Hollandse pot in Korea

Begin maart stuurde ik mijn bijdrage in naar het Nederlands Dagblad voor een special bijlage over Eten in het kader van Biddag voor gewas en arbeid.

Helaas, hadden ze mijn creatie over het hoofd gezien , ik vond hem nergens terug, zelfs niet ergens onderaan de site waar er tientallen stonden. Zo slecht was het toch niet geschreven, dacht ik, dus toch maar even nagevraagd en juist, ja, was in een verkeerd mapje terecht gekomen.

Nou ja, die boodschap moet ik soms ook verkopen op mijn werk, dus bij deze het verhaaltje dan maar op mijn eigen site geplaatst

Een gedenkwaardige maaltijd in Pusan, Zuid-Korea, 1986

Ruim vijf dagen at ik, ziek als ik was, het ziekenhuiseten. Driemaal per dag soep met rijst en groente. Ik woonde tenslotte in Zuid-Korea. De keuken van het ziekenhuis was simpel en kende maar een menu, het Koreaanse. Wie anders wilde kon een eigen potje (laten)koken, door familie,  in de patiëntenkeukens waarvan er een aantal waren.

Na de operatie was al mijn eetlust verdwenen. De soeplucht bij het ontbijt, de bijgerechten, het stond me tegen. Ik wilde weer eten zoals vroeger thuis. Kruimige aardappels, met kabeljauw in botersaus, zoals alleen mijn moeder die kon maken en worteltjes. Sucadelapjes, erwtjes en puree. De operatie, de spanning en pijn, het kwam allemaal tot ontlading in een verlangen naar Hollands eten. Het oerverlangen naar thuis.

Mijn zus Loes, juist in die periode op bezoek, bracht uitkomst. Zij ging naar de markt en zocht net zo lang tot ze de ingredienten had voor een Hollandse maaltijd. In de afdelingskeuken stortte ze zich tussen de Koreaanse dames om een plekje te veroveren achter het fornuis om daar een maaltijd te bereiden die mij troost bracht: een balletje gehakt, kruimige aardappels met jus, en spercieboontjes. Nooit heeft sindsdien een simpele Nederlandse maaltijd zo rijk gesmaakt.