Het is hier zo warm….

Het eerste wat me overvalt is de warmte. Nee, niet buiten. Daar is het vrieskoud. Ik heb het over de verzengend droge, warme lucht die alle kamers van het appartement in wordt geblazen. Ik verkeer in een permanente staat van oververhitting sinds ik ben gearriveerd in de flat van mijn schoonvader, in Boston.

Sinds mijn vijftigste of zo verkeer ik al in een milde staat van onaangename warmte, en dit komt er nog eens bovenop. Ik wil bloot op het balkon gaan staan, met blote voeten in mijn hemd naar buiten, zo benauwd heb ik het. Het is minstens 23 gr. binnen! Zou ik eraan wennen in de vijf weken dat ik hier ben? Onze slaapkamer houden we KOEL. Verwarming uit en het raam op een kier. Echt open kan niet vanwege het lawaai. Maar ook vanwege de wind. Op de 16e verdieping, aan het water, is een zuchtje wind op de begane grond al snel een loeiende storm door het open raam. Maar de kier brengt al verlichting.

En dan mijn kleding. Gewaarschuwd door mijn kinderen, (die hier ook net gelogeerd hebben, apart van elkaar) niet te warme kleding mee te nemen, heb ik me reeds beperkt tot t-shirts en vestjes. Maar ik had korte mouwen en korte broeken mee moeten nemen! Behalve voor buiten dan. Daar is het koud. Gisteren vroor het en vandaag is het rond het vriespunt, met een helderblauwe lucht. Dat maakt veel goed. Als ik het maar niet zo heet had binnen!

Ik was vergeten hoe oude mensen hun huizen verwarmen als sauna’s. Mijn moeder was een koukleum van het eerste soort. Altijd koud wanneer ze bij ons logeerde. Een deken op haar benen, een andere om haar schouders en de kachel op 22…Niet te harden, maar ja, wat doe je als je gast het koud heeft? Uiteindelijk kun je beter te warm zijn vermoed ik, dan voortdurend koud.

Hoewel…koud zijn maakt bruin vet aan en dat schijnt heel gezond te zijn! Toch maar de schaars geklede methode op het balkon toepassen hier, een paar keer per dag!

Een andere week

Parelpad 's ochtendsvroeg

En dan loopt een week totaal anders dan je in je agenda had gepland. Sta ik maandagmiddag opeens te poetsen in het nieuwe huisje van dochter Suzy in Den Haag, na, omdat we er toch waren, een vriendin te hebben opgezocht. We eten bij Havana omdat alles verder dicht is waar we liever wilden eten. (Ben niet zo gek op Cubaans/Mexicaans eten).

En dan zijn we ’s avonds op rouwbezoek bij Michael en Manon die net hun kindje zijn kwijtgeraakt na ernstige complicaties bij de bevalling. We mogen het jongetje zien, een prachtig kindje, 9 pond en 58 cm groot. Volgroeid en ongeschonden. Alleen in het koppie was het ernstig mis.

De ouders zijn verslagen en tegelijk moedig en nuchter. Hun oudere zoontje van bijna drie loopt rond en voor hem moeten en willen ze er zijn. Niet het verdriet verzwijgen, maar ook niet laten overheersen. Het jochie begrijpt er natuurlijk niets van. Er zou een broertje komen met wie hij kon gaan voetballen, maar nu? De ouders hebben hem verteld dat het broertje te veel pijn had en dat de Here Jezus dat niet wilde. Nu mag hij voetballen met Jezus. Zo hoop je de driejarige toch te troosten. En jezelf.

Vanmorgen wilde ik de zon en de kou voelen in mijn gezicht. Ik heb gewandeld en de krakend frisse vrieskou was weldadig. Toen heb ik mezelf getrakteerd op een paar uur bibliotheek in Utrecht. Wat boeken gepakt en met een kop koffie erbij geboeid zitten lezen over de 19e eeuw. De tijd van mijn (over)grootouders in Schiedam en Rotterdam. Een tijd van armoede voor hen en hard werken. Van grote gezinnen en ziekte en sterven van kind op kind. Door slecht water. Door bij gebrek aan borstvoeding ander eten te geven waar de baby’s niet tegen konden. Door griep, door koorts. Wat een misere.

Hoe anders kijk je tegen de wereld aan wanneer honger, ziekte en dood zo dichtbij zijn. Zonder aspirine, sinaspril en antibiotica.

Op de terugweg heb ik weer genoten van het heldere weer, maar de wind was toegenomen en in de schaduw was het ijzig koud. In de tram oefende ik nog wat met het gedicht wat ik als opdracht heb voor mijn schrijfcursus. Het moet gaan over mijn supermarkt. Ik krijg maar moeilijk inspiratie als ik aan de Jumbo denk.

Vrijdag wordt Tristan begraven. Daarom spaar ik mijn energie nog maar wat.