Voor Tristan

Het dode kindje slaapt,
geborgen in zijn biezen mand.

Ik kus het ijzig hoofdje
maar wakker wordt hij niet

Dan fluister ik, (wie weet?)
jongetje, sta op!

Maar niets of niemand
wekt hem uit die slaap
dan wie zelf gestorven
is en leeft en nooit,
nooit slaapt of sluimert.

Het dode kindje slaapt