Vooral niet doen, meneer Rutte!

Geen verweesde kinderen uit Griekenland halen.

afb. van website JOOP-BNNVARA

Vooral niet doen, vooral geen verweesde kinderen die in Griekenland verkommeren opnemen in Nederland, meneer Rutte!
Doe het niet want je weet maar nooit. Het lijken zielige kinderen, maar, volgens Frits Huffnagel, uw partijgenoot, zit je zomaar met terroristische vaders en moeders in je maag.
Oh nee, dat kan niet want die kinderen hebben geen ouders meer, zeggen ze. Maar ja, wie gelooft hen nu op hun bruine ogen? Die vijfjarige kan natuurlijk ingefluisterd zijn door een slechte oom of tante. En die baby of peuter, wie zal het zeggen? Er ligt misschien wel een handgranaatje in hun bedje. Oh nee, alweer een foutje, dat bedje hebben ze niet, ze liggen ergens op een zeiltje onder plastic in de kou en regen.
Zielig? Tja, dan hadden die ouders maar drie keer moeten nadenken voor ze huis en haard achterlieten. Wij hebben ook weleens pech en dan gaan we niet direct vluchten naar een ander land. Kom op zeg, schouders eronder en gebruik de vele kansen die Turkije biedt aan mogelijkheden tot ontwikkeling van je talenten! We investeren er genoeg geld in. Fijn werken in een naaiatelier of op straat spullen verkopen? Wat is daar mis mee? Even door-sappelen en wie weet heb je zoveel succes dat je anderen kunt gaan helpen. Toch?

Ja meneer Rutte onze grens is bereikt, we hebben al zoveel sores aan ons hoofd, nu met dat Corona virus. Straks nemen die kinderen ook nog een besmettelijke ziekte mee. Dat zou zomaar kunnen want volgens Artsen zonder Grenzen is de situatie op Lesbos bijvoorbeeld erbarmelijk te noemen. De hygiëne is ver te zoeken.

Te weinig toiletten en wasgelegenheden

Tegelijkertijd is er een groot gebrek aan voorzieningen: er zijn te weinig toiletten en wasgelegenheden, nauwelijks medische zorg vanuit de Griekse overheid en veel te weinig goed voedsel.

Dagelijkse gevolgen

In onze medische kliniek tegenover kamp Moria zien wij dagelijks de medische en psychologische gevolgen van deze situatie: ‘Iedere dag behandelen we een groot aantal aandoeningen die met de slechte hygiëne te maken hebben, zoals braken en diarree, huidaandoeningen en andere infectieziekten’, zegt onze medisch coördinator Declan Barry in Griekenland.

Dus nee, haal hier geen kinderen naar toe meneer Rutte. Zelfs niet als Duitsland zegt het te willen doen. Die Merkel heeft geen realiteitszin.

 (9 mrt teletekst 131: Duitsland wil ruimte maken voor "een   
 passend deel" van de 1000 tot 1500     
 kinderen die EU-landen moeten opnemen. 
 Er komt plek voor onder anderen ernstig
 zieke kinderen.Premier Rutte zei vorige
 week dat hij niet van plan is om       
 minderjarige vluchtelingen op te nemen)

Laat Turkije en Libanon en Griekenland die rotklus maar opknappen. Waarom zouden wij er iets voor opofferen? Iets van onze welvaart inleveren? Ben je gek? Ons ontfermen over kinderen die niet anders weten dan ellende? Lekker laten zo. Straks raken ze hier gewend aan onze welvaart en willen ze niet meer weg! Dan zitten wij weer met de gebakken peren en verliest de VVD weer stemmen aan Wilders en consorten. Dat moeten we ten allen tijden zien te voorkomen.

Laten we ons gewoon concentreren alleen op onszelf. Daar worden we allemaal veel gelukkiger van. De economie groeit lekker, er moeten alleen nog wat huizen bij voor onze eigen kwetsbaren. Voedsel is er genoeg, al is het maar bij de voedselbank. Mensen met problemen, ja, die zijn er altijd. Die moeten vooral wat weerbaarder worden en dan is dat probleem ook opgelost. Hebben we ook geen extra mensen in de zorg meer nodig.
Het gebrek aan personeel in het onderwijs is ook een bevestiging dat we vooral niet nog meer kinderen hierheen moeten halen.
Kortom, doe het niet Rutte. Laat die mensen en kinderen lekker verkommeren. Je kunt niet het leed van de hele wereld op je schouders nemen.

PS Voor een evenwichtige afweging is het lezen van deze open brief van Artsen zonder Grenzen nog wel de moeite waard

‘Stop de ziekmakende omstandigheden voor vluchtelingen en migranten, op de Griekse eilanden’

Oh die middenhuur!

Tekort aan huurwoningen in vrijesector tot duizend euro

Er is een tekort aan vrijesectorhuurwoningen tot duizend euro per maand, volgens de Nederlandse Vereniging van Makelaars (NVM) en Vastgoedmanagement Nederland (VGM NL) in een marktreportage

Het aantal woningen met een huur tot duizend euro dat op een andere huurder overging, nam tussen 2014 en vorig jaar af ten opzichte van het aantal mutaties bij woningen van boven de duizend euro. Dat duidt er .. op dat mensen door een laag aanbod in het middenhuursegment gedwongen worden om uit te wijken naar woningen die meer dan duizend euro per maand kosten.
NVM-voorzitter Onno Hoes maakt zich zorgen. ‘De vrijehuursector is de schakel tussen de sociale huur en koopwoningen. Ook hier geldt echter dat het aanbod er dan wel moet zijn. Er is een gebrek aan zowel goedkope als middeldure huurwoningen.

*samenvatting van een berichtje uit het ND van 12 oktober 2020

Zomaar een van de berichten die op het moment overal in de krant verschijnen of op radio en tv te horen zijn. Er is woningnood. Tekort aan sociale huurwoningen; een tekort aan middenhuurwoningen; een tekort aan betaalbare koopwoningen. Schrijnende verhalen van zelfs mensen met een normale baan die toch dakloos raken vanwege een scheiding en stomweg geen betaalbaar onderkomen kunnen vinden. Of ouderen die noodgedwongen in een (te) grote eengezinswoning moeten blijven wonen, om dezelfde reden, geen betaalbare kleinere woning kunnen vinden.

Er moet gebouwd worden, minstens 300.000 woningen, daar is iedereen het inmiddels over eens. Meer woningen, meer sociale woningen, meer in de middenhuursector tussen de 750 tot 1000 euro. Alle politici roepen het. Overal worden plannen en ideeeen gelanceerd. Maar met nog weinig resultaat.

Ik ben eens gaan onderzoeken wat het in de praktijk betekent in mijn eigen woonplaats IJsselstein. Ik zie dan dat op een mooi stukje grond langs de Hollandse IJssel, waar ik vaak langs fiets, na 9 jaar eindelijk de grond bouwklaar gemaakt wordt. Het is een buurt met dure koopwoningen dus ik ben bang dat hier geen betaalbare huizen gaan verrijzen, temeer omdat de grond eigendom is van een projectontwikkelaar. Tot nog toe heb ik geen concrete plannen kunnen traceren.

plaatje van AvroTros Radar

Ik zie dat in een andere buurt een basisschool gesloopt gaat worden en dat daar een nieuw appartementencomplex gaat komen. Voor ouderen en jongeren. In de online brochure wordt over koopwoningen gesproken. Niet voor ons dus, huurders. De prijzen zijn, als ik er naar informeer, nog niet bekend.

De woonvisie van de gemeente is zoveel mogelijk woningen te realiseren zodat jongeren en ouderen hun geliefde IJsselstein niet hoeven te verlaten. Het klinkt mooi en de wil is er. De grote vraag die de gemeente vervolgens bij haar bewoners neerlegt is: Waar zullen we gaan bouwen?
Tja…zeggen jullie het maar, vind ik dan. En zo’n democratische ronde en de verwerking van de resultaten gaat wel even duren natuurlijk. Daar schiet ik zo onmiddelijk niet veel mee op.

De ChristenUnie, mijn partij, heeft goeie plannen. Zij spoort de gemeente aan in het verkiezingsprogramma 2018-2022, in kaart te brengen:

Alle gebouwen die kunnen worden omgevormd naar woningen: voormalige scholen, lege winkels, lege kantoorpanden, of bestaande kantoorpanden in woongebied met wie een afspraak over uitplaatsing naar een bedrijventerrein een optie is;

Wat valt er in mijn woonplaats (en elders) vooral op? De enorme voorraad lege winkelpanden die allemaal te huur staan om vervolgens of door weer eenzelfde vreselijke keten als de Action te worden opgekocht of een horecabestemming krijgen, of jarenlang gewoon LEEG staan!

Onlangs is een nieuw bouwproject gerealiseerd. Woningen, winkels en horeca. Mooi geworden, zonder twijfel. Maar na een jaar staan de helft van de winkels nog leeg….Ga daar studio’s maken! Appartementen!

Een dilemma wat ik nog niet tegen ben gekomen is dat van ons. Om de huur te kunnen betalen blijven wij bijklussen, na ons pensioen. Daardoor verdienen we net boven de grens om in aanmerking te komen voor huizen onder de 800 euro. (Onze kale huur is inmiddels opgelopen tot 1030) Stoppen we met bijklussen dan zouden we daar wel voor in aanmerking komen. Maar wie betaalt ondertussen de huur? Dat is dus een kwestie van Catch22. Iemand een suggestie hoe dat op te lossen?

Ik ben dankbaar voor het huis dat we hebben. Het kan nog veel erger!

tramdorp in Groningen na de oorlog

Maar de toekomst baart me zorgen. Gaat dit straks betekenen dat we allemaal vooral moeten (blijven) werken om onze huur cq hypotheek te kunnen bekostigen? Dat kan toch niet de bedoeling zijn? Ik pleit voor een beleid op landelijk niveau. Een ministerie voor Ruimtelijke Ordening of Volkshuisvesting om weer eens goed orde op zaken te stellen. Er spelen nu veel te veel plaatselijke belangen om een goed beleid te ontwikkelen. Die vrije markt van de VVD heeft sturing nodig!

Trump, afval, zoetigheid en andere narigheden

Trump

Als je vijf 5 weken in de VS bent is het onvermijdelijk. Ooit komt de discussie op de president uit. Eerlijk gezegd duurde het lang en was de teneur steeds duidelijk. Waarom zouden we eigenlijk nog serieus iets bespreken van deze potsierlijke, zelfingenomen dwaze man? Elke avond weer komt hij voorbij op het nieuws met zijn constante boodschap dat alles fake news is, behalve datgene wat uit de koker van POTUS (President of the United States of America) komt.

Met zijn bizarre keuzes en zijn overschatting van eigen macht en invloed. Als er iemand een opgeblazen zelfbeeld heeft is het Donald Trump wel. Een muur om Amerika en Amerika op de eerste plaats. Met zijn beslissing om kinderen van illegalen van hun ouders te scheiden bereikte hij echter de limiet van verdraagzaamheid, zelfs onder Republikeinen. Gelukkig tekende hij onlangs het decreet met als narratief dat de Democraten nu eenmaal de schuld van alles zijn en dat hij, Trump, dus maar genade voor recht moet laten gelden. Ik weet niet of iemand er werkelijk in gelooft, maar daar gaat het hier allang niet meer om.

Het echte gesprek over Trump wordt vermeden. In gezinnen, kerkfamilies en vriendenkringen. Iedereen is bang voor conflicten. Zowel radicaal rechts als links laten geen enkele ruimte voor nuance. De polarisatie is enorm en schrikbarend.

Daarom wordt In de kerken om verdraagzaamheid gevraagd. De scheidslijn voor of tegen Trump (zoals bijvoorbeeld het immigrantenprobleem, de wapenwet, ziekenkostenverzekering enz.) loopt midden door de kerken heen. De meesten schamen zich voor het optreden van Trump maar willen ondanks dat naar het beleid kijken, niet naar de persoon. Vandaar de nadruk op verzoenend en verdraagzaam optreden.

Afval

De milieuproblematiek begint maar langzaam door te dringen tot de gemiddelde Amerikaan. Net wat langzamer dan in Nederland. Men is daar nu op het niveau dat men denkt, zolang al het afval gerecycled wordt het probleem is opgelost.

Maar de torenhoge afvalberg verminderen door minder weg te gooien is nog niet echt in beeld. Wie iedere maaltijd buiten de deur eet of laat bezorgen, zoals veel Amerikanen doen, verzamelt een berg bekers, bakjes en plastic bestek waar je van rilt. Koffie komt zelden in een kopje. Van de overheid moet er op iedere kartonnen beker een plastic deksel (om brandwonden te voorkomen). Alles wat je koud kunt drinken komt met een rietje.  Alle sandwiches, alle wraps, alle salades komen in bakjes, plastic of karton. Bij alles wordt papieren servetjes geleverd. Als redelijk bewuste afvalverminderende consumenten rilden echtgenoot en ik van de verspilling, maar ontkwamen er niet aan af en toe. We zagen wel minder plastic flesjes en meer mensen met eigen bekers en flessen.

Zoetigheid

Voor iemand met diabetes is het speuren geblazen naar voeding die niet vol zit met suikers. Standaard brood bijvoorbeeld is zoeter dan in Nederland. Bij Italiaanse winkels vind ik brood dat niet gezoet is en lekker stevig. Het is even zoeken, maar ook ongesuikerde pindakaas en light jam is verkrijgbaar. In de ochtend eet ik muesli met yoghurt. Dat is moeilijker. De echte muesli is onbetaalbaar en alle andere ontbijtgranen zijn gezoet. Gewone havermoutvlokken voldoen echter ook. Met haverzemelen en wat noten een goede vervanging van muesli. De yoghurt is meestal Griekse yoghurt wanneer je ongezoete wil. Erg dik, dus wat verdunnen met melk of wat jus d’orange. Ik vind een bescheiden koekje bij de koffie lekker. Thuis meestal een digestive of zo. Die zijn in de VS ook te koop, gelukkig. De ‘echte’ koeken zijn zeer verleidelijk, maar beter te mijden.

http://www.sweetstreet.com

Taarten en gebak zijn verrukkelijk en de porties gigantisch. Af en toe lieten we ons verleiden en deelden zo’n bom….Met een schoonvader die iedere avond ijs eet als toetje met daarop een lading chocola, vind ik dat ik het aardig heb doorstaan. Ook dankzij het voortreffelijke (mar dure) aanbod van groente en fruit. Niet aangekomen. Nu nog de driemaandelijkse controle voor het suikergehalte in mijn bloed.

Obesitas blijft een groot probleem

 

 

 

 

Tuinbacteriën en de Black Dog.

Vies, bah, modder, vuil, kattenpoep, gauw handen wassen. Zo leer je als kind meestal naar de grond te kijken. Met je blote handen in de aarde wroeten? Daar kun je enge ziektes van krijgen. Darminfecties en huiduitslag en nog meer.

Er is goed nieuws voor aardewroeters zoals ik. Mycobacterium vaccae particolare! Dit is geen Italiaanse blijde uitroep, maar de als een operatitel klinkende naam van een bacterie. Een van de beste die God in de aarde stopte bij de schepping: wie de bacterie inademt wordt blij en vrolijk. Misschien als troost en bemoediging voor alle zware arbeid dat de mens voortaan zwetend moest gaan verrichten na de val in de zonde?

Ik lees erover in het Nederlands Dagblad van zaterdag 21 april. Een artikel over hoe viezigheid ook zijn goede kanten heeft. Het ‘een-beetje- vies- is heel-gezond verhaal’ dus. Gezond wist ik. Ook dat ik en velen met mij opknappen van het werken in de tuin of gewoon, buiten zijn. Maar dat het te maken heeft met het inademen van een bacterie met zo’n vrolijke naam en dat die daadwerkelijk serotonine en dopamine opwekt in de hersenen is nieuw voor me.

Er zijn wetenschappelijke onderzoeken verricht met opmerkelijke resultaten. (Long)Kankerpatiënten die duidelijk vitaler en minder emotioneel belast raakten door injecties met het bacterie. Ook wordt er geëxperimenteerd met P(ost)T(raumatische)S(tress)S(yndroom) patienten in de VS.

Met je neus boven de aarde dus! En even met je handen wat rond woelen. En dan diep ademhalen. Laat die beestjes maar komen! Zo klein en onzichtbaar als ze zijn, ze verdrijven Black Dogs!

 

Maart

Maart was een drukke en intensieve maand. Niet alleen lijkt iedereen in mijn familie jarig te zijn (waaronder ikzelf en echtgenoot), het was ook nog verkiezingscampagne! Voor het eerst van mijn leven stond ik op een lijst voor de gemeenteraad. Niet dat ik nu verkiesbaar was, want nummer vier, en dat is, in de plaats waar ik woon, voor de ChristenUnie een onbereikbare droom. Het ging in de campagne dus om een goeie enkele zetel. En dan tellen alle stemmen. Dat zie je maar in de plaatsen waar na de verkiezingen nog hertellingen plaats vonden, met 1 stem verschil kon je een restzetel winnen of aan je neus voorbij zien gaan.

Campagne activiteit 

Campagne voeren is wel uit je comfortzone stappen merk ik. Ik ben niet goed in (mezelf) verkopen en dat moet je toch wel kunnen als je in een campagne zit. Maar gaandeweg kreeg ik er lol in. Opnieuw door te werken op mijn eigen manier. In het klein, met de mensen die ik ken en in mijn directe omgeving. Ik ben echt overtuigd ChristenUnie lid. Kan me vinden in de waarden van de partij en dat helpt bij het anderen enthousiast maken.

Maar politiek blijft lastig. Je kunt idealen hebben, ideeën en plannen, maar de praktijk is zo weerbarstig. Compromissen sluiten is onvermijdelijk. Ieder standpunt ligt genuanceerder dan simpel ja of nee. Ik merkte dat toen ik de kieswijzer invulde van onze gemeente. Ik kwam tot mijn grote schrik uit bij de lokale partij! Toen ik mijn antwoorden vergeleek met de standpunten van de plaatselijke CU begreep ik wel waarom. De kieswijzer dwingt tot ja of nee. Terwijl de CU hele genuanceerde posities inneemt. Populistische partijen kunnen niet zoveel met nuances. Gedwongen tot ja/nee keuzes kwam ik dus toch uit bij die partij die totaal niet mijn ideeën vertegenwoordigt.

ChristenUnielunch met Taalmaatjes

Het leukst tijdens de campagne vond ik de lunch met een aantal van mijn taalvriendinnen uit verschillende landen. Ik had wat campagnemateriaal in huis gehaald en de lijsttrekker was er. De dames mochten allemaal stemmen, sommigen voor het eerst. Een Somalische zei dat ze stemmen leuk vond en altijd (ze was al 11 jaar in Nederland) meedeed. Een Syrische dame stemde voorheen PvdA, omdat Wouter Bos ervoor gezorgd had dat ze met haar gezin weg kon uit Ter Apel. Een dame uit Taiwan stemde VVD, want dat stemde haar Nederlandse man. Zo persoonlijk ligt een stem dus. Dit keer gingen ze allemaal voor mij stemmen 🙂

Helpen bij NLDoet

Als Denk in onze stad was geweest zou die weleens aardig wat stemmen hebben kunnen krijgen. Hoewel er ook weer veel negatieve gevoelens zijn over de Turks/Marokkaanse gemeenschap waar mijn taalmaatjes tussen wonen. Drugs, overlast door jongeren, de klacht is vaak hetzelfde. Dus in hoeverre zo’n Turks islamitische partij dan stemmen wint onder moslims uit andere landen?

Ik had trouwens voor de lunch kippensoep met linzen gemaakt, maar vergeten om halal kip te kopen. Twee vrouwen sloegen de soep over. Volgende keer op tijd langs de toko. De Syrische, ook moslima, deed er niet moeilijk over en vond dat de twee Somalische dames gewoon de soep van Margreet moesten eten. Voordat er ruzie ontstond gauw het onderwerp verandert.

We kregen 120 extra stemmen dit keer. In alle wijken een stel meer. Toch mooi als je beseft dat de PvdA nu kleiner is dan de ChristenUnie hier.

Het is hier zo goed toeven!

Met onze eigen ‘spannende’ verkiezingen is Trump gelukkig als hoofdonderwerp uit de gesprekken verdwenen. Hij heeft ondertussen weer van alles uitgehaald, geloof ik, maar nu is onze eigen democratie even een hot item! En ik moet zeggen, hoe je de uitslagen ook duidt, we hebben wel bewezen een rechtstaat te zijn. Uitslagen worden geaccepteerd, grommend of niet, en iedereen zit alweer in de compromismodus: wie gaat er straks met wie? Want het land moet wel geregeerd.

Ik nam dat altijd als vanzelfsprekend aan vroeger, maar als je kijkt naar het reilen en zeilen van dictaturen als Noord Korea of in Afrika en heel recent natuurlijk de capriolen van The Donald, heb ik grotere waardering voor mijn kikkerlandje gekregen. Er is van alles mis, maar er is ook HEEL VEEL goed! Ja, de zorg moet beter, maar oh, wat mogen we de hemel op onze knieën danken dat de zorg momenteel is wat het is! (Dit helemaal gezien mijn recente ervaring met de zorg in de VS! lees hier en hier) Ja, het onderwijs moet beter, maar waar in Nederland komen jongeren van de middelbare school die nauwelijks kunnen lezen en schrijven, zoals in Amerika gebeurt? En denk aan al die kinderen die ontheemd zijn en in kampen wonen waar nauwelijks onderwijs is!

Nederland heeft het goed voor elkaar. En dat mag best weleens gezegd! Ik ben opgegroeid in een periode waarin bijvoorbeeld milieubewustzijn en protesten tegen apartheid en discriminatie ‘linkse hobby’s’ waren. Rechtse mensen en ook die in orthodoxe kerken hielden zich daar niet mee bezig. Er werd lacherig over gedaan. En iets als de apartheid in Zuid-Afrika werd zelfs met allerlei vaag wollige theorieën uit de bijbel verdedigd. Ik weet het nog goed, want ik had een vriendin op de middelbare school die juist heel erg betrokken was bij die bewegingen en we hadden er hele discussies over. Ik vanuit het zwarte gat van mijn volkomen gebrek aan kennis en zij redenerend vanuit boeken die ze gelezen had. Het was een discussie die ik bij voorbaat al verloor. Maar wat ik er van meegenomen heb, is een vroeg bewustzijn dat er meerdere opinies bestaan. Dat je iets van meerdere kanten bekijken kunt. Dat was verwarrend maar uiteindelijk toch winst.

En kijk nu eens! Zelfs Rutte zei dat we ons moeten bekommeren om het klimaat! Ik zal niet zeggen dat alle christenen voor de volle 100% warmlopen voor ecologisch verantwoord leven. Maar dat is bij geen ene bevolkingsgroep het geval. Hoewel ik vind dat wie belijdt dat de aarde niet van jezelf is maar van God die haar volmaakt schiep, je wel een extra verantwoordelijkheid draagt om er goed mee om te gaan. Maar in mijn eigen kerkverband, de Gereformeerde Kerken (vrijgemaakt) heeft een omslag plaatsgevonden! Fair-trade koffie na de dienst, dominees die in hun preek durven zeggen dat we echt minder vlees moeten eten en geen kilo-knallers moeten kopen…dat is positief, op zijn minst. Natuurlijk er moet nog veel meer gebeuren, maar als je nooit ziet wat er al gebeurd is dan word je mismoedig.

Wat ik met dit alles maar wil zeggen is, dat er goeie dingen gebeuren in ons landje en in de kerk. En dat ik die wil zien en benoemen. En dit zijn er dan nog maar een paar!

Morgen ga ik weer klagen.

 

$2.500 dollar en andere kosten

 

En toen zat ik in de wachtkamer van de International Walk-in Clinic van Massuchusetts General Hospital, beter bekend als Mass. General hier. Reden: vergissing in het tellen van het aantal pillen om mee te nemen thuis. Te weinig blijkt, waarschijnlijk een doosje op tafel laten liggen.

Eerste reactie toen ik het ontdekte was: geen paniek. Ik vraag iemand die het gebruikt in Nederland, wat op te sturen. Met een appje was dat zo geregeld. Na een dag toch wat meer negatieve gedachtes. Als dat pakketje niet op tijd arriveert, vóór ik zaterdag vertrek voor een verblijf van vier dagen bij dochter in New York, ben ik alsnog de sigaar. Hmmm. Misschien een afspraak met de huisarts van schoonvader. Oh nee, die hebben ze hier niet in Boston…Ok, dan toch maar naar de walk-in clinic, voor reizigers en onverzekerden.

Uiteraard een ellenlang formulier in viervoud ingevuld, zoals te doen gebruikelijk hier in de VS. Mijn verzekering had een akkoord gegeven. Betalen en dan thuis declareren. Goed. Terwijl om mij heen allerlei buitenlanders rondzwermden, op zoek naar medische hulp, wachtte ik geduldig af, gesterkt door een tonijnsandwich en koffie.

Een discreet ‘Margreet!’ klonk vanaf de balie, of ik even wilde komen. Met een fluisterstem legde het zeer vriendelijke meisje uit dat ik  niet geholpen kon worden vanwege het soort medicijn, een antidepressivum. Daarvoor moest echt een afspraak met een specialist geregeld. Echtgenoot wilde graag weten of dat dezelfde prijs was als de ‘gewone’ arts ($400,-), en dat bleek niet het geval. Minimaal toch wel $1500,-.

Na een korte pauze om onze adem weer te hervinden zeiden we dat we dat toch wel èrrug duur vonden. Het meisje keek begripvol, maar kon er niets aan veranderen. En de Eerste Hulp dan? $2500,-.  Wá-at?? Na ja…Forget it! Misschien ga ik nog een keer terug vermomd als dakloze….dan krijg ik het gratis tenminste. En nog eens goed navragen bij de verzekering hoe dat nou zit.

Schoonvader stelde ons gerust dat dit niet de prijzen zijn die de doorsnee (verzekerde)Amerikaan betaald. Maar er zijn teveel niet-doorsnee Amerikanen die hier toch wel tegen aan zullen lopen. Wat is Nederland toch een mooi land!

Trump country en MLK day

Iedereen om me heen hier in Amerika houdt de adem in. Het weer in Boston weerspiegelt de sfeer, regenachtig, somber. Wat gaat er gebeuren? Hoe gaat deze onberekenbare, door zelfliefde schijnbaar verblinde Trump, straks het land leiden? Zonder alternatieven worden nu al regelingen van de Obama regering weggestemd, met name de voorzieningen in de gezondheidszorg, zoals wat in de volksmond Obamacare ging heten (Affordable Care Act). Wat komt er voor in de plaats? Ik las het verhaal over predikanten van kleine gemeenten die meestal niet kunnen deelnemen aan grotere, gezamenlijke verzekeringen, dat het voor hen desastreus is. Zelfs Obamacare is niet goedkoop en een van de klachten was dat de premies (onze dochter in New York betaalde $200 en had een eigen risico van $1000 voor ze zich via haar bedrijf  kon verzekeren) steeds duurder werden. Maar vergeleken met daarvoor waren duizenden en nog eens duizenden voor het eerst verzekerd voor medische kosten. Er heerst onrust en onzekerheid bij velen.

Waarschijnlijk is er niet eerder zo’n conflictueuze situatie rondom een presidentsverkiezing geweest als nu. Het doet me doet denken aan de hevige emoties bij  een kerkscheuring.  De scheiding tussen pro- en anti loopt dwars door gezinnen, vriendschappen , kerken en zelfs huwelijken. Politiek is een taboe geworden. Op feestjes wordt er niet meer over gepraat, tenminste als je het gezellig wil houden. Het wederzijds onbegrip is enorm. De mening over Trump’s karakter is redelijk gelijk (een ‘wonderlijk’ persoon op zijn zachts gezegd), maar zo gauw men het heeft over al het andere verdwijnt de overeenstemming snel. Men is cynisch, bitter, of ronduit vijandig en agressief. Obama is voor de ene groep als een messias. Trump is satan. Voor de andere groep is hij het middel, misschien wel niet ideaal, maar hij is een weg naar vrijheid voor een deel van de bevolking dat zich niet gezien en erkend voelde in de 8 jaar van de regering van Obama. Hoe charmant en vriendelijk ook, veel gevoeligheid ten opzichte van bijv. christenen en hun positie in onderwijs en zorg heeft hij volgens hen niet laten zien. Onder Hillary Clinton vreesden ze een nog grotere inperking van hun vrijheid. Een genuanceerd gesprek over onderwerpen is met velen niet meer mogelijk. Het is vóór of tégen. Heb je standpunten die soms bij het ene kamp liggen en soms bij het andere dan kun je hier maar beter je mond houden. Wat ik christelijk-sociaal noem wordt hier vanwege het christelijke al gauw als republikeins gezien en dús pro-Trump, en vanwege het sociale als socialistisch, dús democratisch. Prolife dat zijn pro-fundamentalistische, haatzaaiende, achterlijke mensen die de tijd terug willen draaien. Anti-particulier wapenbezit is een bijna onmogelijke positie als je Republikein bent.

Er is angst en pessimisme. En enthousiasme en hoop. Verering en bewondering. En haat en in beide kampen een compleet gebrek aan respect.  Niemand lijkt enig ontzag voor overheden en politici te hebben. Men gaat uit van corruptie en bedrog. Waarschijnlijk terecht, gezien het systeem. Maar het stemt me droevig. Hoe kan een land overleven waar zo weinig geloof mogelijk is in de goede intenties van overheden? En de verantwoordelijkheid van burgers als kiezers van die overheid.

Maandag was ik getuige van iets wat hoopvoller stemde. Het was Martin Luther King dag en we besloten naar een van de festiviteiten te gaan.  In Faneuil Hall,

 

een historisch gebouw uit de 18e eeuw, werd King herdacht. Met muziek (een mix van jeugdorkesten uit, zeg maar ‘krachtwijken’, toespraken en samenzang. Voor het eerst zong ik We shall overcome hand-in-hand met zwarte mensen die in hun eigen leven nog hebben meegemaakt dat ze als minderwaardig werden behandeld. Ik sprak een zwarte vrouw van 77  uit Mississippi (het zuiden van Amerika) en daar aan den lijve de vreselijk rassendiscriminatie had ervaren. Tijdens het zingen van bekende liederen zoals Amazing Grace, voelde je in de zaal de ontroering, maar ook de pijn uit het verleden en heden. Ik zag veel tranen. De dame uit het Zuiden, Clovis, gaf een treffend commentaar toen we wat napraatten. Er is hoop, er is een droom en er moet gestreden worden tegen racisme en discriminatie. Maar wat we vooral nodig hebben is gebed. Alleen de Heilige Geest kan onze harten werkelijk veranderen zodat we elkaar niet meer haten en vernederen.  

Dat is altijd waar, overal. Maar hier in dit land bid ik om een bijzondere uitstorting van de Geest. Hoe zal het anders overleven?

Huppakee, weg?

Huppakee, weg. Er is veel geschreven over de uitzending van de Levenseindekliniek over hulp bij het sterven van mensen die ‘klaar zijn met leven’. Een vrouw met dementie in haar spraakvermogen kon het alleen maar zo verwoorden: ‘huppakee, weg’. Volgens haar man bedoelde ze te zeggen dat ze dood wilde. (overigens had ze eerder een verklaring opgesteld over haar wens niet te willen leven met dementie). Ze kreeg dus het drankje dat de dood tot gevolg had.

Gelukkig was er veel ophef over de documentaire. Waren dit nu mensen die moesten stérven? Konden ze niet op een andere manier geholpen worden? Maar blijkbaar vonden hun naasten en de mensen van de kliniek van niet. Huppakee, weg.

Lijden is niet fijn. Je zoekt het niet op. Als we lijden willen we dat het weg gaat. En het liefst ‘huppakee’, snel! En waarom zouden we lijden? Waarom moeilijke dingen verdragen? Er zijn zoveel manieren om te vluchten. In alcohol, in shoppen, in eten, in drugs, in roken, in duizend ontsnappings mogelijkheden. Of je stapt eruit, uit het leven. Of je doet die NIPT-test zodat gehandicapt leven (eventueel) voorkomen kan worden. Want je kunt het niet (meer) aan.  

Maar wat, als lijden nu eens een weg is die God met je gaat om juist heel dichtbij te komen? Door alle schijn ’goden’ weg te nemen. Ga maar eens door een periode van hevige pijn. In je lijf, in je hart of in je leven, dat maakt niet uit. Dan helpt uiteindelijk niks meer. Alleen God en de mensen door wie Hij naast je wil komen staan. Dat is zó bijzonder als de tijden duister zijn. Dan verzamelen de mensen die jou liefhebben zich om je heen, op een manier die anders nooit gebeuren zou. Het leven krijgt een diepgang die je er zelf nooit in aan had kunnen brengen. Ik hoor het zoveel mensen zeggen, gelovig of niet: de liefde en saamhorigheid toen die en die stierf , tijdens mijn ziekte, enz. was zo groot, het was in zeker opzicht de mooiste periode van mijn leven, hoe raar dat ook klinkt. 

De leegheid die oude mensen ervaren als niemand meer naar hen omkijkt en die hen naar de dood doen verlangen,  is een aanklacht tegen onze samenleving, tegen ons. Palliatieve zorg bij lichamelijke pijn aan het einde van het leven doet de vraag naar euthanasie dalen. Die ‘palliatieve zorg’ moeten we ook ontwikkelen voor ouderen die eenzaam zijn en geen ‘zin’ meer in hun leven ervaren. Een taak die bij uitstek opgepakt kan worden door geloofsgemeenschappen als de kerk. Zij kunnen de omhelzende armen vormen van God op aarde.

Problemen dus opgelost? Geen lijden meer? Huppakee, weg? Nee. Dat zit er niet in. Maar lijden hoeft niet het begin van de ondergang te zijn, het kan een opmaat zijn naar betoon en ervaring van liefde en bewogenheid, van God en mensen. Jezus Christus heeft ontzettend geleden. Hij werd juist totaal van God en mens verlaten. Voor ons! Zo hoeven wij nooit te lijden.  Hij loopt nu vlak  naast je, of je dat nou voelt of niet. Tot het allerlaatste einde. En ook dan worden we opgevangen in liefdevolle armen. En mogen we eindelijk bijkomen. Van alle verdriet en alle pijn en al het lijden. Helemaal getroost worden zoals een kind dat het uitbrult, tot rust komt bij mamma op schoot.

Heb de weg die God met je gaat lief
Het is Zijn weg met jouw ziel en leven

(vrij naar) Augustinus

NB Ik wil ter verduidelijking toevoegen dat ik hier niet bedoel te zeggen dat we ieder leven tot het uiterste moeten rekken; wie stervende is mag sterven. Noch dat we het lijden moeten verheerlijken of zoeken. Lijden zelf is niet goed. Het is iets wat God niet bedoeld heeft oorspronkelijk. Maar nu het er is, in een wereld na de zonde, kan zelfs dát niet een barriẽre vormen voor Gods liefde voor en Zijn doel met ons.  Integendeel! Hij maakt het kwade goed.

Reboot your Commute

De Fitnessbus

Alleen nog maar gezien in de VS. Waar anders starten dit soort innovatieve bedrijven? De Fitnessbus. Lopend in de stad reed er een bus langs me. Niets opzienbarends, alleen de zin die met grote letters op de zijkant was geschilderd viel me op: Reboote your Commute. Terwijl ik de betekenis tot me door liet dringen, zag ik hoofden op en neer bewegen door bewasemde ramen. De bus stopte voor een stoplicht, lang genoeg voor mij om te constateren dat in de bus een groep vrouwen aan het spinnen (fietsen) was. Geen banken of zitplaatsen maar een rij spinfietsen. Voorin de instructeur die ik net kon horen roepen: And here we go again! Voor alle duidelijkheid, de chauffeur zat niet op een fiets. Haha.

Je moet er maar opkomen. Je stapt ’s ochtends in de bus op weg naar je werk, in je gymkleding en terwijl je rijdt of eventueel in de file staat ben je lekker (? ik sluit mezelf hier niet bij in) aan het fitnessen. Ik ga ervan uit dat er op het werk dan douches zijn, want zover zal het in de bus nog niet zijn. Een goed begin van je werkdag natuurlijk!

Gat in de markt in Nederland?