Ik kijk naar het pilletje in mijn hand. Een wit pilletje, met een gleufje. Het is 20 mg.Paroxetine. Dat is het werkzame bestanddeel van Seroxat, een antidepressivum. Het is de helft van de dosis die ik gebruikte. Drie maanden heb ik er over gedaan om een pilletje te minderen. Van 40 mg naar 20 mg. Met kruimels per dag probeerde ik heel geleidelijk af te bouwen. Het leek goed te gaan.
Nu neem ik , weliswaar na rijp beraad, in 1 keer weer dat 2e pilletje in. Maanden werk voor niets. Ik voel me er een beetje verslagen bij.
Ik neem een ander pilletje uit de verpakking. Ditmaal 500 mg metformine. Iets groter, ook wit, met een nummer. Het is een medicijn tegen diabetes. Sinds vorig jaar april heb ik die volksziekte. Tegen die kwaal gebruik ik ook twee keer per dag een pil. Met goed resultaat.
Waarom voelt het slikken van Paroxetine nu zo anders dan het gebruik van diabetes medicijnen? Is een depressie ook niet puur fysiologisch? Zo wordt het vaak voorgesteld tegenwoordig. Je mist bepaalde stofjes en daarom…
En toch wil je daar niet aan. Er blijft altijd een twijfel knagen dat je misschien toch door zus of zo te handelen, te denken, door dit niet en dat wel te doen er een definitieve kentering kan komen. Anderen kunnen toch ook zonder?
Zo wordt mijn geloofsbeleving enorm gehinderd door de depressieve periodes. Twijfels slaan toe. Ik weet dat dit een gevolg is van de stoornis in mijn gevoelsleven. Maar ook dat is heel moeilijk te aanvaarden.Vooral tijdens de depressie cirkelen je gedachtes maar rond dat wat er niet is, wat er wel zou “moeten” zijn. De ervaring van verlies zoals van Buuren dat noemt. Ik schreef daarover in mijn vorige blog.
Het piekeren en malen is zo overduidelijk een symptoom van de depressie. Het kost paardenkracht om er als het ware boven te staan en je niet mee te laten sleuren in die draaikolk van gedachtes die maar koortsachtig zoeken naar een “verklaring”.
Nog geen minuut heb ik gespendeerd aan het trachten te begrijpen waarom de insuline in mijn lichaam minder effectief is geworden zodat het bloedsuikerpeil niet op een natuurlijke wijze geregeld wordt. Het zit in mijn familie. Dat verklaart veel. Ik word ouder en het is een genetische aanleg.Daar heb ik vrede bij. Verder doe ik mijn best gezond te leven.
Maar de depressie is een ander verhaal om de een of andere reden. Die ligt aan mij. Terwijl ook die familiaal is. Maar ik wil helemaal niet op mijn familie lijken daarin! Diabetes, so what, vervelend maar geen stigma. Depressie, vele malen vervelender (eufemisme), ondragelijk en een stigma.
PARELPAD 
Kherinner me nog goed jullie prachtige zaaibloemen balkon in de Wortmanstraat.
LikeLike
Wat een prachtige foto van jou!!!!!
LikeLike
mooi geschreven en ook voor mij zo herkenbaar. i love you moessie.
LikeLike
Wat ik altijd deed, is als er visite was overdreven gaan zitten kniezen met dat pilletje in je hand en als je het dan ingenomen had ineens keihard en vrolijk gaan zitten zingen. Helpt!
LikeLike
KUS! Gisteren heel leuk gebabbeld met je jongste dochter… Neem het pilletje maar gerust hoor. Als je het nodig hebt…
LikeLike
Even weer een kijkje op het weblog van mijn lieve ex-collega. Wat naar om te horen dat die ‘black dog’ er weer is. Maar hoe mooi en helder weet je je gedachten op ‘papier’ te zetten. Ik ben gestopt met vechten tegen mijzelf, mijn keuze gemaakt en slik De Pil nu elke dag ‘stoer’ door, zelfs een stopweek is er niet meer bij. Zo, ik zal dat migrainespook eens even wat laten zien! Gaat het niet goedschiks dan kwaadschiks! Vort! Wegwezen! Margreet ik wens je kracht en rust.
LikeLike
Balen voor je, Margreet, dat het weer zover is. Ik voel met je mee..
Moedig dat je ’t weer open gooit. Fijn ook, want ’t steunt mij en ongetwijfeld ook anderen voor wie het herkenbaar is.
Sterkte, joh!
Liefs, Esmeralda.
LikeLike
Alweer een enkele jaren oud bericht maar voor velen nog steeds zeer actueel!
In dezeflde periode, 2008/2009 had ik mijn diepste dal van de Paroxetine/Seroxat ontwenning. Een middel waarvan ik inmiddels weet dat het zo verslavend is dat het maar zeer weinig mensen lukt om het af te bouwen en de kennis hiervan bij de meerste artsen minimaal is. De fabrikant doet of hij gek is en weigert hardnekkig om bruikbare afbouw informatie beschikbaar te stellen…
Trudy Dehue is een van de vele experts die ik destijds gesproken heb. Anderen zijn dr. David Healy, dr. Peter Breggin en dr. Joseph Glenmullen die goede boeken over het onderwerp geschreven hebben.
Bottom line is dat SSRI antidepressiva, en Paroxetine in het bijzonder, met name bij langer gebrui leiden tot een bijna onomkeerbare afhankelijkheid, in de spreektaal verslaving.
Afbouwen geeft aanleiding tot zeer nare onttrekkingsverschijnselen die deels kunnen overlappen met de originele klachten, maar oook van een totaal andere orde kunnen zijn.
Waar dezse volgens de bijsluiter binnen enkele weken over zouden gaan is de praktijk voor velen helaas anders.
Ik ben nu zelf ruim 6 jaar na het laatste halve pilletje (ja die halve pil van 10 mg ziet er zo onschuldig uit!) en nadat ik 2 jaar echt doodziek was van het afbouwen voel ik me nu zover genezen dat ik weer gedeeltelijk kan werken. Onnodig te zeggen hoveel ellende en geld me dit gekost heeft, en hierbij nul op het rekest kreeg van de “artsen” die zich nog altijd verschuilen achter richtlijnen.
En dat terwijl in patientenkringen de potentieel gruwelijke gevolgen van stoppen met Seroxat reeds lang bekend waren, er zijn diverse websites volledig aan gewijd, bv.
http://seroxatsecrets.wordpress.com/2008/01/05/the-hell-of-seroxat-withdrawal/
Een ervaring die bijna naadloos bij de mijne aansluit. En dit alles was niet nodig geweest als de juiste afbouw informatie mij op tijd bereikt had, en die luidt:
De dosis met maximaal 5-10% per 3-6 weken verminderen. Dit is een traject dat meer dan een jaa rkan vergen, waarbij pas gestopt mag worden bij een zeer lage dosis (minder dan 1 mg).
Lange tijd was dit bijna onmogelijk omdat deze uitert lage doseringen niet afgemeten konden worden, sinds enkele jaren is er wel de Seroxat suspensievorm waarmee exacte op de tiende milligram nauwkeurig gedoseerd kan worden. Helaas onbekend bij bijna iedereen.
En sinds vorig jaar zijn er dan de afbouwstrips waar enkele odnerzoekers zich sterk voor gemaakt hebben:
http://medischcontact.artsennet.nl/actueel/nieuws/nieuwsbericht/138060/afbouwstrip-voorkomt-ontwenningsverschijnselen.htm
Ik ben wel benieuwd of je intussen ook hebt kunnen afbouwen en zo niet, misschien heb je iets aan deze informatie.
LikeLike
Ik lees je commentaar nu pas! Interessant om te horen. Mijn huisarts zei laatst wel dat Paroxetine er bekend om staat dat het moeilijk af te bouwen valt. Het blijft voor mij een dilemma. Steeds meer wijst in mijn geval in de richting van een fysiologische ‘aanleg’, of genetisch zo je wil. In dat geval is het te verklaren dat ik zo gebaat ben bij het medicijn. Ik ben bang dat ik nooit zal weten of ik zonder kan..ik durf het risico van een terugval niet weer te nemen. Direct na het terugkomen op mijn oude dosering voelde ik me beter en ben sindsdien stabiel. Ik accepteer het, zoals ik de metformine accepteer. Ik vind wel ook dat producenten en artsen betere voorlichting moeten geven over het afbouwen. Hoewel sommigen het wel lukt om vrij snel te stoppen, is het voor de meesten erg moeilijk. Ik heb zelf wel het superlangzame schema gevolgd en een tijd gefunctioneerd op de halve dosis. Maar na een jaar of zo was ik terug bij de oude depressies en angsten…Vandaar dus de acceptatie nu.
LikeLike