Ooit van Casper, Wyoming gehoord? Ik niet in elk geval, tot vandaag. Het is een overnachting op onze reis naar Rocky Mountain National Park in Colorado waar we een paar dagen in de bergen willen wandelen. We boeken een hotelkamer voor één nacht, ongeveer op de helft van de reis die in totaal 10 uur zal zijn.
Dwars door de prairies rijden we van Rapid City, SD, richting het Westen en dan zuidwaarts naar de staat Wyoming. Er wonen 500.000 mensen in heel Wyoming. Een gebied dat waarschijnlijk vijf keer de oppervlakte van Nederland heeft. En dan spreken we over één van de vijftig staten in de VS. Dit land is immens. Ik voel me een dwerg in deze ruimte. Zover mijn oog kan zien reiken de vlaktes, heuvels, velden, graslanden, en nog eens vlaktes. En daarboven de hoogste luchten met de meest grillige wolkenformaties, die als de zon schijnt hun even grillige schaduwen op het landschap projecteren. Ik moet aan een strofe uit een gedicht van Vasalis denken waarin ze dat zo mooi verwoordt:
Het licht vlaagt over ’t land in stooten
wekkend het kort en straf geflonker
der blauwe wind-gefronste sloten;
het gras gloeit op, dooft uit, is donker.
.
In Caspar aangekomen vinden we ons hotel en gaan op zoek naar een restaurantje om wat te eten. Caspar is uitgestorven. Er is geen kip op straat. Het is Memorial Day en iedereen is blijkbaar elders. Middenop de straat maak ik een foto. Er zijn zelfs geen auto’s en dat in dit land. Met 500.000 inwoners heeft Wyoming waarschijnlijk wel 1,5 miljoen auto’s op z’n minst! En niet van die kleintjes ook.
Maar nee, de straten en stegen zijn verlaten. Mijn echtgenoot en ik lopen een rondje door het centrum of wat daarvoor moet doorgaan. En we besluiten terug te gaan naar de auto en ergens anders ons geluk te beproeven.
In een fractie van een seconde veranderen de plannen. We lopen een lichte helling af, Ik struikel over een ongelijke stoeptegel, en ga keihard tegen de grond, met mijn snufferd als stootkussen. En dan zit ik op de grond en voel het bloed door mijn vingers sijpelen. Echtgenoot rent naar het dichtstbijzijnde huis, maar ook dat is verlaten, net als de rest van de spookstad. Wat te doen? Ik denk dat ik doodbloed en wil niet alleen blijven. Eindelijk stuurt God twee engelen in een auto. Ze stoppen, hebben keukenpapier om het bloed te stelpen en ik word in de auto gehesen richting Emergency. Are you from the Netherlands? Awesome! What in the world are you doing out here in Caspar? Well….just staying overnight…
Alles valt natuurlijk mee. Een snee in je hoofd bloedt als een rund maar achteraf hoef ik alleen geplakt met een soort sekonde lijm. Ik krijg een tetanusprik en een icepack voor mijn schouder die meer dan mijn gezicht de eerste klap op heeft gevangen. Eind goed al goed.
Ooit van Casper, Wyoming gehoord? Ik zal het in elk geval niet meer vergeten.
PARELPAD 