Zo ben je met z’n twee-en en zo word je omringd door elf prachtige mensen. Wat een verhalen, wat een geschiedenissen, wat een toekomsten! Nederland, Amerika, Puerto Rico, Korea, de Antillen, Griekenland. Tennis, tafeltennis, voetbal, boulderen, snowboarden, fietsen, playmobil en lego. Gitaar, piano, klarinet, dwarsfluit. Letterkunde, dierenliefde, liefde voor lezen, styling, zorg voor buddy’s en gehandicaptensport. IT, legal advice, moeder- en vaderschap. Preken maken en Engelse les, NT2. Maar vooral: samen eten, samen delen, samen lachen en (soms) samen huilen.
We missen elkaar in deze quarantainetijd. Ik werd onlangs 65 jaar en we zouden het in Drenthe vieren. Het ging niet door. Klein leed. En de alternatieve viering was ook feestelijk.
Ik ben God dankbaar voor deze mooie mensen. Voor alles wat ik van hen ontvang aan warmte en liefde en wat ik van ze mag leren. Dat zijn Gods armen om mij heen.
Ik eindig met een lied van onze zoon Lukas Batteau, singer songwriter.
Samen zochten we songs van zijn vader. Mijn kleinzoon en ik. Op YouTube, waar alles te vinden is. Eerst zijn favoriete lied en dan ik weer. Hij vond een instrumentaal nummer het mooist. Slow Traveler:
Ondertussen werd ik aan het werk gezet. ‘Oma, als jij nu een kaart van Amerika tekent, schrijf ik de namen van alle staten erin.’ Mijn kleinzoon is een grote fan van de VS. Terwijl ik zweette over de kaart (met alle staten) zocht hij de titels van de liedjes op mijn laptop. Zo stuitten we op het lied: To say a prayer . Opeens herinnerde ik me weer hoeveel indruk dat lied aanvankelijk op me maakte. Zowel wat de muziek als de tekst betreft. Helaas, kleinzoon vond het wat saai en aangezien ik nogal worstelde met de Oostelijke staten en ministaatjes van Amerika (ik kreeg ze met geen mogelijkheid in de juiste vorm uit mijn potlood) besloot ik op een later tijdstip nog eens uitgebreid te luisteren.
Na de logeerpartij kreeg ik weer de ruimte om dat te doen. Het lied was blijven haken en had een snaar geraakt. Ik praat namelijk vaak met mensen die in hun leven een kloof ervaren tussen wat er is in hun leven en wat er volgens hen had kunnen of moeten zijn gezien inspanningen, talenten, leeftijd en verwachtingen. Ik praat daar niet alleen over met anderen, ik ervaar die kloof bij tijden ook zelf. De onvolmaaktheid der dingen, zal ik het maar noemen. Extra pijnlijk in onze overspannen succescultuur. Ambitieus zijn, hard werken, ervoor gaan, in je kracht staan, nou ja, de bekende taal met de daaraan verbonden visuele glorie-expressie van Facebook en Instagram. Ik schuif het niet helemaal van tafel als onwaar en slecht, hoor, ik post zelf ook leuke dingen. En je inspannen om iets te bereiken is ook normaal. Toch blijft voor mijn gevoel een hele dimensie van het menselijk bestaan vaak onbenoemd en onderkend. Namelijk die van het lijden. Het verdriet. De zwakte. De tegenslag. De teleurstelling. Wanneer de dingen je bij de handen afbreken. Wanneer het succes uitblijft. Wanneer er ziekte komt. Als de dood toeslaat.
Daar gaat het lied gaat over. Eerst maar de tekst:
Normally I’d suggest, To suffer the consequences And reach for the stars With patience and relentless persistence But already I confess That in my experience The only thing I can recommend Is a lesson in helplessness, To give it up To see the end To give your heart to break not bend To say a prayer
To walk alone To reach the end To give your heart To break not bend To say a prayer
Na het lied volgt een tekst (met toestemming gebruikt) gesproken door Ramon Gieling naar aanleiding van zijn film Erbarme Dich. Een uitvoering van de Mattheus Passion waar dak- en thuislozen met hun verhalen aan meewerken. Een aangrijpende documentaire. Gieling spreekt over verdriet:
Sadness is a place in your life that is always there but you don’t enter, until something takes you to a place where you have to surrender. You have to give up, you have to say I don’t know the answer…this is too much for me. And that place of surrender means you have to give up the illusion that you are in control. You have to recognize That your life is being directed not by you and you are not the author of the script. And after surrender, after going to the lowest place there is a radical opening and life is organized in such a way that eventually it stops you in your tracks and the ache and the unconsolable place of melancholy sends you seeking for something deeper…
Terwijl ik dit schrijf voel ik al een druk om te zeggen dat het allemaal wel erg somber aan het worden is. Om vooral weer over te schakelen naar hoe goed en fijn en mooi alles is. Want verdriet ervaren, dat is oké, maar tonen, dat ligt toch wel lastig in onze cultuur. Zij/hij was zo flink, is het hoogste compliment dat we kunnen bedenken wanneer iemand zijn tranen inslikt bij een begrafenis. We voelen ons ongemakkelijk wanneer iemand ongelukkig is. Dat willen we oplossen. De Belgische psychiater Dirk de Wachter zegt: het is niet normaal hoe graag wij alleen gelukkig willen zijn. Succes willen hebben. Willen scoren.
Wat ik boeiend vind is dat deze psychiater, die met zijn boodschap van matiging in verwachtingen volle zalen trekt, eigenlijk de boodschap van de bijbel brengt. Er is geen boek zo nuchter en realistisch over het vluchtige menselijk geluksgevoel dan de bijbel. En de ruimte die de bijbel biedt voor ‘negatieve’ emoties is onbeperkt. Wie regelmatig de psalmen leest leert vanzelf verwachtingen van ‘aardse’ dingen te temperen en niet alle hoop op mensen te stellen. Beiden, allerlei ‘aardse’ zaken als werk, bezittingen, muziek en de menselijke dingen als relaties, zijn een geschenk en om van te houden en genieten. Tegelijk is de boodschap helder, als je daar alles van gaat verwachten gaat het je nog eens vies tegenvallen.
De Wachter en Gieling zeggen eigenlijk allebei dat je ongelukkig voelen de weg kan vrijmaken naar een diepere ervaring in je leven. Verlies opent de mogelijkheid iets nieuws te ontvangen. Het dwingt iemand om verder te zoeken naar wat dan een blijvender vreugde kan geven.
We zien De Wachter in een kerk in Antwerpen. We horen prachtige koormuziek van Bach. Hij wijst op de stilte, de vertraging in de tijd in een dergelijke omgeving. De rituelen die je weer bepalen bij het tijdelijke van ons leven. ‘Laten we leren om weer wat ongelukkig te zijn’, zegt hij. Laten we het verdragen dat anderen om ons heen soms ongelukkig zijn. Nabijheid krijgt pas betekenis wanneer we elkaar nodig hebben, niet als we constant zogenaamd onze successen vieren. En dan is er het wonder dat we vreugde ervaren omdat we er voor elkaar zijn. En een gebed kunnen uitspreken.
Op 22 maart kun je opnieuw kennismaken met de muziek van Lukas Batteau. Dan is de releaseshow van zijn laatste CD: Slow Traveler. Muziek en teksten die me raken. Ik ben natuurlijk niet objectief, maar ik heb wel mijn muziekvoorkeuren. En de muziek en teksten gaan ergens over. Je hoort in de teksten de pijn en wrijving van het leven doorklinken. Maar ook hoe die wrijving een soort slijpen is wat tot inzicht en diepere levenservaring leidt.
Zoals bijvoorbeeld in Telescope, het eerste lied dat hij schreef na een periode van burnout: We having nothing to prove…
In het lied hoor je de bewuste acceptatie van onze menselijke beperking en hoe die in feite leidt tot het gebruiken van juist datgene waar we goed in zijn. Ongeacht waardering, hoe fijn die ook is. Maar een mens leeft niet bij de gratie van die waardering.
Wat roem kan doen met een mens hoor je in het nummer Car Crash, een van mijn favoriete nummers omdat de stem zo mooi warm en melodieus is. Lukas schrijft daarover zelf dit:
“Een schip op het strand is een baken in zee”. It’s a Dutch expression and it means something like “A ship on the beach is a beacon to the sea”. It’s the first line of my new single The Car Crash that is out today.
I remember seeing a picture of Amy Winehouse, taken by some paparazzi photographer in the middle of the night. You see her getting out of a taxi with her husband, ghastly pale and thin, she looks like she’s on the verge of death. It’s an ugly sight. But somehow we glorify it, hence the crowd of photographers. We love seeing it happen. Fame is hell someone wrote, and to me that picture portrays it most vividly.
Kom zelf luisteren!
Ekko releaseshow 22 maart!
Voor 10 euro kun je een avond genieten!
Voor 20 euro kun je een avond genieten en heb je de CD. (Ook via mij te bestellen)
Zoon Lukas heeft een tijd de lier aan de wilgen gehangen maar raakte weer geïnspireerd toen hij zoontje Noah zich zag overgeven aan zijn spel. Er valt niets te bewijzen, alleen maar te geven en genieten van wat we ontvangen.
Luister en kijk naar Telescope! Eerste single van een nieuwe CD
Ik maak reclame voor niets en niemand maar voor deze zanger, mijn favoriete singer-songwriter (na David uit de Bijbel) toch een uitzondering. Klik op de link en luister naar zijn single en STEM vervolgens: hit or shit (excusez le mot)
Lukas Batteau treedt zaterdag op in een zg. huiskamerconcert. Intiem in een woonkamer ergens in een huis in Utrecht. Kijk voor de details op de site van Live in your Livingroom. Je kunt trouwens ook nog je eigen huiskamer ter beschikking stellen. Als je geen al te (audio)gevoelige buren hebt best een leuk idee!
PARELPAD 