Ontmoetingen

Mary and John Airbnb Yonkers, NY

Ik merk dat ik de ontmoeting met mensen een van de leukste kanten van het reizen vind. De onverwachte kennismaking met boeiende mensen die je drie minuten daarvoor nog nooit van je leven gezien had. Ik ben een mensen-mens dus het is vrij logisch, maar het verrast me toch. Ik moet altijd over een drempel om me in gezelschap te begeven en heel lang praten vind ik vermoeiend. Misschien is het leuke wel dat dit onverwachte, niet geplande ontmoetingen zijn. Ik hoef geen eten te koken of voorbereidingen te treffen, we zitten in een restaurant, we logeren in een B&B, of zitten aan dezelfde ontbijttafel, je raakt in gesprek en na 5 minuten denk je, wat een leuke, interessante mensen, ik wil contact houden voor de rest van mijn leven!

Leuke ontmoetingen had ik met vrouwen van predikanten/ouderlingen die op dezelfde synodes aanwezig waren als mijn echtgenoot. Je maakt een babbel en opeens blijk je eenzelfde passie te delen, nl. Kringloop- en tweedehands winkels afstruinen. Of een vrouw in de kerk (New City Life, PCA) van St. Louis die door een moeilijke periode ging, een soort heroriëntatie, na banen gehad te hebben waarin ze niet echt gelukkig was. Ping-ping! Herkenning! Binnen een uur keken we elkaar aan, zo van: wat jammer dat we niet bij elkaar in de buurt wonen!

En dan Neil, de gastheer van onze B&B in Chicago (Oakpark) die een oude schoolgenoot van mijn echtgenoot bleek te zijn en eindeloos veel herinneringen op deed borrelen bij hem. Volkomen onverwacht en niet gepland, maar daar zit je dan aan je ontbijt te luisteren naar twee gepensioneerde kerels die helemaal terug zijn in hun tienertijd. Weet je nog dit, herinner je je die leraar, enzovoort. Geweldig. Achtergrond van mijn man die ik niet kende.

Een van de nadelen van een relatie met een buitenlander is dat je niet alles even makkelijk in kunt vullen. In Nederland is een middelbare school een middelbare school, door de bank genomen. En dus kun je vrij gemakkelijk je een voorstelling maken van die periode.  In Amerika is er een wereld van verschil tussen de ene school (privé) en de andere (public). En dan heb ik het nog niet eens over homeschooling, wat hier door vele christenen gedaan wordt. (Van kleuterschool tot en met middelbare school!) Zeker begin jaren ’60 heerste er op privé scholen in de VS een redelijk elitaire sfeer. Muziek, Latijn, Toneel, Kunst, Talen, Sport, alles was even belangrijk. Het doet me aan de kostscholen in Engeland denken. Opstaan wanneer de leraar binnenkwam, altijd met twee woorden spreken, yes Sir en yes Ma’am. Colbert en stropdas naar de lessen. Na de lessen werd iedereen geacht deel te nemen aan zg. clubs. Fotografie, schaken, Frans (of andere talen), carillon, jongenskoor, sport, redactie van het schooltijdschrift, orkest, band,  en wat er nog maar meer was. Ik kreeg medelijden met de jongens toen ik  hoorde wat ze niet allemaal moesten doen. Geen slaapzalen gelukkig.

Mijn echtgenoot zat op deze luxe school (Choate, Wallingford Connecticut) dank zij een gedeeltelijke beurs. Als compensatie daarvoor moest hij dan wel o.a. iedere zaterdagavond op een balkon in een orkestje viool spelen tijdens de avondmaaltijd van de verzamelde studentenhorde. De herinnering kwam weer boven. De vernedering om daar iedere zaterdag,in zijn ogen, stompzinnige muziek te moeten spelen. Op een gegeven moment was hij het zo zat, vertelde hij, dat hij de dirigent had meegedeeld niet meer te komen opdraven. Dat was echter moedig geprobeerd, maar de man dreigde onmiddellijk  zijn beurs in te trekken…..En dus stond deze gefrustreerde leerling weer keurig achtergrond muziek te fiddelen op zaterdag.

Het weer hier is omgeslagen. Na een aantal dagen boven de 35 is het nu koeler en regent het af en toe flink. Tussen de buien door lopen we veel in het mooie Boston. Hoe men hier hondenpoep en graffiti onder controle houdt? Ik zou graag het geheim weten. Smetteloos schone stoepen en parken. Maagdelijk schone gebouwen. Veel groen, veel bloemen en planten, fonteinen waarin kinderen gillend plezier hebben, het is hier goed toeven.

Over de airbnb  en de gastheer en -vrouw in Yonkers schrijf ik nog een aparte blog. Hun huis was Mekka voor mij en zij zorgden voor ons alsof we oude vrienden waren.

Ondertussen lonkt het IJsselsteinse weiland in de verte! Mét hondenpoep, dat wel.

Kerkdiensten in 5 staten van Amerika

Vijf diensten in vijf heel verschillende kerken wat cultuur betreft. Duits, Amerikaans, Nederlands.

Overeenkomst? Gemengde etnische groepen in drie (heel veel Aziatische leden), traditionele liturgie in vier van de vijf, goeie preken in vier van de vijf, gastvrijheid in 2 van de vijf, bijbelse prediking, alle vijf,

moderne muziek in nul. 

Laatste week – meet the parents

De 10 dagen bij mijn schoonouders in Boston zijn verre van saai. Ze zijn hoog bejaard, zoals ik al melde maar voor geen kleintje vervaard. Musea, uit eten, rondlopen in de drukke Quincy Market buurt.

De rolstoel biedt voor mijn schoonmoeder Blanca weer een grote verbreding van haar horizon. Ze heeft de beweging van het lopen nodig, maar nu die stoel er toch eenmaal is maakt ze er net zo lief gebruik van. Na 5 minuten langzaam lopen neemt ze plaats in de stoel en laat zich verplaatsen(rijden) als een koningin. Echtgenoot Chris is haar toegewijde valet. Met haar zachte stem spreekt ze hem toe waar en hoe ze gereden wil worden.

Afgelopen zaterdag was er een kunstmarkt en heel trouw rijdt hij haar langs alle stalletjes en als ze het wil nog een keer op en en neer, zo vaak ze wil.  Verder spreekt ze veel mensen aan om ons voor te stellen (ze kent hier iedereen). Of mensen staan stil om haar te groeten. Het lijkt of mensen  zich vereerd voelen om door haar te worden opgemerkt. De leukste opmerking vorig jaar hoorde ik in de lift van een museum. Mijn schoonmoeder, gekleed in kant en creme, met gouden accesoires, oorbellen, ketting enz., een flitsend hoedje op haar hoofd trok de aandacht van een medepassagier in de lift. ‘You are a museum piece yourself, pretty dazzling, mam!’

Niets maakt mijn schoonmoeder blijer dan zo’n opmerking. Ze is oud, ze weet dat, maar de tinteling in haar donkere ogen, haar nog redelijk donkere haar, het bijna rimpeloze gezicht en haar open, vriendelijke houding naar mensen om haar heen maakt dat ze leeftijdloos en nog steeds aantrekkelijk is. Ze verzorgt zichzelf goed, gebruikt make-up als ze uit gaat en heeft veel aandacht voor kleding. Ze leest Vogue “to get an idea of what is in” en maakt haar eigen combi’s. Sommige kleding is echt al zo oud als Methusalem. Ze droeg het al toen ik haar 37 jaar geleden leerde kennen. Omdat veel van polyester is blijft het natuurlijk lang goed.

Ze is een bijzondere vrouw waarvan er geen 13 in een dozijn gaan. Ik vind het steeds weer heel gaaf deel van haar familie en leven te mogen zijn. Als jongere vrouw voelde ik me snel geïntimideerd door haar. Wat had ik als lange, onhandige, verlegen, blonde Hollandse kaaskop te vertellen aan zo’n exotische vrouw? Nu ik en vooral zij ouder worden delen we ook meer persoonlijke, pijnlijke dingen. De moeilijke periodes in haar huwelijken, de moeites van het opgroeien met een dictatoriale vader die meende, als Puerto Ricaanse patriarch haar hele leven te moeten controleren. Ze vertelt boeiende verhalen over de 30’er jaren, hoe ze van alles verzon om aan zijn alziend oog te ontsnappen, vaak in samenwerking met haar jongere broer die altijd met haar mee moest als chaperonne.

In de 37 jaar dat ik haar nu ken is er ware liefde gegroeid. Ze is trouw en sterk, altijd kaarten en telefoontjes op de dagen van verjaardag, jubilea, moederdag, vaderdag en in tijden van ziektes en zeertes. Het heeft een tijd geduurd voor ik me ontspannen voelde, en haar ouderdom draagt zeker bij aan een zekere  zachtheid die gegroeid is in haar. Werk, carrière, grote vriendenparties, verre vakanties, het is allemaal kleinschaliger geworden, dichter bij mijn belevingswereld en daarom ook dichter bij haar. She is a treasure.

op weg

Back to the US of A – New York City, Nyack en Mahwah

Terwijl Nederland in Oranje-rouw gedompeld is zit ik in mijn B&B een nieuwe blog te schrijven. Er lijkt geen einde aan de trip te komen. Iedere plek waar we komen levert weer nieuwe ervaringen, nieuwe kennismaking met mensen en nieuwe bezienswaardigheden op. Er treedt wel enige vermoeidheid op, vooral nu we in het drukke stedelijke gebied zijn en er meer lawaai, meer mensen en meer verkeer is. De verbinding met New York City vanaf onze B&B is ideaal. We lopen de heuvel af, een steile trap en we zijn bij het stationnetje waarvandaan de trein naar New York CS vertrekt. Binnen 30 minuten sta je hartje New York. Zondag zijn we met die trein en vervolgens de metro naar de kerk geweest, Redeemer Presbyterian, West Side in het prachtige nieuwe gebouw, voormalige parkeergarage verbouwd tot kerk in de ‘industrial’ stijl. Erg mooi. We hebben Tim Keller  horen preken. Als altijd stimulerend en origineel!

Zaterdag zijn we met de auto gegaan. Echtgenoot is veel in NYC geweest tijdens zijn studententijd. Verscheidene jaren had hij er vakantiebaantjes. Hij reed rond in een bus van een of ander bedrijfje om bestellingen af te leveren, of verkocht pretzils (een soort broodjes) vanaf een karretje  en logeerde bij zijn grootouders die in Queens woonden. Hij is niet bang voor het verkeer. En eigenlijk is het rustig op zaterdag. Parkeren is gratis op zaterdag, dus wat wil een mens nog meer?  We parkeerden om de hoek van het Metropolitan Museum of Fine Arts en ontmoetten daar ons nichtje Yolande. Het museum is minstens zo groot als het Louvres.

Tip: Om binnen te komen hoef je niet meer te betalen dan 1 dollar, als je wilt. Wij wisten dat niet, maar het bedrag van 24 dollar bij de ingang is ‘a suggested fee’. Kim zei het mooi subtiel bij het loket: We would like to support the museum for 10 dollar’. Het museum is immens. En prachtig. We hebben Egypte bekeken, vooral de tombes en de sieraden en de moderne Amerikanen. En natuurlijk zijn we het dak op geweest. Fenomenaal uitzicht over NYC!

’s Avonds aten we bij een dame in Mahwah, lid van de UCxx, een afsplitsing uit de jaren ’90 van de vorige eeuw (wat klinkt dat toch altijd vreselijk lang geleden) van de grote Christian Reformed Church vanwege vrijzinnigheid daar. Echtgenoot was op hun synode in Nyack als afgevaardigde van de GKV in Nederland. Deze mensen zijn bijna allemaal van Nederlandse oorsprong. Sommigen al zo lang geleden dat ze geen Nederlands meer spreken en zelfs hun (groot)ouders niet, maar ook hele recente zoals deze dame die in de jaren zestig naar de VS immigreerde met haar man. Vanuit Vlaardingen naar New Jersey. Haar huis ademde de sfeer van het huis zoals ik me dat herinner van mijn moeder. De klok, de perzische tapijtjes op tafel, de geborduurde stoelen en stoeltjes, het tin, de nette kopjes, het servies. Ik werd er wat nostalgisch van. Ze was hartelijk, wilde graag Nederlands spreken en had lekker Nederlands gekookt voor ons. Fricandeau, boontjes, worteltjes, aardappelpuree en jus. Het toetje was van de andere dame aanwezig wiens Nederlandse genen verder weg waren gezakt.

Een heerlijke mix van cake, pudding, fruit en slagroom. De dames en heer (dr. van Grouw) leken bijna teleurgesteld toen bleek dat Kim helemaal geen Nederlandse genen heeft. Het vraagt meestal nogal wat uitleg hoe een Amerikaan met een meisjesnaam de Nederlandse Kerken komt vertegenwoordigen.

Back to the US of A – Guest blog by my husband – About America 1

I’m going through a bit of culture shock.   I’ve been back to the U.S. once a year for the past few years to see my family, but this year I’m combining visits to church synods and a general assembly, on behalf of the Reformed Churches in The Netherlands, and therefore a lot of travel through the U.S., with a vacation at the end in Boston at my parents’ apartment in Boston.

It’s been a fruitful trip till now.   I’ve greeted our sister-church, the Reformed Church in the U.S., at their Synod in Rapid City, South Dakota, and our contact-church, the Orthodox Presbyterian Church, at their General Assembly in Wheaton, Illinois, near Chicago.   And now we’re heading for Nyack, New York, near New York City, where I hope to greet the United Reformed Churches in North America, at their Synod.   During these gatherings, and travelling to them, Margreet and I have seen a lot of America, travelling by car.   South Dakota, Wyoming, Colorado, Kansas, Missouri, Illinois, Indiana, Ohio, and now Pennsylvania, and the big cities of Kansas City and St. Louis in Missouri, and Chicago in Illinois.

I am impressed by the size of this, my country.  It’s one thing to see how big the U.S. is on the map.  It’s another to drive through it.   Big spaces, big distances, never-ending prairies, never-ending traffic jams (in Chicago).

yes, this is someone running in the middle of the Interstate

I still feel an American.  Yet I’m experiencing a growing sense of cultural alienation.   All these obese people driving to all these drive-in fast-food restaurants in the endless “strips” bordering every exit to every highway, waddling in and out to get their food “fixes,” like some weird overweight zombies.  All these restaurants and the ugly cheap “hotels” (which we are using as places to stay), with their mindless, stereotype architecture, surrounded by acres of empty asphalt: is this supposed to be the envy of the world?

Not everything is numbingly disgusting in America.  Oak Park, a suburb of Chicago, is a shimmering oasis of beauty, with beautiful old mansions and their shining green lawns, under spectacular, huge, ancient trees.  But Oak Park is surrounded by decrepit, depressing, tree-free slums full of black people who seem to be hopeless refugees in their own country.

The few rich enjoy their beautiful mansions.  The many poor try to hold on.  The great middle class is nauseatingly obese and aspires only to a trip to McDonald’s as its highest goal.

Is this the America I am a supposed to be proud of?  Kim

Back to the US of A – Fotodagboek West Frankfort

Om een idee te krijgen waar Kim’s vader opgroeide hebben we rondgelopen in West Frankfort en foto’s genomen van de gebouwen die er al stonden in zijn jeugd. WF is een klein, onopvallend stadje, omringd door mooie natuur. Zeker in Wayne’s jeugd moet de omgeving nog zeer bosrijk geweest zijn. Op de foto van een feestje in de kerk (moederdag!) staan veel van de leden en je krijgt een armoedige indruk. Boeren ongetwijfeld, harde werkers. De foto is van slechte kwaliteit, dus ik kan hem helaas niet plaatsen.

In het stadhuis konden ze geen gegevens vinden over Henry Batteau ook in de Countyhouse was niets. Helaas. Nog meer vragen. Waar werd Henry geboren? Waar stierf hij? We zoeken verder!

Back to the US of A – De Batteaus in Illinois

Daar waren we dan. In een strip ergens in Marion, Ill. met alleen maar fastfood restaurants, benzinestations, garages en motels om ons heen. Maar we waren hier gekomen met een specifieke reden. Het uit neonlichten en asfalt bestaande Marion was de dichtsbijzijnde plek bij Energy, Ill. Een gat van niks, met honderden boerderijen erom heen. Mooi landschap, groen, golvend en bosrijk. Grote, gouden tarwevelden en grote oppervlaktes met mais. Hier in deze buurt is mijn al lang geleden overleden (1967) schoonvader geboren en getogen.

We hebben afgesproken in de First Baptist Church in Energy. Tot 1945 heette het stadje Fordville. De achterneef van mijn echtgenoot, Bill Batteau (hun grootvaders waren broers) ontmoet ons daar. Samen met de predikant Yoe, die net ontslagen is uit het ziekenhuis en er nog wat pips uitziet, maar ons niettemin vriendelijk ontvangt en rondleidt. Hij heeft een baardje van een paar dagen, wit, lang haar en draagt een felblauwe bloes met het logo van de kerk en op zijn linkerborst het woord ‘Jesus’, in de bekende Ichthus visvorm. Ik wil ook zo’n bloes voor Kim.

We zijn nu in de kerk waar de opa van mijn echtgenoot voorganger was van 1930-1940. Reverend Henry Westbrook Batteau, staat er op de foto die aan de muur hangt, temidden van portretten van alle voorgangers uit het verleden. Harry Batteau, zoals zijn familie en vrienden hem noemden, stierf jong, hij was 52 jaar. In 1942 staat er op de grafsteen die we later op het kerkhof vinden. Net als Kim’s vader, die op 51 jarige leeftijd stierf. Dezelfde leeftijd waarop Kim ontdekte dat hij extreem hoge bloeddruk had. Zou er verband zijn?

Opa Batteau heeft zijn kleinkinderen nooit kunnen ontmoeten om de simpele reden dat hij al gestorven was toen de eerste geboren werd, in 1946. Oma Batteau hertrouwde en de kleinkinderen schreven wel brieven, maar hebben haar nooit onmoet. Ze stierf in 1966. Om de een of andere reden had Wayne Batteau, mijn schoonvader, het contact met zijn ouders verbroken. Waarom? We kunnen er alleen maar naar gissen. Hij trouwde met zijn eerste liefde op zijn 19e, kreeg een dochter (Judy) en is toen gescheiden. In het streng christelijke milieu waarin hij opgroeide werd dat waarschijnlijk niet geaccepteerd. Was dat de reden voor de breuk?

Hoe dan ook, er is veel wat we (nog) niet weten. Opa Batteau was postbode en verdiende zo zijn boterham. Wanneer en hoe voelde hij de roeping ook voorganger te worden? En heeft hij ook een Bijbelschool bezocht? Waar en welke? Of was dat nog niet gebruikelijk toen?

Iemand in de kerk heeft alle oude papieren goed gearchiveerd. Op Amerikaanse wijze. Er liggen in een vergaderruimte 7 of 8 ordners, met om de kaft een hoes van witte stof met ruches. Per 10 jaar zitten daarin, in plastic hoezen, alle foto’s, jaaroverzichten enz. van de kerk. De kerk werd gesticht in 1910 als ik me goed herinner. En in het boek zit keurig van alles wat met de periode Batteau (1930-1940) te maken heeft. Geweldig, zo’n eenvoudig en toegankelijk archief.

Onder de leiding van Harry Batteau werd alles officiëler en meer volgens de voorschriften van de Baptist Union opgezet. Het zondagschoolwerk werd op poten gezet. Uit de papieren lijkt het dat hij een goeie organisator was. “During the pastorate of Rev. H.W. Batteau, the church reached the requirements of the General Standard of Excellence for Sunday School work, The enthousiasm of the members caused the church to grow from 90 in 1929, to 189 in 1937. A Sunday School enrollment of 200 was reported.” Uit de archieven van de First Baptist Church, Energy.

Wat me zo blijft verbazen dat we hier niets van wisten, tot nu toe. Grandma Batteau hertrouwde, maar ze moet toch veel gedacht hebben aan en gebeden voor haar zoon en zes kleinkinderen.

We zien een paar foto’s van kerkuitjes waarop ook Kim’s vader als tiener te zien is. We krijgen copieën, maar eigenlijk moeten ze gescand, of digitaal gecopieerd. Energy bestaat echter ook alleen maar uit gewone huizen, garages en benzinepompen. Winkeles kunnen we er niet ontdekken. We laten het maar even zo. De dominee is hulpvaardig, maar ziet er nog zo broos uit. We willen hem geen stress bezorgen.

Met Bill gaan we naar het kerkhof en zien de grafstenen van Grandpa en Grandma Batteau (later Gaither) naast elkaar. Ik weet zeker dat ze apetrots op hun kleinzoon geweest zouden zijn!

We zijn al met al weer een stapje dichter bij opa Batteau en daarmee ook bij Wayne, Kim’s vader. De volgende dag rijden we naar zijn geboortestad, West Frankfort.

Back to the US of A – Chicago Abbey

Gisteravond gearriveerd in Chicago. Eigenlijk een voorstad, Oak Park. Prachtige wijk, eind 19e, begin 20e eeuw.Grote huizen en veel groen.

De beroemde Amerikaanse architect Frank Loydd Wright woonde in deze wijk en ontwierp er een aantal schitterende gebouwen.

De B&B staat pal tegenover de middelbare school waar de schrijver Ernest Hemingway zijn opleiding volgde. Hij is hier in de buurt geboren. Een leuk toeval aangezien mijn echtgenoot zijn afstudeerscriptie op college over Hemingway geschreven heeft. Onze B&B, Longwell House, is een huis uit 1909, geheel in de oude stijl, met enige moderne aanpassingen. Vanmorgen kregen we een fantastisch ontbijt geserveerd op gebloemd bone china servies, een replica van een oud Engels ontwerp, in de chique eetkamer. Ik moest steeds aan Downton Abbey denken…

En alles voor 60 dollar per nacht. Echtgenoot is de beste trip organiser! Ik ga nu de wijk in!

Back to the US of A – Down and out in Super 8, maar eerst nog even St. Louis, Miss.

St. Louis, Missouri heeft vele waardevolle dingen om te bezichtigen. Musea, botanische tuinen, antiekmalls, en nog veel meer, maar mijn echtgenoot wilde heel graag de theologische opleiding van de Lutherse kerk, Missouri Synod, bezoeken en indien mogelijk met iemand praten over contacten in de toekomst. Mijn echtgenoot is een voorvechter van  contacten, over kerkelijke grenzen heen, waar mogelijk. Calvinisten, Lutheranen, Katholieken, laten we zoeken naar wat ons bindt in Jezus Christus op basis van Gods Woord, voor we de verschillen benadrukken. Ik hou van die benadering.

Omdat we niet veel tijd hadden besloot ik mee te rijden en in de buurt van Concordia Seminary iets te zoeken waar ik met een kop koffie een poosje kon lezen of zo. Maar we werden zo uiterst gastvrij ontvangen door de academic dean van de opleiding, Andrew Bartelt, dat ik ben gebleven. Hij gaf ons een tour over de prachtige campus (1926) van de opleiding, bood ons een lunch aan in de ‘cafetaria’ van de school en liet ons kennismaken met verschillende proffen en docenten.

Opnieuw een kennismaking met de geschiedenis van Duitse immigranten, nu de Lutherse in de 19e eeuw, waarbij de Lutherse en Gereformeerde kerken in sommige delen van Duitsland gedwongen werden tot een fusie. Eerder in Rapid City ontmoetten we de nazaten van Gereformeerde Duitsers die wegvluchten uit Duitsland vanwege economische omstandigheden.

Het was een ontzettend leuk bezoek, de spreekwoordelijke Amerikaanse gastvrijheid was weldadig. Op tijd namen we afscheid om naar West Frankfurt, Illinois te rijden, om eigen geschiedenis te zoeken.

En toen schoot dat ene spiertje of botje in echtgenoot zijn rug de verkeerde kant op. Pijn, nog meer pijn en toen was het zover.. mijn arme man kon geen kant meer op…Samen hebben we
hem met veel moeite in de auto geschoven en toen ben ik maar gaan rijden. Richting ons hotel in Marion, wat helaas dit keer een Super 8 was, min of meer op het parkeerterrein van een McDonald, met een slechtwerkende Airco en vrachtwagens die gerepareerd werden bij de 24 – uur garage, ook net onder ons raam. Oh wat een nacht hadden we toen…

Het loopt beter af, gelukkig. In ieder geval waren we nu in Illinois.

 

De volgende dag zouden we Bill Batteau ontmoeten, een achterneef van mijn echtgenoot, die ons naar de kerk zou brengen waar Kim’s grootvader voorganger was geweest tot 1942. Henry Westbrook Batteau, in de First Baptist Church in Energy Illinois.

 

Back to the US of A – St. Louis, Missouri 1

Bij St. Louis komen de rivieren Mississippi en de Missouri samen, Twee machtige rivieren die het land doorsnijden, de Missouri vanuit het westen, richting het oosten en de Mississippi vanuit het Noordwesten in zuidelijke richting worden één grote rivier: de Mississippi, die naar het zuiden stroomt en uitmondt in de Golf van Mexico bij New Orleans,

Hier, in wat wel de meest westerse stad in het oosten wordt genoemd zijn we nu twee dagen. Van het ‘platteland’ zijn we weer in de grote stad aangeland. Rijdend door Kansas merkten we al aan de toename van het verkeer en de dichtere bebouwing dat we het oosten naderden. Vanouds het dichtst bevolkte deel van Amerika. Bij St. Louis begon het Wilde Westen, de grote prairievlaktes en de gevaarlijke tochten van de kolonisten. Als symbool daarvoor staat er in St. Louis een gigantische (uiteraard..) zilverkleurige poort, als venster naar het Westen.

vanuit de auto, The Arch

Ergens las ik dat het contrast voor ons niet meer voor te stellen is omdat ook het westen van de VS nu bewerkt, beplant en bebost is door menselijk ingrijpen. Maar in de eerste helft van de 18e eeuw was er niets. Vanuit het dichtbeboste oosten keek men een niemandsland in. Kolonisten hadden geleerd om te overleven door het gebruik van hout (voor warmte en huisvesting), water en land. Maar hier in het westen vielen twee van de drie weg. Alleen land bleef over. Ook nog bevolkt met zeer vijandige indianenstammen die de blanke mensen liever dood dan levend zagen.

Die pioniers moeten mannen en vrouwen van staal geweest zijn. Ik begrijp iets meer van de grote vrijheidsdrang van dit volk, wanneer je het landschap ziet, de enorme gebieden die men tot zijn beschikking heeft en ik me realiseer dat de genen van zulke pioniers in hun bloed gieren.

Amerikanen zijn aanpakkers, doorzetters, actief, pragmatisch, ‘kom op, niet praten maar doen!’ers. En dat moet  natuurlijk ook met die geschiedenis te maken hebben.

Vandaag waren we in de kerk en zagen we er iets van terug. Een Presbyterian Church in America. Op internet gevonden en de naam en missie sprak ons aan:  New City Church, een kerk met een missie voor de stad St. Louis. Vanuit de liefde en verzoening die Jezus voor ons heeft bewerkt verzoening bewerkstelligen tussen de rassen, mn tussen de blanke en  afro-Amerikaanse bevolking. Inmiddels zijn er leden met 20 verschillende etnische achtergronden. Een tweede missie is het bijstaan van de arme bevolking in bepaalde wijken in St. Louis. Zeg maar Kanaleneiland of de Bijlmer.

In 1996 is een groep gestart met kleine projecten als het doen van klusjes voor weduwen en alleenstaande moeders. Inmiddels is er een kerkgemeenschap van rond de 200 toegewijde mensen. En heeft men zich georganiseerd in verschillende maatschappelijke, dienstverlenende takken. Veel wordt gedaan voor kwetsbare groepen als de jeugd, tienermoeders, alleenstaande moeders met tig kinderen van verschillende vaders. Ook afkick hulp en naschoolse opvang en vakantiekampen waar jongeren het nuttige met het aangename kunnen verenigen: Van klussen in de buurt, zoals verven, tuinieren tot programma’s waar ze kunnen leren voegen in de bouw.

Een andere groep die men probeert te helpen zijn vrouwen die het slachtoffer zijn van seksuele uitbuiting en exploitatie.

Kijk maar eens op hun site. Het is een combinatie van Stichting Present, Hip, Stichting de Haven in Den Haag enzovoort. Deze kerk heeft een aparte stichting opgericht Restore St. Louis, waarin alles gebundeld is, Daarin werken ze ook samen met andere kerken en christelijke organisaties en bedrijven, en maken gebruik  van elkaars kracht en voorzieningen.  Vooral de coördinatie en het door en door christelijke (Jezus Christus kan werkelijk verandering brengen) karakter vond ik Inspirerend! Tegelijkertijd was men erg nuchter. Hel lijkt mooi en idealistisch maar het is hard werken en steeds weer teleurstellingen incasseren. ‘Maar ook dat is onderdeel van de weg die God met ons gaat, zo leren we afhankelijk te blijven van Jezus Christus zelf en niet van onze organisatie” aldus een van de oudelringen   bij wie we lunchten met een stel scholieren.