Eten doe je zwijgend? – Korea 1980-1988

Koreanen houden van eten. Zo veel dat er tijdens het eten niet gesproken wordt. Nou ja, beperkt. Eigenlijk is eten zoiets speciaals dat we wel eens voor het eten uitgenodigd werden en in een apart kamertje werden geserveerd, terwijl de gastheer en -vrouw elders waren. Het voorzien worden van lekker eten was het teken van gastvrijheid, niet dat je daar eindeloos bij kletst met je gasten. Laat ze maar rustig genieten…

Maar ja daar zit je dan. We voelden ons toch niet erg welkom, hoe vaak we ook tegen elkaar zeiden dat het een cultureel verschil was. We hadden een donkerbruin vermoeden dat onze gastheer geen zin had in een moeizaam Koreaans/Engels gesprek….Dit was gelukkig de enige keer dat we alleen in kamertje werden gezet.

Maar het niet praten tijdens het eten is in zijn algemeenheid waar. Eerst eten, dit met veel geluid en gesmak en daarna eventueel praten.  In een restaurant krijg je voor dat praten echter nauwelijks de tijd. Je lege kom en alle andere schaaltjes en bakjes worden schielijk verwijderd en men verwacht dat je weer plaats maakt voor een volgende gast. Je eet niet voor de gezelligheid, maar om een volle buik te krijgen. Is dat bereikt dan is het tijd voor andere dingen.

Dit zijn herinneringen die alweer aardig wat jaren terug gaan. Ik vraag me af of het inmiddels anders is. Ik kan me voorstellen dat armoede en honger lang doorwerkt in een cultuur wat betreft eetgewoontes. Denk maar aan de generatie van na de oorlog in ons land. Nooit kliekjes weggooien, altijd je bord leeg eten enz. Wellicht dat het gebrek aan voldoende voedsel onder de meerderheid van de Koreaanse bevolking tot ver in de 20e eeuw het eetgedrag daarom zo beïnvloedde. Eten is zo kostbaar, daaraan besteed je alle aandacht.

Onder zakenmensen was het een van de eerste lessen over de Koreaanse cultuur. Begin geen gesprek over zaken, ga niet onderhandelen tijdens het eten. Dat is de grootste vergissing die je maken kunt.

Toch nog jetlag?

Ik meende dat het wel redelijk goed ging.  Donderdag was ik rond 13.00 uur weer terug in Nederland. Kim stond me op te wachten en het was heerlijk elkaar weer te zien. Twee nachten helemaal niet slecht geslapen en opeens, laat vanmiddag, word ik getroffen door een mokerslag. Ik voel me helemaal niet senang. Misschien is het wel het eten…(heb linzen op).  Nou ja, ik hou het maar kort vandaag.
De rest van de tijd in Canada was aanmerkelijk rustiger dan de eerste 4 dagen, met voorbereiding, de bruiloft zelf, en het afscheidsfeestje van Kees Gootjes.  (Die zag ik dus gisteren weer in Nederland, want hij woont in huis bij zoon Lukas).

Ik heb met Dinie dinsdag en woensdag twee heerlijke klets-(heel veel geleerd van haar over voeding en zo) en shopdagen gehad, we hebben geluncht in een (gigantische) Healthfoodstore (met de vrolijke naam ‘Goodness Me’) en de dag erna bij de Koreaan.  Ik heb m’n portie kimchie weer binnen! Heb zelfs bij de Koreaanse supermarkt inkopen gedaan met een in Hamilton woonachtige Koreaanse vriendin van Dinie, Yu shin (die had ook al een zeer smakelijke Koreaanse maaltijd voor me klaar gemaakt). Ben wel jaloers op de Canadezen. Koreaanse ingredienten zijn heel makkelijk te verkrijgen.  Waarom nog steeds niet in Nederland? Hier heb je toch een grote Koreaanse gemeenschap? De meeste spullen kun je hier wel bij elkaar sprokkelen bij Chinese of Indonesische toko’s (meest Japanse import) , maar rode peper pasta en -poeder nergens en die is zo uniek van smaak, die is niet te vervangen door sambal of cayennepeper.

Het blijft me verbazen dat Korea relatief gezien zo onbekend blijft qua keuken en als toeristische bestemming.  Het is er zo mooi en het eten zo lekker.  Het zal de knoflook wel zijn…In Korea wordt de meeste knoflook ter wereld gegeten. Maar ja als iedereen het doet heeft niemand er last van. Toch?