op te groeien. Zo’n 1,5 m breed en 2 m hoog was het een heel gevaarte geworden waar ik een haat/liefde verhouding mee had. Vogels bouwen er hun nesten in, in de nazomer gonst het er van honderden bijen en een heg oogt mooi groen en natuurlijk. Als hij nou maar niet zo’n beetje een derde van mijn tuin begon in te nemen….

Dit is een Hedera heg. Maar dan recht. Bij ons 45 gr. schuin overhellend naar rechts denken

De heg moet weg

Vorig jaar winter hakte ik de knoop door. De heg moet gewoon drastisch teruggesnoeid. Onze Syrische huisgenoot had allerlei ideeën om met palen en ijzerdraad het ding weer rechtop te krijgen. Of zelfs door er met een auto en een touw heel hard aan te trekken. Ik had daar zo mijn twijfels over. Stapsgewijs begon ik de haag zodanig te snoeien dat ik zou kunnen zien waar eigenlijk de oorspronkelijke ‘stam’ was. Het werd steeds duidelijker. Ergens in de prehistorie was er een paal ( of meerdere) geweest met ijzerdraad waarlangs de Hedera was geplant. Die paal leunde nu 45 gr. onze richting uit en trok de rest van het groene monster met zich mee. Ergens vond ik in de jungle nog een vergane paal en wat verrot tuinmateriaal. Ooit toen de aarde nog wild was en dun bevolkt, was het een mooi begin van een heg geweest, denk ik.

De communicatie

Ik waarschuwde de buurman dat we dit jaar drastisch zouden gaan terugknippen. Dat was akkoord. De buurman doet het tuinonderhoud en die was ook wel klaar met het geknip en gesnoei. In een paar maanden tijd snoeiden we aan onze kant steeds meer weg. Maar het werd duidelijk dat er grover materieel nodig was. Het ding moest gewoon weggezaagd. Opnieuw overleg met de buurman. -Prima, haal dat ding maar weg. We gaan zo goed als zeker verhuizen, dus doe wat je wilt.-

Zo bespraken we tijdens het avondeten met onze jonge, super getrainde huisgenoot erbij hoe we die klus zouden kunnen klaren. Vier meter heg 1,5 m dik en 2 meter hoog, dat is niet niks. En we fantaseerden over wat we dan in de plaats wilden.

Eerst maar de beuk erin

We waren een dagje weg en bij thuiskomst zien we in de tuin een gehalveerde heg. Dorre takken steken kaal en desolaat de lucht in. De helft van de heg is een meter in de hoogte weggekapt, de rest staat nog fier groen 2 meter hoog te zijn. Voor ik iets kan zeggen hoor ik mijn naam roepen. De toon is niet blij en licht dreigend. Het uit- de-suikerpot-gesnoepte schuldig kind gevoel overvalt me. Er is iets mis. Of ik een christen ben, roept de stem over de halve heg. Aan de toon waarop die vraag gesteld wordt horen we dat die vraag niet uit heilsbegerig verlangen voortkomt.

De tirade die volgde ga ik niet herhalen. Die was niet gezellig. En ook niet redelijk. Wat er gebeurd was werd ons in geuren en veel drama verteld. ‘Die jongen’ was er met zaag en bijl ‘als een idioot’ op los gegaan en wilde niet stoppen ondanks herhaald verzoek. Tja, die jongen, onze huisgenoot, was zo betrokken bij Operatie Heg dat hij, toen hij een middagje alleen was, het plan opvatte ons te willen verrassen. Wij middag weg, Heg weg. Kopzorgen weg.

Hoe verstandig dat was? Onze tachtigjarige buurvrouw, zeer aan haar heg gehecht (:)) ziet plotseling een vreemde, volledig in zwart gehulde (pet, mondkapje, zonnebril, haar en kleding) ninja figuur met een bijl haar heg weghakken. Die is zich een ongeluk geschrokken. Ze is met alles wat ze kon bedenken onze helper gaan tegenwerken, tot de tuinslang aan toe. Onze gast (niet gevoelig voor de emoties van de buurvrouw) voelde zich behandeld als een hond. En overtuigd van racistische bejegening gaf hij daarom geen gehoor aan al haar stop bevelen. Het moet een drama geweest zijn. Ik vraag me af wie van de buurt allemaal heeft meegesmuld.

Anderhalve heg

Zo zaten we dus met anderhalf groen monster en een boze buurvrouw. Geen leuke aanblik, geen fijn gevoel. Wat nu? Na een afkoelpauze waagden we een nieuwe poging tot overleg. Opnieuw gaf de buurman fiat. Haal maar weg! Verder geen excuses, maar ok. Een kennis zou komen met een kettingzaag om de boel weg te zagen. Tot we bedachten dat met het compleet verwijderen van de heg ook onze privacy verdwijnen zou. Iets ter vervanging moest nog bedacht. In de huidige situatie niet fijn voor beide partijen. Dus, dachten we, laten we het uitstellen tot na ons bezoek aan de VS, aan mijn schoonvader. Dat besluit viel niet in goede aarde. Nu was ‘de verwachting’ dat we zo spoedig mogelijk de heg zouden weghalen. Weer werd het een ongezellig gesprek. Ik was bijna rijp voor de Rechter. Nu werd er van ons geeist dat we de heg, die uiteindelijk niet van ons is en die me al jaren stoorde, op een moment dat ons niet uitkwam, moesten laten weghalen door onze ‘tuinman’. Het moest toch niet gekker worden. Plotseling begreep ik de woede van de mensen bij het programma over geschillen tussen buren. Echtgenoot was er klaar mee en vertelde hen, in toorn ontstoken, dat het hun heg was en dat ze er lekker zelf mee verder mochten.

Communicatie is een vak

Een laatste poging tot een verzoenend overleg bleek kansloos. Wat mij redelijk leek en begrijpelijk, werd compleet anders ingeschat. Waar ik meende dat er onaardige dingen gezegd waren over ons bleek ik daar totaal ongelijk in te hebben, of was ik veel te snel aangebrand. Dingen van twee kanten bekijken was iets waar men niets mee kon. ‘Zo zitten we niet in elkaar’. Hier liep ik vast. Het hele gedoe raakte me meer dan ik wilde. Ergens hoop ik door redelijkheid tot een soort ontmoeting te komen. Een plek waarop je tenminste kunt zeggen, nu snap ik waarom je zus of zo reageerde. Wat is goeie communicatie een kunst! Hoe is het toch mogelijk dat wat je meent gezegd te hebben bij de ander een compleet andere boodschap wordt? Wantrouwen speelt daar zeker een rol bij en dat hoeft niet eens iets met mij persoonlijk te maken te hebben.

Grenzen, letterlijk en figuurlijk

Zo leidde het verhaal van de woekerende, naar onze tuin overhellende Hedera tot veel meer begrip voor de heftige emoties van de deelnemers aan de Rijdende Rechter. En realiseer ik me des te meer dat ijzer niet met handen te breken is. Ja, het gaat in die serie om iets onbenulligs. Maar het is de communicatie, nou ja, juist het gebrek eraan, wat tot ruzie leidt. Om over die ruzie heen te komen zijn twee partijen nodig. En dat blijkt een lastige.

Is minder simpel dan het lijkt.

Advertentie