Vakantie. Ander ritme, andere gewoontes, andere mensen, ander eten. Heerlijk. In twee dagen zijn we naar Zuidfrankrijk gereden. Langs volle snelwegen. Ondanks het voorseizoen zijn we niet de enige vakantiegangers. Het is seniorenuittocht. Grijze hoofden, trekhutten en óf jonge gezinnen met vouwwagens. Onderweg in de file, denk ik, wat doen we eigenlijk? Tien uur reizen op een dag, waarvoor? Puur om het weer? Dan zijn we er niet aan ontsnapt: hoosbuien en onweer zijn ook hier ons dagelijks deel. Tramontane, onweer en zware regenbuien, afgewisseld met warme, zonnige uren. Niet slecht.
Het compleet andere van de omgeving is toch de voornaamste reden dat we het in de zomer ver van huis zoeken. Hier in het uiterste zuiden van la Douce France bloeien de bloemen een veelvoud van uitbundig, staan de soms eeuwenoude, grijsgrillig gevormde olijfbomen stevig en zilver geworteld in de grond. De watervallen van bijna neonpaarse bougainville; de terra gekleurde huizen; de zoete geur van lindebloesem en jasmijn, ah, zo heeft God het bedoeld! Het van Gogh licht, de heuvels en bergen van de Pyreneeën…de knaloranje granaatappelbloesem, het heeft allemaal net iets meer van de oorspronkelijke glans en kleur van de schepping, lijkt het. Dat is vakantie. En dan straks weer genieten van de ‘gewone’ pracht van het Nederlandse landschap. Altijd verliefd zijn is tenslotte te energieverslindend.
Echtgenoot vermaakt zich ‘s avonds opperbest met het EK voetbal. In het restaurant van de camping is hij inmiddels stamgast. Waarschijnlijk al berucht (beroemd?) door zijn luidruichtige steunbetuigingen voor iedere avond wel een ander team (bij gebrek aan een Nederlandse ploeg). Het liefst een underdogteam. Zo heeft hij, (volgens mijn zus, ik was er niet bij) een ware rondedans gemaakt toen IJsland scoorde. Een Nederlander tegen wie ik tijdens de tweede helft ( ik was ook even komen kijken) zei, dat we voor IJsland waren, knikte nogal veelbetekend zijn hoofd: dat heb ik gemerkt. Toen wist ik nog niet van de rondedans…
Zondag waren we in de Riverchurch. Een Engelstalige gemeente die rouleert tussen Perpignan en Laroque voor de diensten. Tot onze verbazing was de dienst geheel gewijd aan koningin Elizabeth ter gelegenheid van haar 90e verjaardag. Op het beamscherm een grote foto van haar (niet deze trouwens, maar wat zit ze er goed uit!) en de gezongen liederen hadden veel te maken met ‘hen die over ons regeren’ dat zij regeren namens de Koning de koningen. Aan het eind zongen we zelfs het God save the queen, met een aantal coupletten die wij niet kenden. Mooie verzen in de lijn van de coupletten die in de kerk soms gezongen worden na het Wilhelmus, zoals Mijn schild en de betrouwen, en Oorlof mijn arme schapen. Ik heb wel God save your Queen gezongen, maar ik kreeg toch bubbelwijn na de dienst!
Er wonen veel Engelsen in dit gebied. Ik kan het me goed voorstellen. Een Nederlander die we spraken vandaag (hij heeft hier al 17 jaar een tweede huis) vertelde dat het dorp levendig kan blijven o.a. door de belasting van de buitenlandse inwoners. Daardoor is het mogelijk dat er een kleine supermarkt is, een slager, een bakker en een aantal restaurantjes en zelfs nog een school. Het dorp is klein, gezellig en leeft. Zo zie je maar dat immigranten goed zijn voor de economie!
PARELPAD 