Vakantie. Ander ritme, andere gewoontes, andere mensen, ander eten. Heerlijk. In twee dagen zijn we naar Zuidfrankrijk gereden. Langs volle snelwegen. Ondanks het voorseizoen zijn we niet de enige vakantiegangers. Het is seniorenuittocht. Grijze hoofden, trekhutten en óf jonge gezinnen met vouwwagens. Onderweg in de file, denk ik, wat doen we eigenlijk? Tien uur reizen op een dag, waarvoor? Puur om het weer? Dan zijn we er niet aan ontsnapt: hoosbuien en onweer zijn ook hier ons dagelijks deel. Tramontane, onweer en zware regenbuien, afgewisseld met warme, zonnige uren. Niet slecht.
Het compleet andere van de omgeving is toch de voornaamste reden dat we het in de zomer ver van huis zoeken. Hier in het uiterste zuiden van la Douce France bloeien de bloemen een veelvoud van uitbundig, staan de soms eeuwenoude, grijsgrillig gevormde olijfbomen stevig en zilver geworteld in de grond. De watervallen van bijna neonpaarse bougainville; de terra gekleurde huizen; de zoete geur van lindebloesem en jasmijn, ah, zo heeft God het bedoeld! Het van Gogh licht, de heuvels en bergen van de Pyreneeën…de knaloranje granaatappelbloesem, het heeft allemaal net iets meer van de oorspronkelijke glans en kleur van de schepping, lijkt het. Dat is vakantie. En dan straks weer genieten van de ‘gewone’ pracht van het Nederlandse landschap. Altijd verliefd zijn is tenslotte te energieverslindend.
Echtgenoot vermaakt zich ‘s avonds opperbest met het EK voetbal. In het restaurant van de camping is hij inmiddels stamgast. Waarschijnlijk al berucht (beroemd?) door zijn luidruichtige steunbetuigingen voor iedere avond wel een ander team (bij gebrek aan een Nederlandse ploeg). Het liefst een underdogteam. Zo heeft hij, (volgens mijn zus, ik was er niet bij) een ware rondedans gemaakt toen IJsland scoorde. Een Nederlander tegen wie ik tijdens de tweede helft ( ik was ook even komen kijken) zei, dat we voor IJsland waren, knikte nogal veelbetekend zijn hoofd: dat heb ik gemerkt. Toen wist ik nog niet van de rondedans…
Zondag waren we in de Riverchurch. Een Engelstalige gemeente die rouleert tussen Perpignan en Laroque voor de diensten. Tot onze verbazing was de dienst geheel gewijd aan koningin Elizabeth ter gelegenheid van haar 90e verjaardag. Op het beamscherm een grote foto van haar (niet deze trouwens, maar wat zit ze er goed uit!) en de gezongen liederen hadden veel te maken met ‘hen die over ons regeren’ dat zij regeren namens de Koning de koningen. Aan het eind zongen we zelfs het God save the queen, met een aantal coupletten die wij niet kenden. Mooie verzen in de lijn van de coupletten die in de kerk soms gezongen worden na het Wilhelmus, zoals Mijn schild en de betrouwen, en Oorlof mijn arme schapen. Ik heb wel God save your Queen gezongen, maar ik kreeg toch bubbelwijn na de dienst!
Er wonen veel Engelsen in dit gebied. Ik kan het me goed voorstellen. Een Nederlander die we spraken vandaag (hij heeft hier al 17 jaar een tweede huis) vertelde dat het dorp levendig kan blijven o.a. door de belasting van de buitenlandse inwoners. Daardoor is het mogelijk dat er een kleine supermarkt is, een slager, een bakker en een aantal restaurantjes en zelfs nog een school. Het dorp is klein, gezellig en leeft. Zo zie je maar dat immigranten goed zijn voor de economie!
Na onze stille week in het uitstervende Clermont-sur-Lauqet zijn we nu aangeland in het meest levendige deel van de vakantie, de reünie van de Franse familie van echtgenoot. Laat ik het even toelichten. De enige broer van echtgenoots moeder in de VS trouwde een Franse vrouw en kreeg met haar drie kinderen, eind jaren veertig tot midden jaren vijftig. Twee volle neven en een nicht van echtgenoot dus. Vanwege het werk van hun vader, echtgenoot’s uncle Woody, woonden ze in zowel Spanje en Frankrijk. Twee van hen werkten in de VS, nicht Christine niet. Deze neven en nicht vestigden zich in Frankrijk, waar ze zelf gezinnen kregen. En scheidden en andere kinderen kregen en stiefkinderen.
Zo waren we met een groep van 25 à 30 personen op camping Laroque des Albères aangekomen. Dat de andere campinggasten niet erg blij met ons waren zou later blijken, maar wij vonden het een lumineus idee om nu eens niet in één huis te zitten (zoals op vorige reünies in Puerto Rico in een hotelletje en de VS, in 2 grote huizen), maar ieder zijn eigen plek te laten hebben.
We waren door de campingbaas bij elkaar in de buurt geplaatst. Ieder had een tent, huisje, stacaravan of blokhut (wij: net genoeg ruimte voor een bed, een tafel en een aanrechtje, +badkamer. Type waardeloos huisje/ luxe tent, afhankelijk van hoe je er naar kijkt). We waren boven of onder elkaar gesitueerd, want de camping, aan de voet van Les Albères, uitlopers van de Pyreneeën, was steil. De benen zijn weer in goede conditie.
breathtaking view from the mountain all the way to the mediterranean
Het camping idee was dus prima, alleen hadden we er geen rekening mee gehouden dat we onderdeel uitmaakten van een rumoerige familie, die tot in de late uurtjes doorzakte en de hele buurt al ‘fluisterend’ uit de slaap hield. Drie families met twee vintage caravans en een aantal tenten hadden een soort nomadenkamp geïnstalleerd waar de hele dag en avond grote delen van de rest van de familie mee-at, dronk en -snackte. Ook alle aanwezige kinderen (zeven of zo) hingen er graag rond.
Deze familie begroet elkaar op ieder moment van de dag alsof ze elkaar in geen maanden gezien hebben, met veel kussen, lachen en uithalen van plezier. Zachtjes praten was er ook niet bij, vooral niet na tienen als de pastiche en vin rijkelijk vloeiden en iedere flauwe grap tien keer zo leuk is.
Bonte avondZebra’s
Het zat er dik in. Na een paar avonden werden we in de ban gedaan. Bij familiedingen moesten we naar een plek op het parkeerterrein alwaar een verzamelpunt werd ingericht, met licht van de camping. Ze hadden er zelfs een slinger opgehangen ter vergoeding van de verbanning. Daar beleefden we wél een hele leuke avond. De (franse) kinderen hadden met oma Christine een heel spektakel ingestudeerd. Dans, rap, zang, van alles. Christine is o.a regisseuse van beroep geweest, dus ze had de wind er goed onder. En sommige kinderen hadden absoluut talent! Inmiddels was het acht uur en er was wél gedronken maar nog niet gegeten. Dat heeft een uitwerking die ik niet hoef uit te leggen. Vooral op degenen (de meesten) die die dag waren raften. Nicht Christine had naast het regisseren ook de taak op zich genomen om voor iedereen te koken. Om half negen/negen uur kregen we na gazpacho (koude tomatensoep),een verrukkelijke varkenscurry met couscous. Alles uit plastic. Met zovelen moet je soms je principes opzij zetten…
Voor ons was dat late eten wel even aanpassen. Met onze sobere boterhammen lunch red je het niet tot negen uur ’s avonds. Na een aantal dagen wit, slap en hongerig naar de maaltijd te hebben zitten smachten zijn we ook een tussenmaaltijd in gaan lassen. ‘Gouter’ zoals de Fransen het noemen, rond vier of vijf uur.
Even pauze in de schaduw
In de hete felle zon beklommen we met zijn allen een berg, inclusief het jongste (3) lid van de familie. Met de hele club naar het strand in Collioure, een pittoresk stadje aan de Middellandse Zee. Als Nederlander zou ik gedacht hebben, dat is totaal onmogelijk. Maar ik heb in de loop van de tijd geleerd los te laten. Met grote groepen, zeker wanneer het om Latino familie gaat is alles mogelijk. Of niet. Je moet het laten gebeuren. Of niet. Geen haast hebben, niet denken ‘dit kan efficiënter’. ‘Go with the flow’ is het devies. En dan gebeuren er ongelofelijke dingen. Of anders morgen wel. Of ooit. Of niet. Geen probleem. Maar na lang zoeken hebben we elkaar allemaal gevonden op het strandje, línks van het paleis van de koningen van Mallorca! Rechts en achter zijn namelijk ook strandjes. Die hebben wij allemaal gezien… Maar een duik in de heldere, koele, licht golvende Middellandse Zee spoelde al het stof en zweet weer weg.
Met de hele groep raften zat er niet in want de minimum leeftijd was 8 jaar. Tot groot verdriet van de 6 en 7 jarigen..Met een aantal zijn we naar een roofvogelshow gegaan in de buurt, maar niets woog op natuurlijk tegen de heftig spannende boottocht van de groteren. Zelfs niet de gigantische gieren die gezellig even naast ons kwamen zitten..
Op de laatste avond was ‘potluck’ en BBQ, de Amerikaanse inbreng, zeg maar, van de kant van echtgenoot en stamvader Woody. Inmiddels waren we echt naar de buitenste der buitenste ring van de camping verwezen. Op de vorige plek waren er namelijk klachten binnengekomen van nu weer een naburige camping over ‘lawaai’.
De camping bracht een spotlicht. En verder was er kaarslicht. Zo brachten we die avond opnieuw door met ‘spectacle’, ingestudeerd of niet. Niet alleen de kinderen hielden een modeshow en een dans-act, zelfs de volwassenen dartelden, onder begeleiding van muziek, over de geïmproviseerde catwalk omzoomd door kaarsjes. Iedere act werd begroet met gejoel en gejubel. Deze Franse familie kan een feestje bouwen! Alle uitbundige Spaanse, Franse, Griekse, en Antilliaanse genen gingen met ons aan de haal. Of we werden erdoor aangestoken. Mijn genen gaan niet verder terug dan Duitse..niet de meest exotische dus…
Heel bijzonder was nog dat neef Alain (61), kleinzoon Niek (9) wist over te halen zijn Kungfu vormen te doen. ‘Doe jij Kungfu voor mij? Dan doe ik Tai-chi voor jou!’ Met het felle licht van de lamp, de donkere sterrenhemel boven ons en de perfect gekozen muziek op de achtergrond deed Niek vol overgave en ernstig zijn Kungfu bewegingen. Vloeiend als een danser en krachtig als een krijger. Daarna wandelde Alain als een vogel over de catwalk.
Farewell pictures
Natuurlijk is er in deze familiegroep ook het verdriet en de pijn van het leven en wat ze hebben meegemaakt. Maar er was deze week duidelijk een drang om er een bijzondere week van te maken en te genieten van elkaar als familie. Er waren goeie gesprekken, we hebben elkaar veel beter leren kennen en wat ook mooi meegenomen is: ik heb nog nooit zoveel Frans gehakkeld als deze week. Ik heb er weer 25 familieleden bij!
PARELPAD 