Kleine geschiedenis van mijn vader 2 – ‘Je komt mar eens anlazere’

Met die woorden nodigde mijn bet-betovergrootvader de commissaris van de koning (van Zuid-Holland) uit om bij hem langs te komen, wat de goede man daarna blijkbaar regelmatig deed. Mijn verre grootvader Cornelis Joppe (1819 – 1903) was een graag geziene notabele in Sommelsdijk, op het eiland Goeree-Overflakkee. Hij was er vele jaren wethouder en voorzag genoemde  commissaris regelmatig van inlichtingen over het wel en wee op het eiland. Cornelis was de vader van Teuntje Joppe die met Frederik Willem Buschman trouwde (zie mijn blog over hen). Zij werden vervolgens de ouders van mijn oma Sonneveld.

 

Teuntje Joppe, bij verloving of trouwen? Circa 1873, 21 jaar

Geen geld, wel charmes…Frederik Wilhelm Buschman, rond dezelfde tijd, vermoedelijk 27 jaar

Teuntje was de enige van de kinderen van Cornelis die het eiland verliet. Haar man Frederik was veehandelaar en kwam vanuit Schiedam naar de eilanden om koeien in te kopen voor verscheping naar de VS. Omdat die handel niet zo best verliep was het armoe troef vaak. Anders dan ze thuis gewend was zat Teuntje vaak om geld verlegen. Ik heb een grote familiefoto uit 1902 van haar ouders (en nageslacht) genomen op hun diamanten bruiloft (60 jaar) waarop alle dames met mooie Flakkeese keuvels op de foto staan. Behalve Teuntje. Die heeft niets op haar hoofd, opvallend genoeg. Waarschijnlijk was ze te stads geworden voor een kuivel. Of had ze de juwelen moeten verkopen waarmee je zo’n ding vastprikte. Ze heeft een zeer zwaar leven gehad, volgens mij. Van haar twaalf (!) kinderen overleven er slechts drie. Een zoon, en twee dochters, waaronder dus mijn oma.

Cornelis ondertussen heeft naam gemaakt op de eilanden. Hij woonde er in een redelijk mooi huis, we zijn er laatst wezen kijken. Het staat er nog net zo. Enkele Ring 9. Als erkentelijkheid voor zijn betekenis voor Sommelsdijk kreeg hij zelfs in 1892 een gouden bril. Dat waren nog eens praktische geschenken! Niks geen Maserati. Verder was hij diaken, ouderling, raadslid en uiteindelijk, tot twee jaar voor zijn dood, wethouder. En hij kon dus zomaar tegen een belangrijk persoon als de commissaris van de koning zeggen dat die maar eens: ‘aan kon komen lazeren’! Zou het Goerees zijn?

**met dank aan het door J.L. Braber samengestelde ‘Geschiedenis van het Sommelsdijkse geslacht Joppe’.

Vrouw als ouderling of predikant? – intro

Voor velen een volkomen achterhaalde discussie in deze tijd: Hoezo zou een vrouw een bepaalde functie niet kunnen bekleden alleen vanwege het simpele feit dat ze vrouw is? Is ze minder dan of zo? Dat is meestal als vanzelf de conclusie. Wie iets niet mag zijn of doen is minder. Gelijkwaardigheid leidt tot gelijke behandeling. Het gaat alleen om geschiktheid voor de functie. Opleiding, karakter, enzovoorts. In sommige gevallen gaan bij gelijke geschiktheid vrouwen zelfs voor.

Zo niet in mijn kerk (Gereformeerde Kerk Vrijgemaakt). Die gelijkheid is er niet. Vrouwen kunnen qua opleiding en karakter geschikt zijn voor diaken, ouderling of predikant maar omdat ze vrouw zijn komen ze voor die functie niet in aanmerking. Die is voorbehouden aan mannen.

Hopeloos ouderwets dus, kun je denken. Van buitenaf gezien is dat ook zo. Het doet denken aan het SGP vrouwenstandpunt waarbij vrouwen niet lid mogen worden van de partij en officieel ook niet mogen (mochten) stemmen. En zeker niet verkozen worden. Nu mogen vrouwen in mijn kerk wel stemmen en overal over meepraten, maar zelf tot diaken, ouderling of dominee verkozen worden, nee.

Ik merk dat ik er steeds meer moeite mee heb dit te accepteren. Ik kan het niet uitleggen aan mijn niet-gelovige vrienden en familieleden die bijna denken dat ik lid ben van een of andere sekte, maar me daar te goed voor kennen. En ook de sfeer in de kerk (wanneer ze er eens komen voor iets bijzonders) niet herkennen als benauwd en rigide. Ze zijn dan juist verbaasd over de openheid, de moderne uitstraling en de mix van generaties.

Nu vind ik het argument “ik kan het niet meer uitleggen’geen sterk genoeg argument om te denken: daarom moet het anders. Er zijn meer standpunten die als achterhaald worden gezien waarvan ik toch overtuigd ben dat de Bijbel ze leert. Over het huwelijk, over seksuele relaties buiten het huwelijk om enz. Het dwingt me wel om bepaalde tradities en gewoonten opnieuw te doordenken. Wat zit daar nu achter? Is het puur traditie of gaat het dieper?

Ik wil er dus over na gaan denken. Tenminste ik wil wat van mijn gedachten delen met wie dit blog leest. Is wat bijbels is, altijd achterhaald? Is wat ‘achterhaald’ in de moderne westerse cultuur soms toch bijbels? Is het wijs om met je cultuur rekening te houden om geen aanstoot te geven? Of moet je je juist alleen maar onderscheiden? Er staat immers in de Bijbel dat we vervolgd zullen worden en bespot?

Ik ben uiteraard een huis-tuin en keuken lezer van de bijbel en geen theoloog. Maar dat is mijn uitgangspunt, de bijbel.

Waar ik uitkom is niet zeker. Ik ben loyaal tegenover mijn eigen kerken, maar ook daar verschillen de meningen. Lees met me mee, zou ik zeggen. Alvast een link naar de site van ds. Smouter van de Nederlands Gereformeerde Kerk in Apeldoorn, die een pleidooi voert (2007) voor de ‘vrouw-in-het-ambt’. Ik ga zoeken naar online artikelen die tegenovergestelde argumenten gebruiken!