Van dag tot dag

De dagen verglijden en zijn altijd gevuld. We hebben het voorrecht iedere avond eten te krijgen dus is er veel extra tijd die anders besteed zou zijn aan boodschappen halen en koken. Er komt zelfs tweemaal in de week een hulp die de vloer wat aanveegt en er een natte dweil overheen haalt. Geen Nederlandse poetsbeurt, maar het haalt het stof weer wat weg.

Wat ik de hele dag doe? Geen tuin, geen huishouden, niet koken…Ik geef toe, ik leid een relaxed bestaan. Ik lees een interessant boek van Nancy Pearcy over lichaam en identiteit Love your body, ik schrijf blogs, ik surf (het internet) en ik ga erop uit. Om 10 uur is er ‘chapel’ voor een half uur. Een korte overdenking en (goed) zingen met een bandje. Vandaag had ik overigens mijn eerste Hindi les, van de buurvrouw die lerares is. Gaaf. Ik ben een talenmens en iedere kans die ik krijg om een nieuwe taal te leren grijp ik aan. Ik besef dat het bij het alfabet en wat woorden en zinnen zal blijven, maar het is gewoon leuk. Het is stampen en herkennen van klanken en letters. Het Hindischrift is sierlijk, maar complex. Ik leer nu vijf letters per dag en er zijn er vijftig.

Het kost meer tijd dan thuis om dingen te doen. Water uit de kraan kan niet gebruikt, dus we vullen onze flessen bij de buren die een filtersysteem hebben. Net als je thee of koffie wil zetten zijn de flessen natuurlijk leeg en moet je langs de buren. Douchen is ook geen aangename bezigheid zoals thuis. Het granieten badkamertje is koud, en ondanks het feit dat er volgens mij wel vijf kranen zitten komt er uit geen van allen warm water, helaas. We kunnen een soort boiler aanzetten, gelukkig. Het water wordt dan goed heet, maar je moet absoluut niet op een plens rekenen. De druk is laag, dus een bezemsteel zou voldoende kunnen opvangen. Maar wij mensen hebben wel moeite om het water te voelen. Het is een piesstraaltje. Maar goed, alles went.

Het eten is lekker. En veel. Vaak moeten we de helft teruggeven. Hopelijk zijn er dan mensen in de keuken die er nog wat mee doen. De bedoeling was dat we drie maaltijden per dag zouden krijgen maar het eten stapelde zich hier op. Eieren, roti’s, soep, groentes en dat driemaal per dag. Nu eten we alleen ’s avonds uit de keuken maar ze staan erop ’s ochtends tenminste gekookte eieren te brengen. Op een gegeven moment lagen er iets van 12 eieren te wachten. Toen hebben we toch maar een eierstop ingevoerd.

dagelijks eten

Het klimaat is momenteel heel prettig. Hoewel binnen koud is het buiten al warm en zonnig als in de late lente in Nederland. En alles bloeit de hele winter door. De campus is als een oase! Met oude bomen, overal potten met planten, een plek waar je na de vieze stad op adem komt!

Koffie onder de bananenboom

Back to the US of A – Rapid City1

Het is even wennen, een synode bijwonen van de Reformed Church in the United States in Rapid City, SD. Alle afgevaardigden passen in de kerkzaal, waar het bloedheet is, vanwege een haperend koelsysteem. Veel van de vrouwen van dominees en ouderlingen zijn meegekomen en een heel stel kinderen. De sfeer is ontspannen en doet me eerder denken aan een soort familiereünie dan een synode. Mensen lopen af en aan, er wordt gebeld, kinderen beginnen te huilen. Het is eigenlijk een heel gezellige boel. Ondertussen is er wel een officiële voorzitter en iemand die de agenda in de gaten houdt. Vanmiddag zijn de buitenlandse zusterkerken aan de beurt om hun groeten en andere opbouwende opmerkingen te geven.

Ik zit achterin, met andere ladies. Achter mij zit een rijtje ijverig te breien en haken wat me eerst als heel ouderwets en rolbevestigend overkomt, maar dan vermaan ik mezelf me niet zo aan te stellen. Iedereen is vreselijk aardig, er wordt veel gelachen en de sfeer is prima.

Ik ben eerlijk gezegd nog nooit in Nederland op een synodevergadering geweest, maar ik weet wel zeker dat men daar niet als gezin vergadert. Velen komen hier van ver (meest vanuit het Westen, t/m Californië) en maken er gelijk een korte vakantie van. De tafelheer tijdens het avondeten die een soort humoristisch commentaar levert op aanwezige collegae, draagt hetzelfde rode polsbandje van het hotelzwembad als ik. Het geeft een hele informele sfeer. Zijn kinderen zitten naast me aan tafel, net als zijn vrouw.

Het is een reünie, predikantenconferentie en synode in één, en dat in minder dan 5 dagen! Misschien doen we er in Nederland in onze GKV kerken wel er-rug serieus over en lang!

En dan de maaltijden! Zoals ik al eerder schreef, iedere avond wordt er door een team vrouwen van de kerk in Rapid City een fantastische maaltijd gekookt. En bij iedere koffie- en theepauze liggen er weer versgebakken koekjes en brownies, zelfs glutenvrije, vers fruit, crackers met kaas, en nog veel meer. De lunches zijn bijna even uitgebreid als de avondmaaltijden. Onvoorstelbaar, zoveel tijd en liefde als men er in steekt.

Amerika heeft een sterke eetcultuur, vooral veel junkfood. Maar ik moet zeggen, hier wordt gezond en heerlijk eten bereidt. De hoeveelheden plastic die er echter doorheen gejaagd worden geven me een minder aangenaam gevoel. En de bakken van auto’s buiten op het parkeerterrein geven blijk van nog maar weinig bewustzijn van de noodzaak minder brandstof te gebruiken. Tijdens de avonduren, bij de borrel komen ook de verhalen over jagen los. Wat zit dat diep in het karakter van de Amerikanen uit deze omgeving. De vrijheid om met je jeep door de bossen en over de prairies te rijden, herten neer te schieten en met trots mee naar huis te nemen. Wij kunnen er afkeurend over doen, maar het is een essentieel onderdeel van de cultuur hier. Die sterke drang naar vrijheid is makkelijker te plaatsen in dit gigantische land, met onbebouwde vlaktes zover het oog reikt.