Ons appartement en ons straatje….
daarvoor: we spelen met de camera, Port Vendre, Elne klooster
Categorie: Vakantie 2008
protestantse spijkerbroeken
<!– /* Font Definitions */ @font-face {font-family:"Cambria Math"; panose-1:2 4 5 3 5 4 6 3 2 4; mso-font-charset:0; mso-generic-font-family:roman; mso-font-pitch:variable; mso-font-signature:-1610611985 1107304683 0 0 159 0;}@font-face {font-family:Calibri; panose-1:2 15 5 2 2 2 4 3 2 4; mso-font-charset:0; mso-generic-font-family:swiss; mso-font-pitch:variable; mso-font-signature:-1610611985 1073750139 0 0 159 0;} /* Style Definitions */ p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal {mso-style-unhide:no; mso-style-qformat:yes; mso-style-parent:""; margin-top:0in; margin-right:0in; margin-bottom:10.0pt; margin-left:0in; line-height:115%; mso-pagination:widow-orphan; font-size:11.0pt; font-family:"Calibri","sans-serif"; mso-fareast-font-family:Calibri; mso-bidi-font-family:"Times New Roman";}.MsoChpDefault {mso-style-type:export-only; mso-default-props:yes; font-size:10.0pt; mso-ansi-font-size:10.0pt; mso-bidi-font-size:10.0pt; mso-ascii-font-family:Calibri; mso-fareast-font-family:Calibri; mso-hansi-font-family:Calibri;}@page Section1 {size:8.5in 11.0in; margin:1.0in 1.0in 1.0in 1.0in; mso-header-margin:.5in; mso-footer-margin:.5in; mso-paper-source:0;}div.Section1 {page:Section1;}–>
Wiehad dat gedacht? Het is niet het meest voor de hand liggende verband : gereformeerd en jeans. Wel ,het isook min of meer indirect maar toch wel leuk te vermelden. Het begon nl. met devervolging van protestanten in Frankrijk, mn in de stad Nimes, gedurende de 16een 17e eeuw . Zij mochten geen ambtelijke banen, niet in hetonderwijs, kortom ze werden zwaar gediscrimineerd. Niet gauw teneergeslagen, vanwege de hoop diein hen is, bedachten de protestanten in Nimes dat ze dan maar de textiel inzouden gaan. Ze ontwikkelden een zwaar soort katoen dat het goed deed op demarkt, vooral voor werkers en boeren. Toen in de 19e eeuw de Joodsezakenman Levi Strauss naar goeie duurzaame stof zocht om er voor degoudmijnwerkers kleding van te maken kwam hij uiteindelijk uit bij hetonverslijtbare katoen uit de fabrieken van Nimes. Zo ontstond de stof: deNimes, denim. Verder kent iedereen het berhaal van de Levi-Strauss spijkerbroekdie oorspronkelijk dus als werkkleding een enorme vlucht over de wereld zou gaanmaken. Maar als er geen vervolgde gereformeerden in Nimes waren geweest haddenwij vandaag misschien nooit onze onmisbare spijkerbroeken gehad!
Al van voor de middeleeuwen: Catalunya
<!– /* Font Definitions */ @font-face {font-family:Wingdings; panose-1:5 0 0 0 0 0 0 0 0 0; mso-font-charset:2; mso-generic-font-family:auto; mso-font-pitch:variable; mso-font-signature:0 268435456 0 0 -2147483648 0;}@font-face {font-family:"Cambria Math"; panose-1:2 4 5 3 5 4 6 3 2 4; mso-font-charset:0; mso-generic-font-family:roman; mso-font-pitch:variable; mso-font-signature:-1610611985 1107304683 0 0 159 0;}@font-face {font-family:Calibri; panose-1:2 15 5 2 2 2 4 3 2 4; mso-font-charset:0; mso-generic-font-family:swiss; mso-font-pitch:variable; mso-font-signature:-1610611985 1073750139 0 0 159 0;} /* Style Definitions */ p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal {mso-style-unhide:no; mso-style-qformat:yes; mso-style-parent:""; margin-top:0in; margin-right:0in; margin-bottom:10.0pt; margin-left:0in; line-height:115%; mso-pagination:widow-orphan; font-size:11.0pt; font-family:"Calibri","sans-serif"; mso-fareast-font-family:Calibri; mso-bidi-font-family:"Times New Roman";}.MsoChpDefault {mso-style-type:export-only; mso-default-props:yes; font-size:10.0pt; mso-ansi-font-size:10.0pt; mso-bidi-font-size:10.0pt; mso-ascii-font-family:Calibri; mso-fareast-font-family:Calibri; mso-hansi-font-family:Calibri;}@page Section1 {size:8.5in 11.0in; margin:1.5in 1.0in 1.0in 1.0in; mso-header-margin:.5in; mso-footer-margin:.5in; mso-paper-source:0;}div.Section1 {page:Section1;}–>
Estoher ligt inde grotere regio Languedoc-Rousillon, in het departement Pyrenees-Orientals, enin het historische gebied Catalonia, waarvan de geschiedenis terug gaat naar de tijd nog voor deMiddeleeuwen. Het omvat het gebied vanaf Perpignan aan de Middellandse Zee, totAndorra richting het Westen en dan naar het zuiden, over de Pyreneen naarSpanje, Valencia. Ooit was het deel vanhet koninkrijk van Mallorca. De koningbouwde zijn paleis in Perpignan, had in zijn slotgracht geen water maar leeuwenlopen. In de tuinen graasden de schapen die gevoerd werden aan de hongerigebeesten.
In het paleiswaren we laatst voor een jazzconcert. We hebben even stilgestaan bij de grachten ons het gebrul van de leeuwen ingebeeld. Het paleis is vollediggerestaureerd en zeer indrukwekkend.
Cataloniё hieldofficieel op te bestaan in de 17e eeuw toen Rousillon werdtoegekend aan Louis de 14e, koning van Frankrijk. Maar het is in hetbewustzijn van de bewoners nooit verdwenen. De Canigou bijvoorbeeld, de berg aande voet waarvan wij nu een gite hebben in Estoher is een echte Catelaanse berg.Een keer per jaar verzamelen er zich bewoners uit de hele regio, ook uit Spanjeom op de berg een vuur te ontsteken en feest te vieren. De oudere bewoners hierspreken Catelaans, een Romaanse taal, dat op Frans/Spaans/Italiaans lijkt. Het Frans dat deze mensen spreken is heelmoeilijk te verstaan. Onze overbuurman is er een goed voorbeeld van.
Degeschiedenis van deze omgeving is fascinerend. Die gaat zo ver terug. DeRomeinen waren hier al 2 a 3 eeuwen voor Christus. Uit die tijd dateert ook alde wijnhandel uit dit gebied. De eerste weg die de Romeinen bouwden buiten Italie was de weg bij Nimes, de Via Domitia.Je kunt nog steeds stukjes van de originele weg lopen. Maar dat is meer naar het Noorden van waarwij zijn.
In onze omgeving vallen vooral de werkelijk honderden kerken,kloosters en kapelletjes die uit de 10e, 11e en 12eeeuw dateren. Je loopt die overal tegen het lijf, soms vervallen, ergens op eenwandeling, in de ‘middle of nowhere’. Soms perfect gerestaureerd. Altijdgebouwd van keien, kunstig gestapeld en afhankelijk van hoeveel geld er was,met versieringen of zelfs een hele poort van het prachtige roze of blauwe witgeaderde marmer dat hiergewonnen werd. Altijd eenvoudige, sobere ruimten. Ik word er heel stil. Degedachte dat hier eeuwenlang mensen bijeengekomen zijn om God te vereren. Destemmen klinken ergens nog door de gewelven, of fluisteren in de muren van dekapelletjes, vaak op afgelegen plekken.
Verder naar hetwesten van de Pyreneen kom je in het gebied van de Basken, ook een cultuur diever terug gaat en die gedeeld wordt met de Spanjaarden uit het Noord-Westen,zoals Bilbao. Kim’s voorouders komen uit die regio, dus we moeten er nodig eenkeer heen, maar het schijnt er veel te regenen aan de Franse kant…
De Pyreneenvormen een natuurlijke grens met Spanje, maar de verschillende culturen hebbenzich van die grens dus nooit iets aangetrokken. En het zijn echt geen Limburgseheuvels! We hebben het hier over serieuze bergen die naar het westen toe een hoogtebereiken van rond de 4000m. Maar alle eeuwen door zijn fitte mensen die bergenovergetrokken, heen en weer, om te handelen, (later om te smokkelen op deberoemde Catelaanse muildieren). Of om te vluchten. Veel mensen aan deze kantvan de grens zijn hier gekomen tijdens de Franco dictatuur. Pablo Casals bijv. heeft in deze buurt gewoond na gevlucht te zijn voor Franco. En er zijn veleartiesten die in die tijd gevlucht zijn. Andersom zijn er in de 2eW.O. weer mensen over de Pyreneeengevlucht naar Spanje om te ontkomen aan de Nazi’s. Spanje was tijdens de oorlog neutraal.
Nog eenandere belangrijke route was die naar de verschillende kloosters. Al vanaf de 9eeeuw klautert men door de Pyreneen om naar Santiago de Compostella te gaan opbedevaart. Onderweg werd en wordt men opgevangen in allerlei speciaal voor dezepelgrims geopende kloosters, gasthuizen en dergelijke. Als ik nu op dieweggetjes loop en klauter heb ik diepe bewondering voor al die priesters, monnikenen pelgrims die zulke lange tochten ondernamen zonder enig modern comfort zoalsalleen al goeie bergschoenen! Vanaf Arles is het 62 dagen lopen naar Sant. DeCompostella. Ik wil er niet aan denken hoe lang ik er over zou doen vanuitNederland.
Vandaag hebben weeen niet zo hoge piek beklommen, 750 m. We startten op 350m, dus 400mgeklommen. Ik vond het heel zwaar, want we deden het in 1,5 uur. Maar het gafwel voldoening mijn steentje op de hoop te leggen! Sinds deze tocht denk ikanders over ooit nog eens een bedevaart te lopen….Horizontaal, met een lichtesteiging hier en daar, ok, maar 30gr. omhoog (en soms nog steiler )is alsof iksteeds m’n eigen gewicht (ik ben helaas geen veertje)naar boven moet zeulen.Volgens mij is de vierdaagse een eitje J.
We zijn verbaasdover hoe lekker we de Franse wijn uit deze regio weer vinden. We waren helemaalvan de Franse wijn af, zuur, chemisch enz. Maar volgens mij zijn de Fransenbezig aan een kwaliteitsverbetering van hun wijn om niet helemaal de markt aanhet buitenland te verliezen. We proberen steeds wijn uit de regio te kopen enzijn tot nog toe niet teleurgesteld. We zijn geen connaisseurs, maar proevenwel wat we lekker en niet vinden.
To be cont’d
We vermaken ons ’s avonds vaak door een film te kijken. We hebben zelf een aantal video’s meegebracht en er liggen er hier ook heel wat. Ultieme vakantie bezigheid, op de bank, wijntje en een video. We hebben een paar gezien die de moeite waard waren. Het verhaal van de Franse journalist Pearl, die in Afghanistan gekidnapt werd door de Taliban en uiteindelijk onthoofd. De film is gebaseerd op het boek van zijn weduwe, die achterbleef, zwanger van hun zoontje. Tragisch verhaal, maar de vrouw brak niet onder de druk. Goed geacteerd door Angelina Jolie, die ik over het algemeen niet zo mag, maar hier heel overtuigend speelt.
Verder een klassieker, West of Eden. Vader en zoon tragedie. Twee broers waarvan de een het altijd goed doet en de ander, hoe hij ook z’n best doet, net altijd verkeerd. Hij lijkt behept met een aanleg tot het slechte, volgens zijn vader. De film gaat overd strijd tussen de jongens, het geheim van hun moeder en de tragedie die het resultaat is van dat alles. Boeiende film.
Gisteravond The Black Dahlia gezien. Een soort combi tussen Bold en the Beautiful, NewYork Police en verzin nog maar iets soaperigs. Wij vonden het een hele slechte film!
We hebben inmiddels al 4 huizen gekocht, bijna. Iedere keer als we door de dorpen lopen zeggen we, het zou toch wel heerlijk zijn om hier te wonen. Zo veel ruimte, zo veel meer huis voor je geld. Het klimaat, de zee, de natuur, de stadjes. Meestal slaat na een uur of wat het verstand weer toe. En de realisatie dat we toch niet zo ver weg van ons eigen vlees en bloed willen wonen. Maar we zien hier de kleinzoons al rondrennen, badderen in de rivier, zwemmen in de zee, bergen beklimmen…..
Middeleeuwse camping
Je kunt er bijna de klok op gelijk zetten. Onze Franse buren en overburen rechts hebben een vast ritme in hun dag. ’s Ochtend redelijk vroeg op, en als wij ontbijten, zo rond half tien, tien uur, zit voor hun de eerste ronde aan bezigheden er al op en is het hoog tijd even bij te kletsen. Heel genoeglijk aan de plastic tafel van buurvrouw, 2 huizen verderop, zit het clubje, middenin in ons straatje bij elkaar. Krantje, verder niks geen drinken of eten. Alleen babbelen. Koffie hebben ze al gehad voor het ontbijt en straks gaat de wijn open bij de lunch.
Na 12en wordt het stil. Doodstil. Men slaapt. Dan trekken wij er meestal op uit (ook wel eerder, hoor). Rond 4 uur horen we de eerste geluiden weer. Het begint wat af te koelen en er steekt meestal een windje op, dus de tafel van moe buurvrouw raakt langzaamaan weer vol. Eerst zitten de vrouwen bij elkaar en babbelen over de avonturen van de afgelopen dag. Het is een vrolijke boel, er wordt heel wat afgelachen. We verstaan er geen klap van. Vooral het Frans van onze enigzins dove overbuurman is onverstaanbaar. Hard genoeg om op de top van de Canigou gehoord te worden praat hij heel wat af in wat waarschijnlijk een Catalaans dialect of tongval is.
Hij is duidelijk de clown van het gezelschap want zo gauw hij zich bij het gezelschap voegt is het lachen geblazen. Om 6 uur gaan de flessen open en wordt het borrelen.
Men eet rond 12 uur ’s middags een zwaar maal (om 11 uur walmt de BBQ) dus vaak is het genoeg om ’s avonds wat te snacken bij de pastis. Zo rond 10 uur is het bedtijd en wordt er innig afscheid genomen.
Om vervolgens in de vroege ochtend weer elkaar in de armen te vallen. Noaberschap. Vriendschap. Familiebanden. Alles bij en door elkaar. Deze mensen wonen ’s winters in Perpignan en treffen elkaar hier ’s zomers, in huizen die ze waarschijnlijk als erfenis hebben gekregen. Misschien zijn ze hier wel opgegroeid en wonen nu in het huis(je) van vader en moeder zaliger.
Kleinkinderen zwermen in en uit. Op een van de huisjes staat ook: dit is het huis van Marianne en haar kleinkinderen.
Onze overburen links hebben een heel ander patroon. Dat zijn namelijk allemaal buitenlanders. Ons huisje is de laatste in een rij dus wij hebben vrij uitzicht op de Canigou.
De straat loopt verder aan de overkant. Daar wonen ook senioren, maar dan van Engels en Nederlandse komaf. Alleen de eigenaar van onze gite, die zelf een huis aan de overkant heeft is onder de 50. Van deze buren merk je niets. Deze zijn allemaal erg op zichzelf en leven een eigen leven. Eens in de week is er echter een straatborrel geloof ik en dan zie je ook de anderen. Tenslotte heb je elkaar als buurtschap ook nodig bij allerlei zaken. Zoals laatst toen er een rottend schaap in de afvalbak lag en de burgemeester gedwongen werd om uit te zoeken hoe het zat.
Dit straatje is in feite een camping. Het heeft alle kenmerken van de camping ‘met vaste standplaatsen’. Van die sta-caravans waar mensen jaar in jaar uit naar terug keren vanwege de gezelligheid en het dorpse leven. Eenvoudig, altijd buiten met buren in je voortuin, die meestal wel in zijn voor een borreltje of een kaartje leggen.
Ik kan het helemaal begrijpen. Alleen is het zo vervelend dat je hier letterlijk in een middeleeuws straatje zitten. De huizen staan nauwelijks 2 meter van elkaar vandaan
en ieder geluid wordt vertienvoudigd door de stenen muren. Eigenlijk is het komisch. Als ik op ons terrasje zit, op de 1e etage van ons huis, zit ik op ooghoogte met onze Engelse overbuurman, nog geen 2 meter bij me vandaan, die dan achter zijn computer zit of zo. Je kijkt elkaar toevallig in de ogen, knikt wat en daarna heb ik hem daar niet meer gezien.
Onze voordeur opent zowat in het huis van onze overburen die het enige jongere paar vormen. Ze hebben hun huis laten renoveren. En uiteraard is er van alles wat er aan mankeert. In de eerste week van ons verblijf hier stonden er geregeld 8 man of zo in dat huisje om hevig te debatteren over de oorzaken en de oplossingen. Op een morgen kwam de timmerman die de luiken niet goed in de scharnieren had gehangen of zo. Ik had meelij met hem. De hele seniorenclub was aanwezig om hem ter verantwoording te roepen! Hij hield voet bij stuk echter, voor geen kleintje vervaart.
Zo worden we, of we het willen of niet, bij deze kleine leefgemeenschap betrokken, hoewel we uiterlijk niet verder dan bonjour/soir komen of we gooien er nog een bon appetit tegenaan als er weer eens buiten gegeten wordt. We beginnen heel bewust geen praatje in ons beperkte Frans. Dan is er helemaal geen doorkomen meer aan op weg naar de auto!
Nu is het niet zo dat er in deze dorpjes alleen maar zomerbewoners zijn. De vallei hier is zeer vruchtbaar en er wordt nog steeds geboerd. Hoofdzakelijk wijngaarden en perzik/nectarine en appelboomgaarden.
De rit naar huis is iedere keer weer schitterend, met de Canigou in de achtergrond en de prachtige begroeing tegen de berghellingen.
We bezoeken veel van de oude stadjes, kerken en kloosters. Sommige staan op eenzame hoogtes, zoals St. Martin de Canigou. Hele stijle weg omhoog, uitstekend voor de conditie!
Naar de kerk geweest in Prades. Assemblies of God. Hele kleine kerk een soort evangelisatiepost van de kerk in Perpignan. Fijn er te zijn, gezinnen te zien die echt God willen dienen. er waren ook een aantal Franse toeristen. iedereen moest zich voorstellen en vertellen waar ze vandaan kwamen. Preek over een zijn als kerk. Zag opeens het beeld van de levende stenen van Petrus helderder.
Overal hier zie je oude stenen muren gemaakt uit gestapelde grote ronde keien die echter in balans worden gehouden door kleine steentjes. Zo krijg je stevige muren die het (blijkbaar) duizenden jaren uithouden. Haal je de kleine steentjes weg dan stort de muur in elkaar!
internetcafé gevonden, maar geen uitroepteken…
<!– @page { size: 21cm 29.7cm; margin: 2cm } P { margin-bottom: 0.21cm } –>
Internet cafè gevonden, PC met Frans toetsenbord, helemaal geweldig…. Ik kan niet blind typen maar ben inmiddels zo gewend geraakt aan mijn eigen toetsenbord dat dit een heel geworstel is. En nergens een uitroepteken…Ik dacht dat de Fransen uitbundig waren.
We zijn in Prades, klein stadje in Zuid-Frankrijk in de Oostelijke Pyreneéen. Van hier is het anderhalf uur naar Spanje door de bergen, een uurtje naar de Middellandse Zee met heerlijke stranden en de natuur is prachtig. Ons vakantie huisje is in een oud stadje, Estohar, wat dichter naar de zee, maar hoger in de bergen. Ideaal vakantieoord.
We zijn via Barcelona hierbinnengevlogen op een goedkope ticket wat aan de afhandeling goed temerken was. Ik heb nog nooit zoveel moeite hoeven doen voor mijnbagage als op het vliegveld van B. Daarnaast was aanvankelijk dehuurauto, geregeld via dezelfde maatschappij, onvindbaar. We werdengenoodzaakt alle mogelijke autoverhuurloketten af te gaan om tevragen of ze misschien een Batteau op de lijst hadden staan. Bij deduurste, Herz, die we als laatste hadden bewaard, bleek hetbingo…..pfffff.
Dagje Barcelona gedaan. NatuurlijkGaudi en de Ramblas. Ons hotel had een fantastische lokatie in eenzijstraatje vqn de Ramblas. Wel was het heet en erg druk dus zonderspijt reden we de volgende dag richting Frankrijk.
Ons vakantieverblijf is een verhaalapart, daar ga ik meer over schrijven. Het is van binnen erg leuk ensmaakvol, van alle gemakken voorzien. De lokatie is echter nogalcurieus: een soort middeleeuwse camping.
We hebben al hele mooie wandelingengemaakt in de omgeving, waar je werkelijk van alles kunt.Bergklimmen, langs rivieren lopen, door de wijngaarden, door degroene uitlopers van de Canigou, een bergmassief dat 2750 m hoog isop de top. Geen spectaculair hoge bergen dus, daarvoor moet je verdernaar het westen.
Ik merk dat het lopen me goed doet.Mijn te hoge suikermetingen zijn al een stuk beter, dat moedigt aanom door te gaan met lichamelijke inspanning. Ik voel de suikerzakken, om het populair te zeggen.
wordt vervolgd
PARELPAD 