Lego Time in Woudenberg

Vrijdag is onze oppasdag in Woudenberg. De jongste kleinzoon Kris van bíjna vier is thuis. Rond 12 uur halen we Niek van zes op die in groep drie zit. Afgelopen vrijdag was ik alleen. Kris was niet helemaal lekker, snip verkouden en veel hoesten. En Kris wilde veel aandacht. Na een uurtje samen had ik behoefte om even met een kop koffie de krant te lezen.

‘Wil je met klei spelen?’ vroeg ik hoopvol. Nee, daar had Kris geen zin in.
Hmmm, kleuren dan? Nee-ee, ook niet.
Wat wilde hij dan wel? Nee, dat was niet de bedoeling, ik moest het zeggen, hij moest ja of nee zeggen.
Okay, hmmm, mijn brein zocht koortsachtig naar een interessante activiteit voor een verveelde, hangerige driejarige kleuter. Ondertussen was ik al wel vast op de bank gaan zitten met de krant.

‘Anders ga je al je Cars auto’s op een rijtje zetten’, probeerde ik, met weinig hoop op succes voor zo’n fantasieloos plan. Dat bleek een hit. Minstens 10 minuten kon ik lezen. Toen ze allemaal op een rijtje stonden kwam Kris zelf op het lumineuze idee, een scheiding tussen Cars1 en Cars2 auto’s te maken. Dit had als minder leuke bijkomstigheid voor oma dat ik bij ieder autootje een verhaal te horen kreeg waarom Cars1 en Cars2 auto’s niet tot dezelfde categorie behoorden. ‘Wa-ant’, begon iedere toelichting…Ik heb de film  Cars1 gezien maar nummer 2 niet, dus ik snapte lang niet alles. Maar ondertussen was Kris toch lekker bezig.  En ik de krant aan het lezen. Wel drie pagina’s.

Toen was de pret voorbij. Oma moest met de Lego spelen. Op de grond bij de grote Lego berg waagde ik mij aan het bouwen van, tja.., wat was het? Als kind heb ik nooit met enig constructie speelgoed gespeeld. We hadden wel Lego maar ik had er niet de minste belangstelling voor. Mijn ruimtelijk inzicht is bepaald ook onderontwikkeld. Algebra en meetkunde waren als een horrorfilm voor me. Of er verband bestaat met het gebrek aan Lego-tijd? Volgens mij heb ik gewoon een uitval op dat gebied.

Maar al doende leert men. Kris diende me van advies. ‘Doe daar maar een ‘platje’ oma, dan blijft het beter zitten’, en dat soort ervaringstips. Ik kwam tot de creatie van een redelijk voertuig, met behulp van Kris. Hij toonde het trots aan zijn grote broer die uiteraard vond dat het nergens naar leek en onmiddellijk tot verbouwing wilde overgaan. Dit werd door de verkouden Kris niet op prijs gesteld, dus voor er Lego door de lucht vloog, snel de ruzie gesust.

Na de lunch wilde ik even op de bank liggen, voor Kris het moment om onmiddellijk naast me te kruipen en om een verhaaltje te smeken. Ik had geen inspiratie en probeerde hem ervan te overtuigen dat het dit keer beter was als ik een boek zou voorlezen.  Na enig aanhouden begreep hij dat het verhaaltje een verloren zaak was. We lazen het ‘Aller-ondeugendste Varkentje’. Ik redde het net zonder in slaap te vallen. Ik herinner me dat van vroeger, toen ik onze kinderen voorlas. Blijkbaar kunnen je hersenen gewoon functioneren terwijl er ergens een lampje uitgaat. Ik kreeg dan een duw van het kind dat naar een slapende moeder zat te luisteren..

Niek maakte me weer wakker toen hij piano ging oefenen. Jingle Bells schalde door de kamer, met af en toe een schreeuw van verontwaardiging als er een noot niet lukte. Vóór Niek met zijn mamma verdween naar pianoles hadden we de dvd-speler startklaar gezet. Oh, wat zijn films soms een uitkomst. We begonnen samen, Kris en ik, aan de Dino tekenfilms. Ik reikte al verlangend naar mijn krant, maar Kris besloot al wriemelend en draaiend, met zijn ogen op het scherm gericht dat hij bij me op schoot wilde. Eerst de benen, toen zijn armen en toen achteruit en ondersteboven de rest van dat stevige lijf. Plof, die zat. Geen ruimte meer om een krantje vast te houden.

En ach, zo zat ik eigenlijk ook wel lekker rustig.

PS foto Niek van vóór Sinterklaas

Advertentie