Vooral niet doen, meneer Rutte!

Geen verweesde kinderen uit Griekenland halen.

afb. van website JOOP-BNNVARA

Vooral niet doen, vooral geen verweesde kinderen die in Griekenland verkommeren opnemen in Nederland, meneer Rutte!
Doe het niet want je weet maar nooit. Het lijken zielige kinderen, maar, volgens Frits Huffnagel, uw partijgenoot, zit je zomaar met terroristische vaders en moeders in je maag.
Oh nee, dat kan niet want die kinderen hebben geen ouders meer, zeggen ze. Maar ja, wie gelooft hen nu op hun bruine ogen? Die vijfjarige kan natuurlijk ingefluisterd zijn door een slechte oom of tante. En die baby of peuter, wie zal het zeggen? Er ligt misschien wel een handgranaatje in hun bedje. Oh nee, alweer een foutje, dat bedje hebben ze niet, ze liggen ergens op een zeiltje onder plastic in de kou en regen.
Zielig? Tja, dan hadden die ouders maar drie keer moeten nadenken voor ze huis en haard achterlieten. Wij hebben ook weleens pech en dan gaan we niet direct vluchten naar een ander land. Kom op zeg, schouders eronder en gebruik de vele kansen die Turkije biedt aan mogelijkheden tot ontwikkeling van je talenten! We investeren er genoeg geld in. Fijn werken in een naaiatelier of op straat spullen verkopen? Wat is daar mis mee? Even door-sappelen en wie weet heb je zoveel succes dat je anderen kunt gaan helpen. Toch?

Ja meneer Rutte onze grens is bereikt, we hebben al zoveel sores aan ons hoofd, nu met dat Corona virus. Straks nemen die kinderen ook nog een besmettelijke ziekte mee. Dat zou zomaar kunnen want volgens Artsen zonder Grenzen is de situatie op Lesbos bijvoorbeeld erbarmelijk te noemen. De hygiëne is ver te zoeken.

Te weinig toiletten en wasgelegenheden

Tegelijkertijd is er een groot gebrek aan voorzieningen: er zijn te weinig toiletten en wasgelegenheden, nauwelijks medische zorg vanuit de Griekse overheid en veel te weinig goed voedsel.

Dagelijkse gevolgen

In onze medische kliniek tegenover kamp Moria zien wij dagelijks de medische en psychologische gevolgen van deze situatie: ‘Iedere dag behandelen we een groot aantal aandoeningen die met de slechte hygiëne te maken hebben, zoals braken en diarree, huidaandoeningen en andere infectieziekten’, zegt onze medisch coördinator Declan Barry in Griekenland.

Dus nee, haal hier geen kinderen naar toe meneer Rutte. Zelfs niet als Duitsland zegt het te willen doen. Die Merkel heeft geen realiteitszin.

 (9 mrt teletekst 131: Duitsland wil ruimte maken voor "een   
 passend deel" van de 1000 tot 1500     
 kinderen die EU-landen moeten opnemen. 
 Er komt plek voor onder anderen ernstig
 zieke kinderen.Premier Rutte zei vorige
 week dat hij niet van plan is om       
 minderjarige vluchtelingen op te nemen)

Laat Turkije en Libanon en Griekenland die rotklus maar opknappen. Waarom zouden wij er iets voor opofferen? Iets van onze welvaart inleveren? Ben je gek? Ons ontfermen over kinderen die niet anders weten dan ellende? Lekker laten zo. Straks raken ze hier gewend aan onze welvaart en willen ze niet meer weg! Dan zitten wij weer met de gebakken peren en verliest de VVD weer stemmen aan Wilders en consorten. Dat moeten we ten allen tijden zien te voorkomen.

Laten we ons gewoon concentreren alleen op onszelf. Daar worden we allemaal veel gelukkiger van. De economie groeit lekker, er moeten alleen nog wat huizen bij voor onze eigen kwetsbaren. Voedsel is er genoeg, al is het maar bij de voedselbank. Mensen met problemen, ja, die zijn er altijd. Die moeten vooral wat weerbaarder worden en dan is dat probleem ook opgelost. Hebben we ook geen extra mensen in de zorg meer nodig.
Het gebrek aan personeel in het onderwijs is ook een bevestiging dat we vooral niet nog meer kinderen hierheen moeten halen.
Kortom, doe het niet Rutte. Laat die mensen en kinderen lekker verkommeren. Je kunt niet het leed van de hele wereld op je schouders nemen.

PS Voor een evenwichtige afweging is het lezen van deze open brief van Artsen zonder Grenzen nog wel de moeite waard

‘Stop de ziekmakende omstandigheden voor vluchtelingen en migranten, op de Griekse eilanden’

Oh die middenhuur!

Tekort aan huurwoningen in vrijesector tot duizend euro

Er is een tekort aan vrijesectorhuurwoningen tot duizend euro per maand, volgens de Nederlandse Vereniging van Makelaars (NVM) en Vastgoedmanagement Nederland (VGM NL) in een marktreportage

Het aantal woningen met een huur tot duizend euro dat op een andere huurder overging, nam tussen 2014 en vorig jaar af ten opzichte van het aantal mutaties bij woningen van boven de duizend euro. Dat duidt er .. op dat mensen door een laag aanbod in het middenhuursegment gedwongen worden om uit te wijken naar woningen die meer dan duizend euro per maand kosten.
NVM-voorzitter Onno Hoes maakt zich zorgen. ‘De vrijehuursector is de schakel tussen de sociale huur en koopwoningen. Ook hier geldt echter dat het aanbod er dan wel moet zijn. Er is een gebrek aan zowel goedkope als middeldure huurwoningen.

*samenvatting van een berichtje uit het ND van 12 oktober 2020

Zomaar een van de berichten die op het moment overal in de krant verschijnen of op radio en tv te horen zijn. Er is woningnood. Tekort aan sociale huurwoningen; een tekort aan middenhuurwoningen; een tekort aan betaalbare koopwoningen. Schrijnende verhalen van zelfs mensen met een normale baan die toch dakloos raken vanwege een scheiding en stomweg geen betaalbaar onderkomen kunnen vinden. Of ouderen die noodgedwongen in een (te) grote eengezinswoning moeten blijven wonen, om dezelfde reden, geen betaalbare kleinere woning kunnen vinden.

Er moet gebouwd worden, minstens 300.000 woningen, daar is iedereen het inmiddels over eens. Meer woningen, meer sociale woningen, meer in de middenhuursector tussen de 750 tot 1000 euro. Alle politici roepen het. Overal worden plannen en ideeeen gelanceerd. Maar met nog weinig resultaat.

Ik ben eens gaan onderzoeken wat het in de praktijk betekent in mijn eigen woonplaats IJsselstein. Ik zie dan dat op een mooi stukje grond langs de Hollandse IJssel, waar ik vaak langs fiets, na 9 jaar eindelijk de grond bouwklaar gemaakt wordt. Het is een buurt met dure koopwoningen dus ik ben bang dat hier geen betaalbare huizen gaan verrijzen, temeer omdat de grond eigendom is van een projectontwikkelaar. Tot nog toe heb ik geen concrete plannen kunnen traceren.

plaatje van AvroTros Radar

Ik zie dat in een andere buurt een basisschool gesloopt gaat worden en dat daar een nieuw appartementencomplex gaat komen. Voor ouderen en jongeren. In de online brochure wordt over koopwoningen gesproken. Niet voor ons dus, huurders. De prijzen zijn, als ik er naar informeer, nog niet bekend.

De woonvisie van de gemeente is zoveel mogelijk woningen te realiseren zodat jongeren en ouderen hun geliefde IJsselstein niet hoeven te verlaten. Het klinkt mooi en de wil is er. De grote vraag die de gemeente vervolgens bij haar bewoners neerlegt is: Waar zullen we gaan bouwen?
Tja…zeggen jullie het maar, vind ik dan. En zo’n democratische ronde en de verwerking van de resultaten gaat wel even duren natuurlijk. Daar schiet ik zo onmiddelijk niet veel mee op.

De ChristenUnie, mijn partij, heeft goeie plannen. Zij spoort de gemeente aan in het verkiezingsprogramma 2018-2022, in kaart te brengen:

Alle gebouwen die kunnen worden omgevormd naar woningen: voormalige scholen, lege winkels, lege kantoorpanden, of bestaande kantoorpanden in woongebied met wie een afspraak over uitplaatsing naar een bedrijventerrein een optie is;

Wat valt er in mijn woonplaats (en elders) vooral op? De enorme voorraad lege winkelpanden die allemaal te huur staan om vervolgens of door weer eenzelfde vreselijke keten als de Action te worden opgekocht of een horecabestemming krijgen, of jarenlang gewoon LEEG staan!

Onlangs is een nieuw bouwproject gerealiseerd. Woningen, winkels en horeca. Mooi geworden, zonder twijfel. Maar na een jaar staan de helft van de winkels nog leeg….Ga daar studio’s maken! Appartementen!

Een dilemma wat ik nog niet tegen ben gekomen is dat van ons. Om de huur te kunnen betalen blijven wij bijklussen, na ons pensioen. Daardoor verdienen we net boven de grens om in aanmerking te komen voor huizen onder de 800 euro. (Onze kale huur is inmiddels opgelopen tot 1030) Stoppen we met bijklussen dan zouden we daar wel voor in aanmerking komen. Maar wie betaalt ondertussen de huur? Dat is dus een kwestie van Catch22. Iemand een suggestie hoe dat op te lossen?

Ik ben dankbaar voor het huis dat we hebben. Het kan nog veel erger!

tramdorp in Groningen na de oorlog

Maar de toekomst baart me zorgen. Gaat dit straks betekenen dat we allemaal vooral moeten (blijven) werken om onze huur cq hypotheek te kunnen bekostigen? Dat kan toch niet de bedoeling zijn? Ik pleit voor een beleid op landelijk niveau. Een ministerie voor Ruimtelijke Ordening of Volkshuisvesting om weer eens goed orde op zaken te stellen. Er spelen nu veel te veel plaatselijke belangen om een goed beleid te ontwikkelen. Die vrije markt van de VVD heeft sturing nodig!

Trump, afval, zoetigheid en andere narigheden

Trump

Als je vijf 5 weken in de VS bent is het onvermijdelijk. Ooit komt de discussie op de president uit. Eerlijk gezegd duurde het lang en was de teneur steeds duidelijk. Waarom zouden we eigenlijk nog serieus iets bespreken van deze potsierlijke, zelfingenomen dwaze man? Elke avond weer komt hij voorbij op het nieuws met zijn constante boodschap dat alles fake news is, behalve datgene wat uit de koker van POTUS (President of the United States of America) komt.

Met zijn bizarre keuzes en zijn overschatting van eigen macht en invloed. Als er iemand een opgeblazen zelfbeeld heeft is het Donald Trump wel. Een muur om Amerika en Amerika op de eerste plaats. Met zijn beslissing om kinderen van illegalen van hun ouders te scheiden bereikte hij echter de limiet van verdraagzaamheid, zelfs onder Republikeinen. Gelukkig tekende hij onlangs het decreet met als narratief dat de Democraten nu eenmaal de schuld van alles zijn en dat hij, Trump, dus maar genade voor recht moet laten gelden. Ik weet niet of iemand er werkelijk in gelooft, maar daar gaat het hier allang niet meer om.

Het echte gesprek over Trump wordt vermeden. In gezinnen, kerkfamilies en vriendenkringen. Iedereen is bang voor conflicten. Zowel radicaal rechts als links laten geen enkele ruimte voor nuance. De polarisatie is enorm en schrikbarend.

Daarom wordt In de kerken om verdraagzaamheid gevraagd. De scheidslijn voor of tegen Trump (zoals bijvoorbeeld het immigrantenprobleem, de wapenwet, ziekenkostenverzekering enz.) loopt midden door de kerken heen. De meesten schamen zich voor het optreden van Trump maar willen ondanks dat naar het beleid kijken, niet naar de persoon. Vandaar de nadruk op verzoenend en verdraagzaam optreden.

Afval

De milieuproblematiek begint maar langzaam door te dringen tot de gemiddelde Amerikaan. Net wat langzamer dan in Nederland. Men is daar nu op het niveau dat men denkt, zolang al het afval gerecycled wordt het probleem is opgelost.

Maar de torenhoge afvalberg verminderen door minder weg te gooien is nog niet echt in beeld. Wie iedere maaltijd buiten de deur eet of laat bezorgen, zoals veel Amerikanen doen, verzamelt een berg bekers, bakjes en plastic bestek waar je van rilt. Koffie komt zelden in een kopje. Van de overheid moet er op iedere kartonnen beker een plastic deksel (om brandwonden te voorkomen). Alles wat je koud kunt drinken komt met een rietje.  Alle sandwiches, alle wraps, alle salades komen in bakjes, plastic of karton. Bij alles wordt papieren servetjes geleverd. Als redelijk bewuste afvalverminderende consumenten rilden echtgenoot en ik van de verspilling, maar ontkwamen er niet aan af en toe. We zagen wel minder plastic flesjes en meer mensen met eigen bekers en flessen.

Zoetigheid

Voor iemand met diabetes is het speuren geblazen naar voeding die niet vol zit met suikers. Standaard brood bijvoorbeeld is zoeter dan in Nederland. Bij Italiaanse winkels vind ik brood dat niet gezoet is en lekker stevig. Het is even zoeken, maar ook ongesuikerde pindakaas en light jam is verkrijgbaar. In de ochtend eet ik muesli met yoghurt. Dat is moeilijker. De echte muesli is onbetaalbaar en alle andere ontbijtgranen zijn gezoet. Gewone havermoutvlokken voldoen echter ook. Met haverzemelen en wat noten een goede vervanging van muesli. De yoghurt is meestal Griekse yoghurt wanneer je ongezoete wil. Erg dik, dus wat verdunnen met melk of wat jus d’orange. Ik vind een bescheiden koekje bij de koffie lekker. Thuis meestal een digestive of zo. Die zijn in de VS ook te koop, gelukkig. De ‘echte’ koeken zijn zeer verleidelijk, maar beter te mijden.

http://www.sweetstreet.com

Taarten en gebak zijn verrukkelijk en de porties gigantisch. Af en toe lieten we ons verleiden en deelden zo’n bom….Met een schoonvader die iedere avond ijs eet als toetje met daarop een lading chocola, vind ik dat ik het aardig heb doorstaan. Ook dankzij het voortreffelijke (mar dure) aanbod van groente en fruit. Niet aangekomen. Nu nog de driemaandelijkse controle voor het suikergehalte in mijn bloed.

Obesitas blijft een groot probleem

 

 

 

 

Maart

Maart was een drukke en intensieve maand. Niet alleen lijkt iedereen in mijn familie jarig te zijn (waaronder ikzelf en echtgenoot), het was ook nog verkiezingscampagne! Voor het eerst van mijn leven stond ik op een lijst voor de gemeenteraad. Niet dat ik nu verkiesbaar was, want nummer vier, en dat is, in de plaats waar ik woon, voor de ChristenUnie een onbereikbare droom. Het ging in de campagne dus om een goeie enkele zetel. En dan tellen alle stemmen. Dat zie je maar in de plaatsen waar na de verkiezingen nog hertellingen plaats vonden, met 1 stem verschil kon je een restzetel winnen of aan je neus voorbij zien gaan.

Campagne activiteit 

Campagne voeren is wel uit je comfortzone stappen merk ik. Ik ben niet goed in (mezelf) verkopen en dat moet je toch wel kunnen als je in een campagne zit. Maar gaandeweg kreeg ik er lol in. Opnieuw door te werken op mijn eigen manier. In het klein, met de mensen die ik ken en in mijn directe omgeving. Ik ben echt overtuigd ChristenUnie lid. Kan me vinden in de waarden van de partij en dat helpt bij het anderen enthousiast maken.

Maar politiek blijft lastig. Je kunt idealen hebben, ideeën en plannen, maar de praktijk is zo weerbarstig. Compromissen sluiten is onvermijdelijk. Ieder standpunt ligt genuanceerder dan simpel ja of nee. Ik merkte dat toen ik de kieswijzer invulde van onze gemeente. Ik kwam tot mijn grote schrik uit bij de lokale partij! Toen ik mijn antwoorden vergeleek met de standpunten van de plaatselijke CU begreep ik wel waarom. De kieswijzer dwingt tot ja of nee. Terwijl de CU hele genuanceerde posities inneemt. Populistische partijen kunnen niet zoveel met nuances. Gedwongen tot ja/nee keuzes kwam ik dus toch uit bij die partij die totaal niet mijn ideeën vertegenwoordigt.

ChristenUnielunch met Taalmaatjes

Het leukst tijdens de campagne vond ik de lunch met een aantal van mijn taalvriendinnen uit verschillende landen. Ik had wat campagnemateriaal in huis gehaald en de lijsttrekker was er. De dames mochten allemaal stemmen, sommigen voor het eerst. Een Somalische zei dat ze stemmen leuk vond en altijd (ze was al 11 jaar in Nederland) meedeed. Een Syrische dame stemde voorheen PvdA, omdat Wouter Bos ervoor gezorgd had dat ze met haar gezin weg kon uit Ter Apel. Een dame uit Taiwan stemde VVD, want dat stemde haar Nederlandse man. Zo persoonlijk ligt een stem dus. Dit keer gingen ze allemaal voor mij stemmen 🙂

Helpen bij NLDoet

Als Denk in onze stad was geweest zou die weleens aardig wat stemmen hebben kunnen krijgen. Hoewel er ook weer veel negatieve gevoelens zijn over de Turks/Marokkaanse gemeenschap waar mijn taalmaatjes tussen wonen. Drugs, overlast door jongeren, de klacht is vaak hetzelfde. Dus in hoeverre zo’n Turks islamitische partij dan stemmen wint onder moslims uit andere landen?

Ik had trouwens voor de lunch kippensoep met linzen gemaakt, maar vergeten om halal kip te kopen. Twee vrouwen sloegen de soep over. Volgende keer op tijd langs de toko. De Syrische, ook moslima, deed er niet moeilijk over en vond dat de twee Somalische dames gewoon de soep van Margreet moesten eten. Voordat er ruzie ontstond gauw het onderwerp verandert.

We kregen 120 extra stemmen dit keer. In alle wijken een stel meer. Toch mooi als je beseft dat de PvdA nu kleiner is dan de ChristenUnie hier.

Het is hier zo goed toeven!

Met onze eigen ‘spannende’ verkiezingen is Trump gelukkig als hoofdonderwerp uit de gesprekken verdwenen. Hij heeft ondertussen weer van alles uitgehaald, geloof ik, maar nu is onze eigen democratie even een hot item! En ik moet zeggen, hoe je de uitslagen ook duidt, we hebben wel bewezen een rechtstaat te zijn. Uitslagen worden geaccepteerd, grommend of niet, en iedereen zit alweer in de compromismodus: wie gaat er straks met wie? Want het land moet wel geregeerd.

Ik nam dat altijd als vanzelfsprekend aan vroeger, maar als je kijkt naar het reilen en zeilen van dictaturen als Noord Korea of in Afrika en heel recent natuurlijk de capriolen van The Donald, heb ik grotere waardering voor mijn kikkerlandje gekregen. Er is van alles mis, maar er is ook HEEL VEEL goed! Ja, de zorg moet beter, maar oh, wat mogen we de hemel op onze knieën danken dat de zorg momenteel is wat het is! (Dit helemaal gezien mijn recente ervaring met de zorg in de VS! lees hier en hier) Ja, het onderwijs moet beter, maar waar in Nederland komen jongeren van de middelbare school die nauwelijks kunnen lezen en schrijven, zoals in Amerika gebeurt? En denk aan al die kinderen die ontheemd zijn en in kampen wonen waar nauwelijks onderwijs is!

Nederland heeft het goed voor elkaar. En dat mag best weleens gezegd! Ik ben opgegroeid in een periode waarin bijvoorbeeld milieubewustzijn en protesten tegen apartheid en discriminatie ‘linkse hobby’s’ waren. Rechtse mensen en ook die in orthodoxe kerken hielden zich daar niet mee bezig. Er werd lacherig over gedaan. En iets als de apartheid in Zuid-Afrika werd zelfs met allerlei vaag wollige theorieën uit de bijbel verdedigd. Ik weet het nog goed, want ik had een vriendin op de middelbare school die juist heel erg betrokken was bij die bewegingen en we hadden er hele discussies over. Ik vanuit het zwarte gat van mijn volkomen gebrek aan kennis en zij redenerend vanuit boeken die ze gelezen had. Het was een discussie die ik bij voorbaat al verloor. Maar wat ik er van meegenomen heb, is een vroeg bewustzijn dat er meerdere opinies bestaan. Dat je iets van meerdere kanten bekijken kunt. Dat was verwarrend maar uiteindelijk toch winst.

En kijk nu eens! Zelfs Rutte zei dat we ons moeten bekommeren om het klimaat! Ik zal niet zeggen dat alle christenen voor de volle 100% warmlopen voor ecologisch verantwoord leven. Maar dat is bij geen ene bevolkingsgroep het geval. Hoewel ik vind dat wie belijdt dat de aarde niet van jezelf is maar van God die haar volmaakt schiep, je wel een extra verantwoordelijkheid draagt om er goed mee om te gaan. Maar in mijn eigen kerkverband, de Gereformeerde Kerken (vrijgemaakt) heeft een omslag plaatsgevonden! Fair-trade koffie na de dienst, dominees die in hun preek durven zeggen dat we echt minder vlees moeten eten en geen kilo-knallers moeten kopen…dat is positief, op zijn minst. Natuurlijk er moet nog veel meer gebeuren, maar als je nooit ziet wat er al gebeurd is dan word je mismoedig.

Wat ik met dit alles maar wil zeggen is, dat er goeie dingen gebeuren in ons landje en in de kerk. En dat ik die wil zien en benoemen. En dit zijn er dan nog maar een paar!

Morgen ga ik weer klagen.

 

Trump country en MLK day

Iedereen om me heen hier in Amerika houdt de adem in. Het weer in Boston weerspiegelt de sfeer, regenachtig, somber. Wat gaat er gebeuren? Hoe gaat deze onberekenbare, door zelfliefde schijnbaar verblinde Trump, straks het land leiden? Zonder alternatieven worden nu al regelingen van de Obama regering weggestemd, met name de voorzieningen in de gezondheidszorg, zoals wat in de volksmond Obamacare ging heten (Affordable Care Act). Wat komt er voor in de plaats? Ik las het verhaal over predikanten van kleine gemeenten die meestal niet kunnen deelnemen aan grotere, gezamenlijke verzekeringen, dat het voor hen desastreus is. Zelfs Obamacare is niet goedkoop en een van de klachten was dat de premies (onze dochter in New York betaalde $200 en had een eigen risico van $1000 voor ze zich via haar bedrijf  kon verzekeren) steeds duurder werden. Maar vergeleken met daarvoor waren duizenden en nog eens duizenden voor het eerst verzekerd voor medische kosten. Er heerst onrust en onzekerheid bij velen.

Waarschijnlijk is er niet eerder zo’n conflictueuze situatie rondom een presidentsverkiezing geweest als nu. Het doet me doet denken aan de hevige emoties bij  een kerkscheuring.  De scheiding tussen pro- en anti loopt dwars door gezinnen, vriendschappen , kerken en zelfs huwelijken. Politiek is een taboe geworden. Op feestjes wordt er niet meer over gepraat, tenminste als je het gezellig wil houden. Het wederzijds onbegrip is enorm. De mening over Trump’s karakter is redelijk gelijk (een ‘wonderlijk’ persoon op zijn zachts gezegd), maar zo gauw men het heeft over al het andere verdwijnt de overeenstemming snel. Men is cynisch, bitter, of ronduit vijandig en agressief. Obama is voor de ene groep als een messias. Trump is satan. Voor de andere groep is hij het middel, misschien wel niet ideaal, maar hij is een weg naar vrijheid voor een deel van de bevolking dat zich niet gezien en erkend voelde in de 8 jaar van de regering van Obama. Hoe charmant en vriendelijk ook, veel gevoeligheid ten opzichte van bijv. christenen en hun positie in onderwijs en zorg heeft hij volgens hen niet laten zien. Onder Hillary Clinton vreesden ze een nog grotere inperking van hun vrijheid. Een genuanceerd gesprek over onderwerpen is met velen niet meer mogelijk. Het is vóór of tégen. Heb je standpunten die soms bij het ene kamp liggen en soms bij het andere dan kun je hier maar beter je mond houden. Wat ik christelijk-sociaal noem wordt hier vanwege het christelijke al gauw als republikeins gezien en dús pro-Trump, en vanwege het sociale als socialistisch, dús democratisch. Prolife dat zijn pro-fundamentalistische, haatzaaiende, achterlijke mensen die de tijd terug willen draaien. Anti-particulier wapenbezit is een bijna onmogelijke positie als je Republikein bent.

Er is angst en pessimisme. En enthousiasme en hoop. Verering en bewondering. En haat en in beide kampen een compleet gebrek aan respect.  Niemand lijkt enig ontzag voor overheden en politici te hebben. Men gaat uit van corruptie en bedrog. Waarschijnlijk terecht, gezien het systeem. Maar het stemt me droevig. Hoe kan een land overleven waar zo weinig geloof mogelijk is in de goede intenties van overheden? En de verantwoordelijkheid van burgers als kiezers van die overheid.

Maandag was ik getuige van iets wat hoopvoller stemde. Het was Martin Luther King dag en we besloten naar een van de festiviteiten te gaan.  In Faneuil Hall,

 

een historisch gebouw uit de 18e eeuw, werd King herdacht. Met muziek (een mix van jeugdorkesten uit, zeg maar ‘krachtwijken’, toespraken en samenzang. Voor het eerst zong ik We shall overcome hand-in-hand met zwarte mensen die in hun eigen leven nog hebben meegemaakt dat ze als minderwaardig werden behandeld. Ik sprak een zwarte vrouw van 77  uit Mississippi (het zuiden van Amerika) en daar aan den lijve de vreselijk rassendiscriminatie had ervaren. Tijdens het zingen van bekende liederen zoals Amazing Grace, voelde je in de zaal de ontroering, maar ook de pijn uit het verleden en heden. Ik zag veel tranen. De dame uit het Zuiden, Clovis, gaf een treffend commentaar toen we wat napraatten. Er is hoop, er is een droom en er moet gestreden worden tegen racisme en discriminatie. Maar wat we vooral nodig hebben is gebed. Alleen de Heilige Geest kan onze harten werkelijk veranderen zodat we elkaar niet meer haten en vernederen.  

Dat is altijd waar, overal. Maar hier in dit land bid ik om een bijzondere uitstorting van de Geest. Hoe zal het anders overleven?

Republikeinen en democraten – een persoonlijk verslag vanuit de huiskamer in Boston

Uiteraard is in dit huis de discussie over de staat van de huidige Amerikaanse politiek veelvuldig. Hoe kan het ook anders wanneer avond aan avond de gezichten van vooral presidentskandidaten Hilary Clinton (Democraten) en Donald Trump (Republikeinen) het scherm van de tv vullen. Trump met zijn Wildersachtige populistische toespraken met slim gekozen oneliners. Hilary met haar meer doorwrochte ideeen, maar net zo goed afgestemd op wat haar publiek wenst te horen. Het publiek dat als klapvee alle kandidaten begeleidt op hun lange tour door de staten van Amerika.

Nog steeds stijgt Trump in de peilingen. Anti-islam, anti-huidige regering, anti-belastingverhoging, anti-Obamacare, anti-bijna alles. Maar pro-gun, pro-? ja wat eigenlijk. Hoe gaat hij voor zijn kiezers een goeie gezondheidszorg opzetten bijvoorbeeld? Vandaag kreeg mijn schoonvader de rekening van het ziekenhuis waarin hij 4 dagen verpleegd werd na een chirurgische ingreep. $75,000,-! De ziekenhuizen blazen de rekeningen op om zoveel mogelijk vergoed te krijgen en de verzekering betaalt wat zij redelijk dunkt. In dit geval $18.000,- . Voor VIER dagen.

Nu de gewone mensen? Niet de allerarmsten, zij hebben tot op zekere hoogte recht op medische basiszorg (via de Eerste Hulp) in veel staten, ook zonder  Obamacare. Maar vooral de middenklasse hier is de dupe. Premies voor een goeie zorgverzekering zijn onbetaalbaar hoog. Velen namen het risico en sloten geen verzekering af om kosten te besparen. Met Obamacare zijn ook zij nu verzekerd, tegen betaalbare premies.

Hoe is het mogelijk, zou je denken, dat Trump ondanks zijn voornemen Obamacare af te schaffen, toch zo populair is? Dat werkt toch niet in het voordeel van miljoenen Amerikanen? Het is enigszins te vergelijken met het effect van Wilders. Wie weet eigenlijk wat Wilders denkt over gezondheidszorg en sociale zekerheid? Het lijkt mensen niet te interesseren. Zolang de mannen maar grof in de mond zijn, de regering belachelijk maken en wantrouwen kunnen zaaien tegen alles wat met overheid te maken heeft. In het ‘Handboek voor Populisten‘ (dat nog geschreven moet worden) staan vast de volgende regels: Gebruik zoveel mogelijk korte zinnetjes, hou het niveau van je toespraken op ongeveer het niveau van een leerling uit groep 5, en gebruik oneliners die blijven hangen. En zet mensen, met name groepen, in de maatschappij tegen elkaar op. Succes verzekerd. Oh, en niet vergeten: haat vreemdelingen en heb alleen je eigen volk lief!

Ben ik een bewonderaar van Obama? Die het tegenovergestelde lijkt te doen? Het is een uiterst innemende man, met goeie plannen en initiatieven. Toch is ook hij niet wars van het polariseren dat de Amerikaanse maatschappij lijkt te verscheuren. Zijn State of the Union was geen toespraak die boven de partijen uitsteeg, zoals hij zelf wel claimde. In de commentaren werd van links tot rechts opgemerkt dat het een politieke toespraak was die veel gevoelige punten voor de Republikeinen nog eens extra inwreef . Een onderwerp als het homohuwelijk, (door de landelijke overheid nu erkent zodat afzonderlijke staten daar niets meer over te zeggen hebben) dat hij triomfantelijk schaarde onder de bereikte resultaten van zijn beleid, ligt voor de helft van de Amerikaanse bevolking zeer gevoelig (niet alleen voor Republikeinen).  Je vraagt je af of zoiets dan op dat moment genoemd moet worden, vooral wanneer je streeft naar meer eenheid en minder polarisatie, zoals hij dat zelf noemde.  Er waren andere punten die voor mijzelf niet zo bijzonder waren maar waarmee hij Republikeinen wel tegen de schenen schopte.

Het is een vreemde situatie. Met een keus tussen 2 partijen zit je hier gewoon volledig klem. Hoe kun je in vredesnaam kiezen tussen twee? De werkelijkheid is zoveel gecompliceerder!  Gezondheidszorg, guncontrol, sociale zorg,  op die punten denk ik als christen sociaal: Verplichte zorgverzekering, steun de zwakken waar ze het zelf niet kunnen, verbiedt privé wapenbezit, bevorder natuurbescherming en stimuleer het gebruik van natuurlijke energiebronnen. Wie kan daar eigenlijk op tegen zijn? Maar Republikeinen, waaronder vele christenen, zien dat soort maatregelen als overheidsbemoeiienis, wat voor hen gelijk staat aan socialisme. Terwijl ik ze zie als een morele plicht ten opzichte van de maatschappij, vanuit mijn christelijk geloof. Ik hoor daarin dus blijkbaar bij de Democraten. Christelijk sociale politiek kennen ze hier nauwelijks, of het zijn hele kleine groepjes mensen. Het wantrouwen ten opzichte van de overheid is gigantisch! Zowel bij Democraten als Republikeinse stemmers.

Wat zou me niet bij op de Democraten doen stemmen?  Meer overheid dan ik goed zou vinden. Niet alles moet door de overheid gedaan worden. Voorbeeld: onderwijs. Onder democraten zouden christenen nooit hun eigen onderwijs kunnen hebben, betaald uit belastinggeld. Het idee van staat en religie die gescheiden moeten blijven, domineert alles.  Zeer belangrijk punt voor mij: vrijheid van onderwijs. En dan ethisch. Obama heeft niet gestemd voor The Ban on Late Abortions. Uit angst dat een tegenstem de vrijheid van abortus zou inperken, heeft hij ingestemd met de zg. Partial Birth abortions. Het kind wordt half geboren (de beentjes en torso) en vervolgens wordt er een injectie aan de onderkant van het hoofdje gegeven zodat de schedel inklapt waardoor het makkelijker geboren kan worden. Dit zijn baby’s soms tot in de 3e termijn van de zwangerschap, dus tot zelfs 6, 7 maanden.  Misdadig in mijn opvatting. Ook de manier waarop het homohuwelijk verplicht werd opgedrongen aan alle staten (50% van de bevolking is tegen) vind ik niet getuigen van democratisch beleid. Maar evenzeer onethisch vind ik de opvattingen van sommige Republikeinen dat er geen ziekenfonds dient te komen, dat alle buitenlanders geweerd worden, dat alle Mexicanen terug moeten en dat er miljoenen mensen in Amerika onder de armoedegrens leven.

Bernie Sanders

Ted Cruz

 

Ik ben blij dat ik niet hoef te stemmen. Mijn schoonvader is ervan overtuigd dat Trump het niet gaat redden uiteindelijk. Je ziet nu al een inhaalrace van de 2e kandidaat Cruz (hoewel Trump blijft zeggen dat hij in Canada geboren is en daarom geen president kan zijn). Ook aan de Democratische kant zie je een interessante ontwikkeling. Hilary Clinton en aan haar linkerkant de socialist Bernie Sanders die nog steeds volop meedoet in de race voor de nominatie.

Schoonvader is democraat in hart en nieren, maar heeft tegelijk een enorm wantrouwen ten opzichte van de overheid. Volgens hem zijn alle overheidsmensen corrupt. En met de miljarden dollars die hier omgaan in de verkiezingscampagnes is stemmenverkoop(=corruptie) helaas geen fantasie. Er gaat hier zó verschrikkelijk veel geld om in de politiek. Er zit in het hart ervan een zeer rotte plek, ben ik bang. Ik ben heel dankbaar voor ons kiesstelsel en de manier waarop er bij ons campagne wordt gevoerd. Er gaan ook bij ons dingen fout, er is zeker weten ook corruptie, maar het is een hemel op aarde vergeleken met hoe hier in de politiek wordt gehandeld en hoe er over de politiek wordt gedacht.

De discussies zijn hier in Boston dus niet van de lucht tijdens de dagelijkse krantenlees-sessies bij het ontbijt en het bekijken van de vele nieuwsuitzendingen.

Thee, Driekoningen en konijnen

Vandaag weer eens een flinke wandeling gemaakt door mijn geliefde Boston. Gisteren kwam de regen met bakken uit de hemel, dus waren we gedwongen onze wandeling naar City Life Church Boston in het Revere Hotel, uit te stellen. We zijn toch maar met de auto gegaan. Ik heb een zware kou, dus dat was uiteindelijk een stuk comfortabeler.

Vandaag compleet ander weer. Blauwe, vrieskoude lucht. Er staat een sterke wind waardoor het veel kouder aanvoelde dan de echte temperatuur, die rond het vriespunt lag. In plaats van de drie kwartier die we wilden lopen naar een (goedkopere) supermarkt, namen we voor een gedeelte de metro om de snijdende wind te vermijden. Maar van huis naar de metro en vice versa is ook nog een aardige wandeling. Het licht was fantastisch, vooral op de terugweg.

Ik had medelijden met de daklozen die op een dag als vandaag ook buiten moeten bivakeren tot de opvang opengaat. Het zijn er veel hier. Mensen op straat met een bordje naast zich waarop ze hun omstandigheden toelichten. ‘Veteraan’ of  ‘ik ben een goed doel'(?) enzovoort. ’s Nachts liggen ze in dikke dekens gehuld op stukken karton in de winkelportieken. Het blijft lastig. Geld geven? Eten geven? Er zijn shelters en een aantal kerken deelt eten uit.

Boston is goeddeels een kantoorstad en voor een ander deel toerististische trekpleister. Historisch als bijna geen andere stad in de VS, met soms eeuwen oude gebouwen. Boston is beroemd voor de ‘Tea Party’, de gebeurtenis in 1773 waarbij grote voorraden thee in de haven werden gedumpt als protest tegen belastingheffingen van ‘baas Engeland’. Niet lang daarna begon de Onafhankelijkheidsoorlog.

Politiek woelt het nog immer hier. (Inmiddels is de State of the Union uitgesproken door de president, te vergelijken met onze Troonrede). Met de verkiezingen in het vooruitzicht is het nieuws vergeven van vooral de Republikeinen Trump en Cruz, en de Democraten Hilary Clinton en Sanders. Trump is razend populair in de peilingen. Een soort Amerikaanse Wilders. Net zo populistisch en met een even bizar kapsel. Hij brengt ook net zoveel polarisatie teweeg, hoewel die er in Amerika al was vóór hij op het toneel verscheen. Volgens een dame die ik op een Drie-Koningenfeestje sprak is politiek één van de meest vermeden onderwerpen tegenwoordig in families en vriendenkringen. Normale gesprekken zijn niet langer mogelijk. Wie zijn vrienden wil behouden en geen verwijdering in de familie spreekt zo min mogelijk over politiek. In mijn schoonfamilie zijn er aanhangers van zeer links tot zeer rechts. Gelukkig wonen we te ver van elkaar om regelmatige verjaardagsfeestjes te hebben met allerlei ‘olifanten in de kamer’. De tegenstelling tussen echtgenoot en schoonvader is nog net te behappen.

 

Kim haalt ‘goud’ uit de grabbelmand

 

Drie elegante koningen in het huis van onze gastvrouw

Het Drie-Koningenfeestje was een primeur voor mij. In Zuid-Amerika en Spanje een jaarlijkse gelegenheid blijkbaar. De dame bij wie we te gast waren komt uit Panama oorspronkelijk en had, naast de gebruikelijke crackers-met-kaas, ook allerlei Panamese gerechten klaargemaakt, waaronder een aantal met gezoute vis. Bakkeljauw geheten in Suriname. Verder was er een grote taart met daarin een kroontje verstopt. Wie het kroontje vond kreeg een tiara te dragen en was de rest van de avond koning of koningin. Tot slot mochten we allemaal iets uit een grabbelmand pakken. We kregen kleine cadeautjes dat te maken had met mirre (parfumflesjes), wierook (stokjes om thuis te branden) of goud (chocolade munten).

Tijdens mijn Nederlandse les vorig jaar, vertelde de buitenlandse dames één voor één over een traditie in hun land van herkomst. Éen van hen, een Spaanse, vertelde over een feest met konijnen. Pasen, dacht ik. Néé, het was in januari. Drie konijnen en het was het einde van kerstfeest. Multiculti als ik ben sta ik open voor alle soorten tradities. En konijnen met kerst vond ik nog niet zó’n vreemde combi…Waarom het er per sé drie moesten zijn bevreemde wel enigszins. Het accent van de vrouw was sterk en het Nederlands gebrekkig. Het duurde nog een aantal minuten voor het licht eindelijk aanging:  Het ging hier over het Driekoningenfeest! Leg de nadruk op de -ningen en spreek het uit met een Spaans accent…

 

Biafra

Wie weet nog waar ‘Biafra’ over ging? Ik was een jaar of twaalf toen dit woord een betekenis voor me kreeg. Het stond gelijk aan hongersnood. Kinderen met een Biafrabuikje, zo praatten we erover. Dat was dan een kind met zo’n  gezwollen buikje, terwijl de rest van het lichaam letterlijk vel over been was. Armen en benen als luciferhoutjes. En de buik dik van hongeroedeem.

Meer dan honger en de daarmee gepaard gaande ellende kan ik me niet herinneren. Welk conflict er speelde, waarom er hongersnood was, dat is me toen ontgaan. Afrika, Biafra, hongersnood, het was een trits die bij elkaar hoorde. Het was zeker aanleiding voor vaders en moeders toen, die ook de oorlog hier en de hongerwinter hadden meegemaakt sterk aan te dringen op het leeg eten van je bord. Voedsel was kostbaar, en niet alleen in termen van geld.

Nu was mijn moeder een softie. Hongerwinter of Biafra, ik hoefde geen dingen te eten die ik niet lekker vond en dat was veel, zal ik eerlijk bekennen. Maar dit terzijde.

Ik was dus een jonge tiener toen er een conflict uitbrak in Nigeria. Ik weet nu waar het over ging omdat ik net de roman van Chimamanda Ngozi Adichie heb gelezen: Half of a Yellow Sun. Het conflict begon met de afslachting  van de uit het Oosten van Nigeria afkomstige Igbo, door de noordelijke, Hausa-sprekende stam.  Er waren meer bevolkingsgroepen destijds, maar het conflict begon tussen deze groepen. De Igbo scheidden zich af en stichtten de onafhankelijke republiek Biafra. Tussen de troepen van de regering van centraal Nigeria en het in alle haast opgerichte leger van Biafra woedde er 2,5 jaar oorlog. Voedsel kwam mondjesmaat binnen en uiteindelijk stierven 1 miljoen als gevolg van de oorlog en van de honger. Nigeria nam het land weer in.

Dit is de geschiedenis die Adichie beschrijft in haar roman. Een onthutsende, aangrijpende roman. De wreedheid, de vervreemding tussen volken die eerst samenleven, de liefde en de moed van mensen die vechten voor een (onbereikbaar) ideaal, het menselijke verhaal van de (in Londen opgeleide) zussen Olanne en Kainene met hun partners, de houseboy Ugwu, hun vlucht, hun strijd om in leven te blijven, het is een adembenemend mooi geschreven verhaal. Het brengt de duizenden verhalen van vluchtelingen van nu dichtbij.

Adichie is zelf nazaat van Biafranen, haar beide grootvaders stierven in de oorlog die duurde van 1967 – 1970. Ze heeft de verhalen gehoord van familie en vrienden en de geschiedenis verwerkt in een fictief verhaal.

Wat bijna niet genoemd wordt is dat de strijd begon als een gevolg van (politieke) spanningen tussen de islamitische Hausa en de christelijke Igbo. Speelde het religieuze motief geen rol nog? De christelijke identiteit van de Igbo komt in deze roman slechts heel zijdelings ter sprake. De invloed van het animisme lijkt sterker aanwezig.

Een aanrader voor wie wel wat aankan. Ook Americana van dezelfde schrijfster is meer dan de moeite waard.

Een steen in de vijver gooien?

Ik dacht vorige week, geprangd door alles wat er gebeurt in de wereld en met een enorme drang ‘iets’ te doen:  ik gooi een steen in de vijver en zie wat ervan komt. Die steen was een oproep op Facebook om aanwezig te zijn op een manifestatie als protest tegen en steunbetuiging aan de miljoenen ontheemden, vervolgden, gemartelde, verkrachte minderheden in de wereld. Christen, moslim, jezidi, en noem maar op verder. Zelfs niet-gelovigen, atheïsten hebben geen recht op leven in de zogenaamde kalifaten. Hoezeer we het onderling oneens zijn, dood door geweld is niet te tolereren.

Ik was naiëf. En ongeduldig. Niets ontstaat vanzelf. Hoewel het me fascineert dat bij sommige demonstraties toch binnen no time duizenden mensen de straat op gaan. Zit dáár dan een solide organisatie achter? Zelfs het (per abuis publieke) verjaardagsbericht een tijd geleden van een meisje in Haren bracht duizenden uit het hele land naar de stad. Mijn publieke berichtje was wellicht te vaag nog? Wanneer? waar? hoe laat?  Misschien was een boodschap als: Komt Allen Zaterdag Naar het Plein in Den Haag en Neem Spandoeken met #WeDoNotForgetYou! Mee!! genoeg geweest?

Van een Joodse rabbijn kreeg ik een sympathieke reactie. Hou me op de hoogte. Van ChristenUnie tot nu toe niente. Ook van Open Doors niet. Ligt ook aan mij. Les: mails hebben geen zin. Bellen is beter! Laat ik nu een telefoonfobie hebben 😦 !
Ik kan erover heen stappen, hoor, maar mailen is zóveel fijner…

En toen ging ik er slecht van slapen. Ik dacht, stel dat er inderdaad duizenden gaan reageren en ik ben eindverantwoordelijk: Help!  En hoe doe ik het logistiek? Van mijn werk uit het verleden wist ik wel een beetje wat er allemaal te doen staat om een event te organiseren: bellen, bellen, persberichten versturen, alle sociale media volgen en bestoken, afgebeld worden, nieuwe sprekers zoeken, lokaties, geluid.  Inmiddels was het 03.00 uur en ik lag nog te stuiteren…Dan vielen mijn ogen langzaam dicht, maar: Oh ..en het zou mooi zijn als Psalmen voor Nu zou optreden en klaagpsalmen zou spelen..!! En …moet je eigenlijk geen vergunningen?
Het wordt tegenwoordig weer vroeger licht, merkte ik aan het einde van die nacht…

Ik had juist gehoopt, lui als ik ben, dat er iemand zich zou melden: goed initiatief, dat ga ik eens even goed regelen. En ik zou dan een taak hier en daar op me nemen. Ach lieve help…ik ben geen kartrekker, ik bedenk alleen maar dingen. Dat is de frustratie van deze creatieve ideeën bedenker: ik heb hulp van anderen nodig om iets uit te voeren. Door een kronkel in mijn brein word ik al nerveus van de kerstboodschappen. Laat staan van een landelijke manifestatie.

Mijn zoon (en echtgenoot, die kent me!)zei wijs: Mam, je moet klein beginnen.
Dat gaan we dus maar doen.

Mocht iemand toch willen steunbetuigen met mij: laat het me weten, dan zoeken we hier in IJsselstein een mooi plekje op!

#WeDoNotForgetYou!