Present, Maskers en Mozes

Het moet wel goed gaan met me. Afgelopen week naar twee(!) avondbijeenkomsten geweest, de huiskring te eten gehad, de tandarts en de oogarts bezocht, een dag opgepast en ook nog 3 dagen gewerkt en last but not least vanmorgen naar de kerk. Ik sta er eigenlijk zelf versteld van…Deze week maar weer even winterslaap houden 🙂

Ondanks de drukke bezetting leek het thema van de week  wel: wandelen met God. Niet rennen, niet jagen, niets moeten, maar tijd investeren om gewoon zoals je bent bij God te zijn en met Hem op te trekken. Vanuit die rust, die eigenlijk vol beweging is, groeit als vanzelf een verlangen echt en authentiek te zijn en anderen te vragen mee te wandelen. En om onderweg wie het moeilijk heeft te hulp te schieten, practisch of op andere wijze.

Dat laatste is de doelstelling van Stichting Present. Iemand van die stichting uit Den Haag kwam erover vertellen in onze gemeente. Zij willen vrijwilligers (in kerken en daarbuiten) mobiliseren om te helpen bij projecten die via hulpverleners worden ingediend. Klussen die je als groep op een zaterdag kan klaren: een tuin fatsoeneren voor een ouder of ziek iemand, of een huis weer eens uitmesten voor mensen die het zelf net niet helemaal redden. Een groep kinderen uit een achterstandswijk een leuke middag bezorgen enz. enz. Gewoon om maatschappelijk weer meer op elkaar betrokken te raken. Weg met de anonimiteit van een overgeorganiseerde en dus eenzame samenleving. Laten we onszelf weer gaan geven en iets laten zien van wie Jezus voor ons wilde zijn.

Iemand stelde de vraag hoe je mensen kunt motiveren om mee te doen aan zo iets zonder dat ze het gevoel krijgen dat ze van alles moeten. Dat bracht me bij het ‘wandelen’. Ik las het beeld in een overdenking ergens en het bleef hangen. Van wandelen raak ik ontspannen, er gaat iets stromen van vitaliteit. Ik ben me meer bewust van geuren en geluiden, ik kom tot mezelf, mijn huid voelt lekker tintelend aan (nou ja, in de winter dan). Een algemeen gevoel van welbevinden neemt bezit van me.

Je zou zeggen dat ik met zo’n positieve ervaring iedere dag lange wandelingen maak :). Niet dus. Ik moet me er echt toe zetten. maar als Kim me eindelijk uit m’n stoel gesleurd heeft….Enz.

Daarom vind ik het beeld van wandelen met God zo aansprekend. Het is iets waartoe je je iedere keer moet zetten, maar ben je eenmaal zo ver dan gaan er dingen gebeuren. Er begint iets te stromen. Je ontmoet God en daardoor je zelf op een nieuwe manier. De maskers gaan af (onderwerp van de Lifeavond gisteravond in het Zeeheldentheater in Den Haag). Want dat gebeurt ook als ik aan het wandelen ben. Vooral in stille gebieden of aan het strand bij het eindeloos geluid van de golven kunnen gevoelens die ik in m’n drukke bestaan weg kan drukken eerder boven komen.

Zo zet God je leven ook wel eens ‘stil’ zodat je jezelf leert ontmoeten en kennen. Mozes had 40 jaar een groots leven als prins en staatsman aan het Egyptische hof toen hij door voor zijn eigen (Joodse)volk te kiezen (op een wat onhandige manier, hij sloeg gelijk een Egypenaar dood) moest vluchten naar de woestijn. Veertig jaar als herder verder kwam God hem pas weer ‘halen’ voor een nieuwe taak. Blijkbaar was hij er toen pas klaar voor. ‘In de pauzes, woestijnervaringen van ons leven gebeuren vaak de belangrijkste dingen, want God is met ons bezig’. Citaat uit de preek van vanmorgen door ds. Mark van Leeuwen uit Rotterdam.

Nou, ik heb wel een week nodig voor de verwerking van wat ik deze afgelopen week heb meegekregen. Een strandwandeling maar?

Ik kijk terwijl ik dit schrijf naar het concert ter ere van de a.s. inauguratie van Barack Obama. Ik wens het de Amerikanen toe dat er een nieuwe periode mag aanbreken van hoop en positieve ontwikkeling. Ik vrees dat er een bijna ondragelijke last op de schouders van Obama ligt om aan alle verwachtingen te voldoen. Hij is niet de Messias. En hij heeft geen bovenmenselijke krachten. Ik wens hem veel wandelingen met God toe.