Moet ik The Needle’s Eye uitlezen of niet?

Af en toe heb je van die boeken waar je geen klik mee krijgt. Ik heb me recent door een boek van Margaret Drabble heen geworsteld (The Needle’s Eye) en betrapte me op het laatst er op dat ik hele stukken oversloeg. Niet om het einde te weten te komen, zoals soms met een spannende detective, maar om mezelf nog meer gefilosofeer te besparen van de hoofdpersoon&co die niet anders leken te doen dan lange gedachtenspinsels te hebben waarin ze zichzelf onderzochten. Ik werd er zo moe van…Ik veerde helemaal op als er weer ’s een gesprek plaatsvond.

Het intrigeert me waarom je soms totaal niet in een verhaal kan komen terwijl de plot heel interessant lijkt. Ik hoef een hoofdpersoon niet perse aardig te vinden of eenzelfde opvatting over het leven te hebben om geboeid te raken. De plaats van handeling mag echt overal zijn, al is het in Enumatil,om maar wat te noemen. Alle onderwerpen vind ik interessant. Historisch, eigentijds, psychologisch enz. Ik hou van 19e eeuwse schrijvers, 21e eeuwse schrijvers, iedere cultuur is me welkom. Je kunt me niet snel afschrikken. En toch is er dan zo af en toe een boek wat me werkelijk totaal niet boeit.
…. " [W]hile addressing itself to a spiritual dilemma so profound that manyreaders…will not grasp it at all, [this novel] is at the same timeintensely humorous, readable, ‘unserious’ in its depiction of totalhuman beings…", las ik op internet in een recensie in de New York Times.  Nou, ik vond het niet geestig, onleesbaar en dat geestelijke dilemma is mij dus inderdaad ontgaan.
Aangezien Drabble een zeer gerenomeerde schrijfster is ligt het waarschijnlijk aan mij.Toch kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat het allemaal wat pretentieus is. Ik zal de literatuurkenners in de familie er eens op bevragen.

De NS publieksprijs voor Japin’s ‘De Overgave’ is terecht. Ik vond het een zeer boeiende roman, met een knappe plot en onverwachte en verrassende ontwikkelingen. Ik smul van dit soort boeken over een combinatie van historische thema’s en andere culturen. Ook zijn andere roman ‘De zwarte met het witte hart’, over 2 Afrikaanse prinsjes die in de 19e eeuw door hun vader naar Nederland werden gestuurd en hun (tragische) wedervaren, vond ik erg mooi om te lezen. Sinds ik weet dat Japin met 2 mannen samenwoont heb ik wel iets meer moeite met hem, maar ja, hoe weeg je dat mee? Beethoven en Mozart waren ook geen voorbeelden voor de samenleving op ethisch gebied, zal ik maar zeggen en toch kan ik van hun muziek genieten.