Boston, goodbye

Nog een laaste blog. Om 19.15 vliegen we over de oceaan richting de Lage Landen. Dat ze laag en vooral plat zijn heb ik weer eens aan den lijve ervaren…Sinds onze wandeling vrijdag, in de bergen bij Kim’s broer in de buurt, heb ik enorme spierpijn in mijn voor-dijbenen (of heet dat gewoon bovenbenen? Trapklimmen doe ik genoeg, maar de trap af, of een steile helling af is toch heel wat anders vindt mijn lijf blijkbaar. Hier denken ze allemaal dat ik net zo’n slechte conditie heb als de gemiddelde amerikaan die alleen maar van voordeur naar z’n auto loopt en ’s avonds vice versa..

Maar goed. Gisteren stroomde het hier van de regen, een goeie dag om in de Mall cadeautjes te zoeken. Redelijk geslaagd, kids..Maar ik werd duizelig van alle winkels en mogelijkheden. Wel een hele mooie Mall. Het had goed gekund dat Kim en ik ipv gezelig te winkelen elkaar de hele middag hadden moeten zoeken: ik stapte in de metro terwijl Kim net op dat moment zag dat het de verkeerde was. Beng, de deuren dicht en ik kon nog net zwaaien, daaag..Dan diep nadenken wat is nu het meest logische, of liever wat is het meest logische dat de ander zou doen?? Ik meende: uitstappen bij het volgende station en terug. Maar nee, massa’s mensen maar geen Kim. Ok, dan maar de trein naar onze eindbestemming. Intussen had Kim de trein naar het volgende station genomen, uitgestapt en wachtte daar op mij. Geen Margreet. Wat nu? Terug? Wachten? Gelukkig: ook Kim nam de trein naar de eindbestemming alwaar wij elkaar verheugd in de armen vielen. Mobieltje toch wel handig!!

’s Avonds verwend door Kim’s ouders, naar het theater, een kleinschalige komische musical : The Putnam Spelling Bee en van te voren uit eten. Het went nooit en blijft voor mij altijd het ultieme uit-gevoel! Zo lief en genereus als mijn schoonouders zijn is werkelijk geweldig.

Vanmorgen naar Parkstreet Church. Prachtige dienst, mooie muziek, heerlijk gezangen gezongen en een getuigenis aangehoord van ene Eric Sorensen, hoe God in zijn leven heeft gewerkt door alles heen. Rijke, succesvolle zakenman. eerst succesvolle piloot, maar niets kon zijn onzekerheid werkelijk ontzenuwen. Mooi vond ik dat hij zei: onzeker ben ik nog steeds, maar het is nu omwikkeld (wrapped around) met God’s ingrijpen in m’n leven.
De preek had hetzelfde thema. Veel humor en tegelijk veel diepte. Een kerk waar het goed toeven is.

En nu zijn de koffers gepakt, we drinken nog een laatste drankje en off we go. We bidden dat we elkaar over een jaar weer mogen treffen, in gezondheid. Het is nooit vanzelfsprekend maar wanneer je ouders hoogbejaard zijn wordt de werkelijkheid van ernstige ziekte en de dood reeeler.

herfstkleuren en tweedehands kleren

Ik raak de tel van de dagen een beetje kwijt..Vandaag is donderdag, een thuisdag. Gisteren zijn we in de ochtend de herfstkleuren wezen kijken in de omgeving van Boston, in Concord, een historisch stadje met gebouwen en huizen die nog uit de 18e eeuw stammen. In feite zijn de kleuren over hun hoogtepunt, maar nog steeds indrukwekkend. New England is beroemd vanwege de vele esdoornbossen die in de herfst prachtig verkleuren. Fel geel, diep rood, oranjebruin. In Concord hebben we met Kim’s moeder koffie gedronken in de Colonial Inn, een oude herberg die nog steeds als hotel gebruikt wordt.

Toevallig was er net naast de Inn een leuke sieradenwinkel. Aangezien Kim’s moeder niet ver kan lopen was dit heel plezierig. Binnen mooie dingen bekeken, en ik moest natuurlijk wat kopen…De keuze viel op een ring van Venetiaans glas, heel bijzonder.

Amerika is ook helemaal in de greep van Halloween, een mijns inziens stompzinnige viering die uit de hand loopt door all nadruk op geesten, skeletten en dergelijke. De pompoenen zijn wel leuk. Die zie je langs de weg overal te koop liggen, lange rijen. Soms zie je ze al staan bij de mensen thuis: uitgesneden met een kaarsje erin. Grappig effect. Ergens lang geleden in een vorig leven heb ik het ook eens gedaan, toen we in Seoel woonden en Jes naar een internationale kleuterschool ging. Ze heeft toen ook rondgelopen om snoep op te halen, maar van skeletten en geesten kan ik me niks herinneren. Nu zingt Kim’s nichtje van vijf over de geesten van dode mensen die uit hun graf je bang komen maken..hmmm.

                           

’s Middags de metro genomen naar Somerville, een voorstad van Boston in de buurt van Cambridge, waar Yani woont. Haar appartement is ontzettend leuk, artsy op en top. Vol met leuke meubels die ze overal en nergens vandaan heeft gesleept en al dan niet heeft opgeknapt. Echt om een artikel over in Eigen Huis of zo te schrijven. Geweldig.

Toen Yani in Nederland was gingen we zeer regelmatig naar de Kringloopwinkel samen; dus, om een goeie traditie voort te zetten, liet ze mij nu haar tweedehands winkels zien. Bij het Leger des Heils aldus eindeloos rondgesnuffeld. Resultaat: een mooie suikerpot voor de verzameling, 2 shirts voor Kim en een leuk sneeuw/regenjack van Winnie de Pooh voor Niekepiek! Zelf had ik geen zin in passen. Altijd leuk zo’n speurtocht. Deze winkel deed me erg denken aan Canada waar Sas en ik tijdens de 5 maanden dat we daar woonden ons verkneukelden op een van de weinige uitjes die er waren: een trip naar de Goodwill van het Leger des Heils :>))

’s Avonds naar ‘the Queen’ geweest, een schitterend geacteerde film over de Engelse koningin en de crisis in het Engelse koningshuis die ontstond toen Diana stierf in een auto-ongeluk. Een aanrader! Tony Blair en koningin Elisabeth spelen de beste rollen, maar ook de anderen zijn zeer overtuigend.

meer foto’s

Boston city

Yani, Robin, me and Kim; voor: uncle Woody, Lark, Mom

Gisteren een echte familiedag, opnieuw. In de ochtend in ganzenpas naar het winkelgedeelte in de buurt van waar Kim’s ouders wonen, Quincy Market. Woody en Mom lopen allebei nog goed, maar langzaam, dus het was een hele wandeling. Woody kocht cadeautjes, Lark en ik laarzen…op Mom’s creditcard :). Altijd leuk, shoppen met je schoonmoeder, tenminste deze schoonmoeder!

Thuis gekomen kwam Yani en uit New York de volgende broer: Robin. Weer in de grote kring, kletsen, lachen, herinneringen ophalen van ‘toen’. Ik ben op de leeftijd gekomen dat ik, als ik te hard lach, ik een snelle gang naar de WC moet ondernemen. Die duik heb ik wel een paar keer moeten maken! Vooral Kim en Robin samen, die anderhalf jaar schelen en veel samen optrokken hebben de gekste verhalen samen. Robin is een stand-up comedian-achtig iemand, dus ook uit m’n ogen vloeide het vocht rijkelijk.

Onontbeerlijk in de Batteau familie is muziek. Robin had z’n gitaar en mandoline meegenomen, Yani haar banjo, Lark haar stem! Er is zelfs een gezamenlijk lied geproduceerd, dat Robin uit gaat werken en misschien wel zingen op z’n volgende optreden in november. Cool.  

kerk, ballet en pizza

De ochtenddienst in Parkstreet kerk was druk bezet en mooi. De helft van de gemeente is Aziatisch, heel opvallend is dat in Amerika. Zoveel christenen van Koreaanse, Chinese of anderzins Aziatische achtergrond.

Heerlijk gezongen, traditionele gezangen, maar lekker tempo en met goeie begeleiding. Ook een koor, met 1 lied. Er was dopen. Twee jongetjes (12 en 10) uit Ivoorkust. Hun moeder was moslim, dochter van een vooraanstaande imam, maar bekeerde zich tot het christendom omdat ze geen rust kon vinden in de islam. Gevlucht naar de US, in levensgevaar vanwege haar bekering en doop. Waarom de jongentjes pas nu gedoopt werden en waar de vader was werd niet duidelijk. Maar de jongens lazen elk een soort getuigenis voor waarom ze graag gedoopt wilde worden. Dat was zo ontroerend! Kim en ik hadden allebei tranen langs onze wangen stromen. Met veel water werden ze toen gedoopt in de naam van de Vader en de Zoon en de Heilige Geest. Prachtig.

Preek was over Openbaring 5. Over de paradox in het christelijk geloof dat overwinning komt door schijnbaar verlies, kracht zich ontplooit door wat zwak lijkt. In het visioen van Johannes heeft de engel het over de Leeuw van Juda, de wortel van de stam van David. Aanduidingen van een meer dan koninklijk persoon, krachtig, machtig, vol van majesteit. Wat Johannes dan uiteindelijk te zien krijgt is een lammetje, en nog bloedend ook. Wat staat nu meer symbool voor zachtheid en zwakheid dan een lam, helemaal als het ook nog gewond is. Dat is dus inherent aan het christendom, aan christen-zijn. Niet succes, resultaat, groei en glamour zijn de tekenen van een geestelijke werkelijkheid. Wie zou van de bloedende, stervende man aan het kruis van Golgotha gezegd kunnen hebben:daar hangt de Koning van hemel en aarde? En toch. Het is niet zoals het lijkt. Er is een onzichtbare werkelijkheid. Daaruit leven we. Daarop hopen we. En van daaruit kunnen we veel doen voor de zwakken en kwetsbaren. In Jezus weten we waar het op uit gaat lopen! Zo kunnen we onze eigen zwakheid ook aanbieden aan God om er Zijn doel mee te bereiken.

’s Middags door naar het ballet. Ook druk bezet, maar heel anders 🙂 Mooi ballet, werkelijk heel bevlogen en ongelofelijk knap. Leuk om mee te maken.
Zelf zou ik er alleen geen $95 voor over hebben.

Thuis hebben we heerlijk nagekletst. Kim’s zussen vroegen over de kerkdienst, dus we hebben uitgebreid kunnen vertellen. Mom was trouwens mee en was onder de indruk van de informatie die we kregen over het daklozen project. Iedere dinsdag trekt een groep gemeenteleden het park in de buurt van de kerk in om koffie en cake uit te delen aan daklozen en in gesprek te raken. Iets wat wij in Nederland ook steeds meer moeten gaan doen. Ik zou wel eens een maaltijd willen organiseren in de kerk voor alle straatkrantverkopers in Scheveningen bijvoorbeeld!

Pizza gegeten, en nu is de dag lang genoeg geweest. Kim zit al te knikkebollen op de bank: ‘the man with hammer’ is langs gekomen en heeft een klap uitgedeeld aan hem!

foto’s

Yani

Jongste en oudste broers

Alouette, 5 jaar, dochtertje van Brook en Katie

verslagje 2

zaterdag 21 oktober

Redelijk goed geslapen, ondanks hoestaanvallen en nieuw bed. De beruchte Amerikaanse slaapbanken hebben we inmiddels overwonnen door direct na aankomst bij m’n schoonouders het matras op de grond te leggen in plaats van op het onderstel van de bank. Dat voelt nl. aan alsof je op een pijnbank ligt ipv op een bed.

’t Is ook altijd even wennen aan het klimaat in het appartement van m’n schoonouders. Warm, kurkdroog en weinig frisse lucht. In onze slaapkamer gaat dus het raam onmiddelijk open, maar op de 16e verdieping, aan de haven, met uitzicht over de zee, vang je nogal een stevige wind. Gevolg: gegier, waardoor we niet slapen kunnen. Slechts een paar voorbeelden om aan te geven met welke onoverkomelijke problemen we hier te kampen hebben, ha,ha.

Lark, m’n schoonzusje vroeg of ik op m’n blog vermeld had dat we op reis zijn. Dat was gevaarlijk volgens haar want er zijn voorbeelden dat mensen beroofd worden op grond van informatie die van internet gehaald wordt. Ben ik even blij dat er mensen in ons huis logeren om op de poesjes te passen.

Vandaag was een echte ‘reunion’-dag. Eerst een ontmoeting met een vriend van Kim nog van de middelbare school en Harvard, Doug Myers. Heel leuk om oude vrienden van Kim te ontmoeten uit z’n jeugd. Ik leerde Kim kennen toen hij 28 was en in Nederland. Dan mis je een stuk geschiedenis van iemands leven. Doug had bijvoorbeeld Kim’s eigen vader vaak ontmoet. Hij heeft een zeer goed geheugen, want kon nog precies beschrijven hoe de kamers er uit zagen bij Kim thuis in Cambridge. Hij noemde Kim als degene die hem klassieke muziek had leren kennen en waarderen en noemde een aantal muziekstukken die toen tot Kim’s favorieten behoorden, waaronder een paar van Beethoven. Kim wist het zelf niet meer en keek lichtelijk verbaasd omdat hij niet zo’n Beethoven fan is. Grappig.

Thuis gekomen startte de volgende reunie. Kim’s twee zussen, Lark en Yani waren er al, Brook en Katy, Kim’s jongste broer en vrouw met hun dochtertje Alouette waren in aantocht. Lark woont in Californie, Ventura en is een week over om Kim te zien o.a., Yani woont in Somerville, dichtbij Boston, Brook woont in Shelburne Falls, een dorpje op ongeveer 2 uur rijden afstand van Boston. Woody, Kim’s oom, broer van z’n moeder is ook hier sinds een paar dagen, uit Florida. Jammergenoeg konden Robin en David, twee broers er niet zijn. Robin hopen we maandag te zien. Uncle Woody is trouwens 83, 1 jaar jonger dan mijn schoonmoeder, ook nog zo kwiek als een vent van 65. Hij is heel sportief, speelt tennis 2 keer per week en is pas sinds 2 jaar met pensioen! Geweldig.

Een gezellige middag dus. We aten met z’n allen, eten gehaald bij een cateraar. Daarna hebben we muziek gemaakt en gezongen. Yani speelt banjo, Brook en Kim gitaar en voor de aanwezige kinderen (er waren ook nog vrienden van Lark met 2 meisjes van 4) hebben we heerlijk allemaal van die klassiekers geblerd met elkaar: I’ve been working on the railroad, old McDonald had a farm, This land is your land, If I had a hammer enz. Heerlijk.

Ik heb grote waardering voor Kim’s ouders die dit op hun hoge leeftijd toch nog steeds mogelijk maken! We zaten met toch 14 man, eten en drinken, alles even lekker en vooral Kim z’n moeder straalt dan. Als een kapitein op een schip wijst ze de mensen aan die moeten zingen of spelen. Ik ben dit keer de dans ontsprongen, maar vaak genoeg wijst dat vingertje met die lange nagel in mijn richting: Margrete you know a nice song? Als jonge bedeesde schoondochter kreeg ik daar nachtmerries van. Ik voelde me dan zo verschrikkelijk lomp, niet-artistiek, links en onhandig. Zo Nederlands in die toch ten diepste latin-american familie.

Het weer is fantastisch. Zon, helder en fris. Herfst op z’n best.

Morgen gaan we naar Parkstreet kerk. ’s Middags naar een balletvoorstelling met de hele club. Kaartjes en al zijn gekocht dus tja, wat te doen. ’t Is niet helemaal onze normale zondagsbesteding, maar goed. We kunnen naar de kerk en dat is het belangrijkste.

Yani, mom en Woody

in de lucht

Eerste deel van een verslagje van onze reis naar Boston, Amerika.

Dit is een ongekende luxe: mijn eigen laptop! Heb nog niet uitgezocht hoe ik op internet kan komen in het vliegtuig. We vliegen nu sinds een minuut of tien en dit is m’n eerste test. Ik voel me de koning te rijk.

Een paar uur later. Helaas geen verbinding met internet kunnen maken, hoewel het signaal wel aanwezig was. Uitzoeken nog dus. Heb wat geslapen, film gekeken, ‘The devil wears prada’, of zoiets. Meryl Streep in een glitzy rol als hoofd van een modehuis voor wie iedereen vliegt en draaft. De nieuwe assistente is eigenlijk journaliste van beroep en vind alles maar overdreven. Ziet er ook niet echt fashionable uit. Natuurlijk wordt ze langzaam beinvloed, steeds glamoureuzer en dreigt haar alternatieve vrienden te verliezen. Eind goed al goed, ze kiest tegen de terreur van de mode en voor het authentieke leven, hoera.De mode wereld komt er niet echt goed vanaf. Macht, begeerte en biiiig ego’s…zal ook wel kloppen.

Voor me zitten mensen met een jongentje van Niek’s leeftijd dat bijna de hele reis al huilt.Vader en moeder worden steeds bleker. Hij is nu gelukkig even stil.

Wat moeten wij toch vermoeiende reizen gehad hebben vroeger met vier kids..toch ging het eigenlijk altijd wel goed.Kan me niet herinneren dat we wanhopig met een huilend kind rondliepen. Wel eens even, maar niet een hele reis. Stel je voor…die reizen duurden van deur tot deur toen nog minstens 20 uur. 8 uur naar Alaska, uitstappen om het vliegtuig schoon te maken en dan nog eens 10 uur. Eerst waren we dan al vanuit Pusan vertrokken naar Seoel met een binnenlandse vlucht van een uur. Eindeloos leek die reis. Ik besef de laatste jaren pas hoe medepassagiers hun hart vast gehouden moeten hebben als wij met onze stoet kinderen het vliegtuig binnenkwamen..! Vier kinderen, hoe zal dat gaan..

Kim en ik zijn allebei zwaar verkouden, keelpijn, hoofdpijn. Algehele malaise. Hopelijk knappen we snel op, want eigenlijk hebben we nu alleen maar behoeft aan een bed.

Keep the Faith avond gehad gisteravond. Rob van Houwelingen heeft een lezing gehouden over het onstaan van de Bijbel, vooral als achtergrond voor de da Vinci code theorie dat de kerk allerlei documenten heeft weggemoffeld omdat ze haar niet uitkwamen. Bijvoorbeeld ook het Judas evangelie. Er waren 35 -40 mensen dus een mooie opkomst! We haden dit keer weer live muziek, Ronald Geleynse met 2 anderen hebben een nieuwe groep gevormd ‘ Underdog’, bluesmuziek. Erg leuk volgens de experts, Lukas en Kim.

Het weer in Boston is nat, maar vrij zacht. Voor morgen, zaterdag wordt zon voorspeld. Ik geloof dat er morgen ballet op het programma staat. Ik duik nu ons bedje in!

Wordt vervolgd.

weer thuis met een jetlag

Het is zo’n cliche, thuis uit Amerika met een jetlag…Maar wat heb ik daar een last van, zeg. Ik heb bijna een week niet meer dan een paar uur geslapen ’s nachts en verder liggen luisteren naar het afgrijselijke kabaal dat echt honderden zeemeeuwen maken hier vanaf 04.30 uur ’s ochtends.
Toen ik pas in Scheveningen woonde was dat geluid me zo welkom: zee, zon, strand, vakantie…alleen de beste associaties! Nu kan ik die vogels wel de nek omdraaien…(ik beloof het niet te doen, dierenliefhebbers..). Wat een kabaal maken die beesten.

Inmiddels heb ik al 2 nachten doorgeslapen en m’n lichaam en geest beginnen zich te herstellen. Ik heb me voorgenomen om, als het enigzins kan, niet meer ’s nachts te reizen.

Kleinzoon Niek heeft zich alweer aangepast en slaapt bijna de nacht door, vertelde dochter Jes vandaag. Blijkbaar is teruggaan naar het oude, normale slaappatroon voor een baby minder ingrijpend dan andersom, wennen aan een nieuw ritme. In Amerika sliep hij pas aan het einde van het verblijf een beetje door. Een echte uitrustvakantie is het dus voor zijn pappa en mamma niet geweest. Maar wel een hele bijzondere. Om overgrootmoeder nog te kunnen laten genieten van haar achterkleinzoon, en actief nog van alles met elkaar te ondernemen, dat was het allemaal meer dan waard!

Ik ben sinds maandag weer aan het werk. De enorme stapel post die er lag na een maand was niet echt leuk om te vinden…Dan ga ik altijd twijfelen aan m’n baan: heb ik hier nu echt wel zin in…? Maar goed, als alles is weggewerkt krijg ik weer tijd voor andere, leukere dingen. Er is een meisje aangenomen voor 8 uur die mij gaat assisteren. Heel leuk op zichzelf maar iemand had het plan bedacht haar te laten beginnen op de dag dat ik voor het eerst terug kwam. Slecht plan. Nog zwevend van de jetlag en slaapgebrek moest ik het arme kind gaan uitleggen hoe die gigantische poststapel te lijf te gaan.

Jongste dochter is op vakantie gegaan de dag voordat wij terugkwamen. Zij is in Cuba. Ze kent daar iemand en zodoende. Veilig aangekomen, gelukkig. Hoop dat ze het heel goed zal hebben en dat ze niet teveel onder de gevolgen van heet weer en slecht eten hoeft te lijden met haar gevoelige darmen…