Danken

Nederland kent van oudsher ‘Dankdag’. Maar die is van een heel andere orde dan ‘Thanksgiving’ in Amerika. ‘Dankdag voor gewas en arbeid’ is de enigszins statige titel van de (voorzover ik weet) uitsluitend kerkelijke viering van dankdag in Nederland. Jammer eigenlijk. Zoals zaaien en oogsten ver van ons af is komen te staan, zo is thuis dankbaarheid vieren ook een onbekend fenomeen geworden. Veel kerken hebben geen aparte samenkomsten meer. Het danken wordt meegenomen in de reguliere diensten op zondag. Nog weer een stapje verwijderd van de rauwe werkelijkheid van bloed zweet en tranen op de akkers. Ja, natuurlijk onze agrarische sector werkt niet meer als Adam met de blote handen in dorre aarde. Wij hebben computers en machines en weet ik wat al niet meer (ik ben geen boerendochter) die het zaaien en oogsten makkelijker maken. Laat de rest van de wereld maar ploeteren, bij ons ligt alles gewoon in de winkel, en als het klimaat even niet mee zit importeren we de spullen toch? Dus ja, dankbaarheid?

Thanksgiving in Amerika is als een oogstfeest begonnen.  Kolonisten alias vluchtelingen (of andersom) uit Engeland hadden nauwelijks het eerste jaar in Massachusets overleefd. Meer dan de helft was overleden door ontberingen en honger.  Toen er eindelijk geoogst kon worden  hielden ze een dankmaal. Samen met de oorspronkelijke bewoners van de streek,  de Wampanoag. Na veel hongerlijden was er eindelijk een overvloed aan eten. Op de vlucht voor de religieuze politie van de Anglicaanse kerk in Engeland waren de protestantse Puriteinen via Nederland naar Amerika gevlucht om daar een nieuw leven te beginnen. Tegenwoordig is er veel kritiek op de romantische versie van het verhaal, met name vanuit de beweging van de oorspronkelijke bewoners van het land. De komst van de blanke Europeanen heeft onbeschrijflijk veel ellende gebracht en hele stammen zijn uitgeroeid. Niet alleen door geweld, aanvankelijk ook door ziekte en alcohol. Het vieren van Thanksgiving wordt door hen als pijnlijk ervaren. Gezien vanuit hun perspectief zeer begrijpelijk.

Getty images

Hoe dan ook, op het eerste oogstfeest waren meer Wampanoag aanwezig dan Puriteinen. Ze brachten geen pompoentaart en cranberries mee maar, volgens een ooggetuigeverslag, vier herten.
De Thanksgiving-viering, zoals Amerika die nu kent als familiefeest, begon in feite pas in de 19e eeuw. Hier en hier staan leuke artikelen daarover.

Waarom dit hele verhaal? Omdat ik de traditie in Nederland zou willen introduceren. De commercie heeft Black Friday helaas wel overgenomen (koopjesdag na Thanksgiving in de VS), maar heeft het Dankfeest laten liggen. Maar danken in familie- en vriendenkring  is fantastisch. Om de tafel, met feestelijk eten en even niet over meer, maar over wat er allemaal al is om dankbaar voor te zijn. Dat hoeft niet eens perse een christelijk feest te worden, hoewel danken wel een richting naar Iemand lijkt te hebben. Het is helend en verrijkend. Voor het eerst sinds jaren vierden wij het deze keer met vrienden. Tijdens het eten, tussen de kip (nee, geen kalkoen..) en de pompoentaart in namen we een moment om persoonlijke ervaringen te delen waar we waar we God voor wilden danken. We zongen een lied en we lazen een oogstpsalm (psalm 62). Niks bijzonders zou je zeggen, maar de setting van een feestmaal, het intieme van het delen van onze dankpunten en het altijd vreugdvolle van samen zingen en vervolgens samen God danken en loven, maakten het verrassend mooi.

We zeiden bij het afscheid, ‘dit is iets wat we als huiskringen zouden kunnen doen volgend jaar!’ En zo is er misschien een nieuwe traditie geboren. Daar hebben we geen Puriteinen of kalkoenen voor nodig. En we hoeven er ook geen werelddeel onterecht voor te veroveren. Het is simpel gezegd een Dankbaarheidsfeest.

Koreaanse soep – voor de koks

Ik zag het op 24Kitchen, Jamie in Korea, op de markt. Hij stond bij een verkoopster van kimchie, het gefermenteerde Chinese koolgerecht met veel rode peper en knoflook dat gegeten wordt als kaas bij ons. Iedere dag, ’s ochtends, ’s middags en ’s avonds, bij elke maaltijd, als bijgerecht. Zonder kimchie geen Koreaanse maaltijd. Het wordt tradtioneel gemaakt van Chinese kool maar ook van andere groenten. Van eenvoudige versies tot hele luxe met dadels, noten, jujubes, peren en wat dies meer zij.

Net als zuurkool moet kimchie rijpen. Vroeger werd het in de herfst gemaakt, in grote hoeveelheden, om daarna in een soort Keulse potten te worden bewaard, de hele winter door, tot de volgende herfst. En soms langer. Ik heb weleens dat soort rijpe kimchie gegeten, maar was daar niet enthousiast over, om het voorzichtig uit te drukken. Er is een dunne lijn tussen overrijp en rot, zeg maar…Maar verse kimchie, zo’n 2 weken oud, daar kun je me voor wakker maken.

Onze hulp in Korea maakte van rettich de meest smakelijke kimchie: Kkakttugie. Blokjes rettich, wortel en gember en dan mengen met de rode pepersaus, knoflook, zout, visconcentraat en rijpen maar. In no time was het op. Ook de kinderen smulden ervan.

Geïnspireerd door Jamie ben ik weer eens naar de Chinese supermarkt in Utrecht getogen, op de Amsterdamse straatweg, waar tegenwoordig steeds meer Koreaanse producten verkocht worden. Ik haalde er kimchie (ja, tegenwoordig uit de fabriek verkrijgbaar),

shi-take paddestoelen, zachte tofu (lekkerder dan de wat droge hardere bij de supermarkt) en noodles.

Thuis maakte ik de soep, een beetje uit mijn hoofd, want ik heb geen aantekeningen gemaakt van Jamie’s recept. Maar alsnog dank aan hem voor de inspiratie!

Ingrediënten (geschat voor 3 a 4 personen):

2 kipfilet
bakje (shitake) paddestoelen, in plakjes
een blok tofu (liefst wat zachte)
kippenbouillon, 1 liter
groene bladgroenten, kool, bosui, spinazie, naar keus
2 kleine winterwortels
Kimchie (optioneel), hoeveelheid naar keus
Koreaanse rode pepersaus (evt. vervangen met sambal of iets dergelijks)
Platte dunne mie, voor 3 a 4 personen.

Bereiding:

Bak de paddestoelen in weinig vet, tot ze een kleurtje hebben. Zet apart.
Snij ondertussen de kipfilet in plakjes of blokjes en de wortel in schijfjes.

In een grote pan bak de kipfilet.
Als de kip kleurt voeg de wortel toe en bak mee. Na een paar minuten voeg de bouillon toe en laat de kip garen.
Voeg de rode pepersaus toe en snij de groenten in grove stukken en voeg toe.

Voeg als laatste de kimchie toe en de in blokjes gesneden tofu.
Even doorverwarmen en proeven. Te flauw? Wat sojasaus toevoegen. Te heet? Wat extra water. (en nog een extra bouillonblokje).
Inmiddels heb je de mie gekookt. Zorg dat die niet plakt.

In een grote kom de mie doen en daarover de soep met inhoud.

Eet smakelijk! Super makkelijk en erg gezond.

Courgette als pasta

Samen eten is zo gezellig

Even een recept delen. Ik zag het laatst op een site over koolhydraatarme voeding voor diabeten. In plaats van koohydraatrijke pasta (volkoren is al beter, maar toch) gebruikte dit recept courgette, gesneden met een spiraalsnijder. Ik loop achter want op internet zie ik honderden advertenties voor een spiraalsnijder, waar ik dus tot een week geleden nog nooit van gehoord had. Nou ja, nooit te oud om…enzovoort.

Vanavond vond ik twee courgettes nog in de groentela en ik had heel veel restjes kaas. Ik heb geen spiraalsnijder, maar met mijn dunschiller (kaasschaaf kan ook denk ik) sneed ik 1 courgette in dunne slierten/plakken. In de koekepan verhitte ik 2 eetlepels olijfolie en deed daarin een gesnipperde knoflookteen die ik even liet meebakken. Daarna de courgette toegevoegd, een paar minuten aanbakken tot de groente wat zachter wordt. Vuur uit, deksel erover en even laten staan.

Ondertussen had ik 2 eetlepels roomboter gesmolten, 2 volle eetlepels bloem erbij geroerd en aangelengd met (rond) 250 ml kippenbouillon (van een stukje bouillonblok). Goed roeren, en kaas erbij. Ik had een half zakje geraspte kaas (belegen) en nog een stukje (150 gr.) oude kaas in blokjes. Grote eetlepel mosterd, wat kerrie en chilipeper om het wat pep te geven. Scheutje worcestershire is ook altijd lekker.

Ondertussen wat broccoli gekookt en een paar aardappels (voor de vulling). Op het bord:

Courgettepasta met pittige kaassaus
broccoli en aardappel (die meedeed aan de kaasaus)

Conclusie: Heerlijke vegetarische maaltijd. Aardappel was eigenlijk niet nodig.
De courgette met kaassaus vulde prima.

Ingredienten op een rijtje:

1 courgette
restjes kaas, het liefst belegen of oud (150 à 200 gr.)
bouillon (van een blokje)
(room)boter, 2 eetlepels
(volkoren)bloem, 2 eetlepels
(chili)peper
mosterd
wat kerrie

Verder groente naar smaak bijvoorbeeld broccoli of sperciebonen
Dunschiller of spiraalsnijder

Linzensoep

Op verzoek weer eens een recept. Linzensoep met kip. Voor de vegetariërs kan het evengoed zonder kip. Gebruik dan een 1 á 2 groentebouillonblokje(s).

Ingrediënten:
2 wortels
2 aardappels
200 gram rode linzen
2 knoflooktenen (naar smaak)
1 stuk gember (duimgroot)
bosuitjes 3 á 4
1 ui

Bereiding:

Snijdt de kip in reepjes (ik gebruikte kippendijfilet) en bak die aan in wat kokosolie of olijfolie. Snijdt ondertussen alle groenten in blokjes en begin (in een grotere pan) met het fruiten van de aardappelblokjes, wortel en ui. Voeg dan de knoflook en gember toe en fruit even mee. Voeg de linzen toe, bak even mee en voeg dan voldoende water toe zodat alles ruim onder water staat. Voeg de kip toe, evt. een laurierblad, zout en peper naar smaak en laat ongeveer 20 á 30 minuten zacht koken tot de groenten zacht zijn. Proeven hoe de smaak is en kruiden naar smaak erbij doen. Kokosroom erbij is ook erg lekker. Eventueel erdoor met de staafmixer om een romige gladde soep te maken. Vergeet de bosuitjes niet aan het eind en kokosrasp voor wie ervan houdt.

Laat het weten wanneer iets niet duidelijk is. Ik kook op gevoel dus een recept opschrijven is best lastig.

Liebster Award

Busybeezzz heeft mij genomineerd voor de Liebster Award. Eerlijk gezegd had ik geen flauw idee wat dat was. Maar een Award klinkt altijd goed, natuurlijk.

Inmiddels weet ik meer.  Het is een award die op internet door bloggers aan andere bloggers wordt gegeven, om die meer in de picture te plaatsen. Heel sympathiek idee!

Busybeezzz is een creatieve website/blog van Frouckje, Elmarie en Liesbeth die allerlei creatieve projecten onder handen hebben. Ze maken mooie dingen op het gebied van textiel, schoonheidsproducten, fotografie, schrijven enzovoorts. Ga vooral eens op hun site kijken!

Vragen beantwoorden

Ik kreeg elf vragen van Busybeezzz om te beantwoorden. Straks moet ik weer vijf tot elf blogs uitverkiezen om ze te nomineren voor de Liebster Award. Die vragen mag ik zelf formuleren. Dat wordt nog even piekeren dus!

Ik begin met de vragen die Busybeezzz mij stelde:

Waarom blog je? Het is voor mij een uitstekend middel om mijn behoefte aan schrijven te verwezenlijken, zonder dat er druk op me ligt om een heel manuscript te produceren. Verder biedt het op een bescheiden manier een platform om iets van mijn ervaringen en overtuigingen met anderen te delen, in de hoop dat anderen er wat aan hebben. Zelf heb ik altijd veel aan het lezen van andermans ervaringen. Herkenning leidt tot vermindering van zorg over mijn eigenaardigheden.

– Welke kunstenaar inspireert jou? Ik heb niet één kunstenaar die me inspireert, het is vooral een bepaalde stijl. Ik hou van krachtig vormgegeven kunst. Van expressionisme en gedurfde kleuren en beelden. Van Gogh, Emil Nolde, Henk Helmantel zijn een paar namen die me zo te binnen schieten. We hebben een schilderij van Marc de Kleine aan de muur hangen en een aantal van mijn vriendin Ans Wouters, die veel terra en aardkleuren in haar werk gebruikt.

– Van wat voor muziek hou jij? Ik hou van bijna alle soorten muziek (behalve van atonale, moderne). Ik heb standaard Classic FM aanstaan, als achtergrond. Maar ik houd van pop, jazz, wereldmuziek, indie (voor het eerst over deze richting in de muziek gehoord van singer/songwriter zoon: Lukas Batteau.

– Wie is belangrijk voor jou? Mijn echtgenoot, mijn kinderen en mijn kleinkinderen zijn erg belangrijk voor mijn gevoel van welzijn. Maar daarboven, -onder en -achter, Jezus Christus. Zonder Hem valt de bodem uit mijn bestaan en hebben zelfs de menselijke relaties geen zin meer. Alles krijgt voor mij betekenis in Hem. Wat overigens niet wil zeggen dat geloven en vertrouwen geen worsteling is.

– Wat inspireert je? Ik raak geïnspireerd door het zien van ‘mooie’ dingen. Kunst zet me aan om erover te schrijven, in een Kringloop zie ik gebruikte spulletjes die me inspireren om ze te integreren in mijn huis. Ik ben geen ‘maker’. Behalve dat ik graag kook. Het lezen van een kookboek inspireert me ook. Maar het wordt nooit precies wat er in het kookboek staat.

– Wat heb je van je moeder geleerd? Mijn moeder was lief en zorgzaam. Ze kon goed sfeer in huis creëren. Ze toonde haar liefde in die dingen. Lekker koken. Dat heb ik meegekregen van haar. Tegelijk heb ik wel moeten leren dat liefde verder reikt dan verzorgen. Ook communicatie is belangrijk.

– Waar ben je trots op? Ik ben trots op het feit dat ik iedere keer weer, na de zoveelste verhuizing, een kale tuin toch weer aan het bloeien krijg en een prettige plek om te zitten.
.
– Wanneer voel jij je kwetsbaar? Als mensen dieper doorvragen naar mijn persoonlijke gevoelens. Erover schrijven is één ding, erover praten is moeilijker.

– Wat is een dierbare herinnering voor je? Onze tijd in Korea. We woonden daar als gezin met uiteindelijk vier kinderen en dat was een gelukkige tijd, zonder veel sociale stress.

– Waar voel jij je gelukkig? Ik voel me nooit echt ‘gelukkig’ dat is een soort euforische emotie die ik niet zo ken. Maar na een drukke dag, kan ik me heel fijn voelen met een boek en een kop koffie of een glas wijn op de bank. Met in het vooruitzicht een goeie film of detective.

– Wat wil je nog bereiken? Graag zou ik iets concreets willen doen voor christen vluchtelingenvrouwen. Hen een plek bieden waar ze zich gezien en gehoord voelen.

De regels:

1. Je bedankt de persoon die je genomineerd heeft, en plaatst een link naar zijn/haar blog in je blogpost.
2. Je beantwoordt de 11 vragen die je gekregen hebt bij de nominatie.
3. Je nomineert zelf 5 tot 11 andere bloggers die minder dan 200 volgers hebben, en brengt hen hiervan op de hoogte.
4. Je mag zelf niet terug genomineerd worden.

Mijn vragen aan de onderstaande genomineerden:

1. Waarom blog je?
2. Zou je meer willen schrijven dan een blog?
3. Wat geeft je voldoening?
4. Wat is voor jou het doel van je leven?
5. Wat zou je doen met €1000,-?
6. Wie zou je graag eens ontmoeten?
7. Naar welk land zou je graag eens reizen en waarom?
8. Welke traditie heb je meegenomen vanuit je gezin vroeger?
9. Heb je een favoriete schrijver?
10. Wat lees je graag?
11. Welke film heeft veel indruk op je gemaakt?

Ik nomineer Minca Oosterhoff van Wonderlijk Leven; zij schrijft mooie stukjes over kleine dingen die opvallen in het dagelijkse leven.
Ik nomineer Rianne Nieuwenhuize van Rianne blogt; zij schrijft over haar werk als redacteur en over haar dagelijkse ervaringen
Ik nomineer Saskia Batteau van Saskimo; zij schrijft over haar ervaringen in het verre New York City.
Ik nomineer Ruud ter Beek van Ruud ter Beek; hij schrijft mooi, dichterlijk en met humor over de bijbel, over geschiedenis en over reizen.

Gezond leven en lekker eten

In het kader van gezond leven, maar wel lekker eten, weer eens een recept uit de keuken. Ik noem het Vegetablecurry met Kip. Niet super origineel, maar wel errug lekker.

Curry van groentenmedley en kip

 

Het fijne van een groentemengsel is dat je er in principe alles in kunt gooien dat op dat moment in de groentena van je koelkast ligt. Voor degenen die graag meer exacte instructies willen zal ik zeggen wat ik er ditmaal in heb gedaan. Voor 3 volwassenen of 2 volwassenen en twee kinderen.

INGREDIËNTEN

3 á 4 aardappels (niet te groot!)
1 winterpeen
1 grote ui
Broccoli, de helft van een stammetje
Chinese kool, een kwart van een struik
stuk gember 1 á 2 cm
knoflook  3 teentjes

1 kipfilet (biologisch, net als de groentes, maar vanwege de prijs maar eentje)
kipbouillonblokje
soyasaus, zout
een eetlepel tomatenketchup (of -puree, ik gebruik ketchup omdat het net een beetje zoet toevoegt, je kunt ook zoete sojasaus gebruiken)
Kerrie Massala 2 á 3 eetlepels (zakjes kerrie Massala te koop bij de toko)
cayennepeper

BEREIDING
Beginnen met  alles fijn snijden. Dat vind ik zelf altijd een heerlijk klusje. Lekker scherp, groot mes, goeie snijplank. Neem de tijd ervoor, het is echt ontspannend!

Ui fijn snijden, wortel in blokjes en aardappels ook. Knoflook en gember in plakjes en die weer in reepjes en dan nog eens in ministukjes.
Dan maak je een wok of grote koekenpan heet op het vuur en doe er wat (kokos)olie in. Kokosolie is erg lekker en gezond. Je kan die olie ook superheet maken zonder dat er schadelijke stoffen vrijkomen. Maar het is DUUR. Dus keuze aan de kok.

In de hete olie de aardappels en wortel bakken, ui toevoegen en even op gemiddeld vuur laten garen. Ondertussen kip (in reepjes) in andere pan bakken in hete (kokos)olie. Kip kruiden met peper en zout en eventueel met cayennepeper. Bij de groenten nu de gember en knoflook, en de kerrie  toevoegen. Ondertussen de broccoli snijden en toevoegen, en op het allerlaatst de Chinese kool. Kopje water, sojasaus, tomatenketchup erbij en bouillonblokje verkruimelen boven de groenten. Even goed doorroeren en deksel erop. Ik hou van groenten met een ‘bite’ dus voor mij duurt het nog hooguit 10 minuten hierna. Je zult dus de groenten in de gaten moeten houden en testen op gaarheid volgens eigen voorkeur.

Eventueel nog  wat water en/of soja zout naar smaak.

In diepe borden of kommen, bovenop de stukjes kip leggen en nog wat peterselie eventueel.

Eet ze!

 

 

 

Vakantie-ervaringen met ons nageslacht I

Vakanties zijn aangebroken, ook de late, dus het is tijd voor ‘quality time’ met de kleinkinderen. De eerste die bij ons logeren kwam, was onze zesjarige Kris. Gebracht door mamma gaf hij haar al snel te verstaan dat het eigenlijk niet de bedoeling was dat ze nog bleef koffiedrinken. Als kind vond ik dat ook vervelend. Logeren betekent dat jij het onderwerp van aandacht bent en niet je moeder. Mijn moeder bleef altijd eindeloos kwekken en plakken omdat ik nogal heimwee-achtig was aangelegd. Maar dat kwam altijd pas later.

Kris raakte helemaal ongeduldig toen bleek dat zijn moeder ook nog een cd’tje met foto’s van haar recente promotie bij zich had. Of we die allemaal gingen kijken? Dat was wel de bedoeling. We vluchtten dus naar boven, terwijl opa zich over de logé ontfermde.

Eindelijk vertrok mamma en konden we tot zaken komen. Wat gaan we doen? Dat wil Kris altijd graag weten. Gefocust als hij is op zijn ruim twee jaar oudere broer Niek (9), is hij meestal wat gedesoriënteerd in het begin van een partijtje logeren. Hij loopt wat rond. Haalt vervolgens de spelletjes uit zijn rugzak die hij van huis heeft meegenomen en stelt een rondje UNO voor. Ik ben geheel op twee dagen spelletjes doen voorbereid (Kris is de spelletjesman), dus stem van harte in. Tuurlijk! Gezellig!

Het regent buiten. Minder geslaagd. Maar niet getreurd, opa is de filmman, en Kris is een kleinkind van deze opa, dus de bioscoop is een goeie optie voor de middag. Welke film er speelt, wil Kris wel eerst weten. Planes 2, zegt opa. Hmmm, reageert Kris twijfelend: ik ben niet zo van Cars en zo… is er niet een andere film? Helaas nee, IJsselstein heeft maar één theater, met één filmzaal. Daar zijn we al trots op. Nou ja, ok dan, zucht Kris. Dan gaan we wel naar Planes. Ook hier blijkt de invloed van zijn broer van 9…Die vindt Cars ‘kinderachtig’…(Hoewel die op zijn zesde er nog mee speelde). Na afloop blijkt dat Kris genoten heeft!

En nu? Even TV kijken, stelt Kris voor. Nee joh, je hebt net 2 uur een film gezien! We gaan boodschappen doen, op de fiets! Dat blijkt nog een hele onderneming, want Kris converseert graag en doet dat het liefst met oogcontact en een omgedraaid hoofd. Als ik achter hem rijd is dat bij tijden niet geheel zonder gevaar. Ik kies zoveel mogelijk achteraf paden. Bij ‘rechts’ verstaat Kris soms ‘rechtdoor’ wat tot twee bijna valpartijen leidt. Oma…!! Je moet ook zeggen waar je heen wil!! Kris staat zijn mannetje. Thuis maakt hij pizzadeeg, met overgave, en houdt nauwkeurig in de gaten dat er op zijn helft géén tomatenschijfjes gelegd worden. Alleen salami en kaas, oma! De pizza smaakt geweldig. De vitamientjes eten we door er rauwe paprika bij te eten. Géén groene, oma.

De volgende dag is het stralend weer en besluiten we naar het strand te gaan. Dit keer niet naar Scheveningen maar naar Wassenaarse Slag. Prachtig strand, woelige zee, felle zon. We genieten. De tocht erheen was zo voorbij door het eindeloos spelen van ABC zoeken langs de weg en ‘Ken je mijn vriend?’, een spelletje dat ik al speelde met mijn moeder in de auto. Als we even geen spelletjes spelen is er altijd nog de vragende Kris. Kris reflecteert namelijk op alles wat hij ziet. Hij slikt ook niets voor zoete koek. Waarom? Dat is zijn levenshouding. Analyseren van de werkelijkheid tot op het bot, zeg maar. Het strand bestaat uit zand, maar waarom? En waar komt al dat water in de zee eigenlijk vandaan? Waar was dat eerst? En de schelpen? waarom zitten die in het zand? En wat zit er onder het zand, als je diep graaft? Eerst water, maar dan? Wat dan? Soms heeft Kris zijn eigen antwoorden, en daar kun je dan niet veel aan toevoegen, of het nu juist is of niet. Ook hier staat Kris zijn mannetje. Dat blijkt op de terugweg ook weer tijdens een hernieuwde ronde van het ABC-spel. Volgens Kris komt eerst de O en dan de N. Als ik volhoud dat het alfabet echt vaststaat is Kris het daar zeer mee oneens. Kijk oma, ik doe het gewoon op mijn eigen manier. Jij weet niet hoe dat moet. Als ik (riskant, ik weet het) erop sta dat we het spel volgens mijn alfabet spelen, zoals hij het ook op school leert heerst er eerst een pijnlijk en diep stilzwijgen achterin. Okay dan…, zegt Kris. Als het dan per se moet van jou…

Op de terugweg observeerde Kris nog dat als er helemaal geen andere mensen op de aarde waren het wel heel zielig voor één persoon zou zijn. Wel dieren en zo maar niemand om mee te praten. Je hoorde daarin zijn eigen grote behoefte aan gesprekspartners. Ik zei dat het me deed denken aan het verhaal van Het Begin, over hoe God alles maakte en ook Adam. En dat Adam zei dat hij zich alleen voelde. Nou, zei Kris, dat kan ik me wel voorstellen. Dieren zijn leuk, en wij zijn ook een soort dieren maar toch anders. En vervolgens moesten we verder zingen, want dat vindt Kris ook ontzettend leuk.

En toen kwam na het eten pappa hem weer ophalen.

 

Thai Curry-(maaltijd)soep met quinoa en kip

Deze overheerlijke currysoep wil ik mijn volgers niet onthouden. Het recept dat me inspireerde komt uit het ND, uit een bespreking van een kookboek dat quinoa als ingrediënt wil propageren. Ik heb het recept uit de krant gescheurd en de krant is inmiddels verdwenen dus ik kan niet meer nakijken van wie het kookboek is. Maar aangezien ik het recept meer als inspiratie gebruik dan exact gevolgd heb geef ik het hier toch door zonder plagiaat te plegen, volgens mij.

Nodig: 1 of 2 kipfilets
groene of rode Thaise curry 1 eetlepel.
quinoa 100 á 150 gram (even 5 minuten voorkoken)
1 citroen
0,5 blikje kokosmelk
1 prei of 1 ui
1 pastinaak (aardappel kan ook)
1 wortel
kippenbouillon 3/4 liter (blokje)
peterselie en koriander

Kipfilet in blokjes snijden, zout en peper erop en goed aanbakken in wat olie. Uit de pan nemen.
(voorgekookte) quinoa, pastinaak, wortel, prei of ui even bakken, currypasta toevoegen en afblussen met de kokosmelk. Bouillon toevoegen en 15 min zacht laten koken. Peterselie erdoor. En het sap van de citroen. Denk niet, het kan ook wel zonder…dat kan, maar de citroen geeft de soep juist een heerlijke frisse, karakteristieke smaak! Bij het opdienen in de soepkommen kan er eventueel nog wat koriander overheen gestrooid. Is lekker en staat mooi, maar niet iedereen houdt er van. Oh, en natuurlijk de kipfilet verdelen over de kommen. Eet ze!

Nog een link naar een erg interessante site over allerlei granen.

Zacht en knapperig, pitjespap

Eenmaal in de week kook ik bij de kleinzoons. Ik haal ze uit school, één gaat na de boterham weer terug en de jongste blijft thuis. Dat is de spelletjes-man. Dit keer gaat hij uit spelen, dus de middag is rustig. Tegen vijven, de jongens achter de tv, begin ik aan de maaltijd. Vandaag wordt het nasi. Groente snijden, rijst koken, en oh ja, ik zou ook boontjes maken. Met sajoer kruiden. En saté saus.

foto http://www.goddelijke-recepten.nl

Ik maak het zelf wel, had ik tegen mijn dochter gezegd. Is ook simpel. Uitje, knoflookje, pindakaas, water erbij en kruiden. Niet te pittig, want dat vinden de kinderen niet lekker. Geen sambal dus. Ik schud vrolijk met de potjes kerrie, de koriander en zoek nog iets anders lekkers. Ah, komijn, ook altijd pittig van smaak. Ik strooi wat in de saté en zie tot mijn schrik dat het zaadjes zijn. En in mijn enthousiasme waren er best veel zaadjes in de prut gevallen. Ik proef. De smaak is prima, maar oh, oh, de substantie is wat vreemd. Het heeft iets weg van pitjespap…

Weet je wat, denk ik, ik zeg niks. Over de rijst heen merk je er vast niets van. Ik weet namelijk dat de jongste kleinzoon niet van zaadjes en pitjes houdt. Op brood. Maar dit is anders. Hoop ik. Alles staat op tafel, de jongens hebben trek en we scheppen de borden vol. De eerste happen gaan naar binnen. Ik kijk stiekem richting de jongste en zie aan zijn gezicht dat er iets niet helemaal in orde is. Nu zul je het hebben!  ‘Mamma, ik proef iets wat ik niet ken. Iets raars’. ‘Oh ja?’, zegt mamma met een stalen gezicht. Ze eet rustig verder. ‘Ja’, hij draait zich in haar richting ‘ik weet niet wat het is’, hij zoekt naar woorden en kijkt er niet vrolijk bij. ‘Het is’, (smak, smak) ‘het is zacht en knapperig…en ik vind het niet lekker’,

Uit alle combinatie van groente, rijst, vlees en kruiden haalt hij precies de vermaledijde komijnzaadjes eruit. Inderdaad, zacht en knapperig. Pitjespap, zeg maar.

Kayakken, kokkels en Jackson Pollock

Wat een dag gisteren. Eerder in de week was ik uitgenodigd door Lynn, iemand van Grace Church, de kerk die ik bezoek terwijl ik in de Hamptons logeer, om mee te gaan kayakken. Een kerkuitje. Na de dienst. Er is maar één dienst op zondag en de dochter bij wie ik logeer werkt op zondag, dus het leek me een leuke manier om de rest van de dag door te brengen. Tenminste, wel met enige aarzeling want ik heb nog nooit van mijn leven gekayakt. Wel ’s geroeid, maar dat is het zo’n beetje.

Maar de unieke gelegenheid om door de Accabonac Harbor te drijven, op een herfstige middag, in het gezelschap van een stel aardige mensen die alles van de omgeving weten, trok me geweldig. Wat te dragen? Korte broek, zwempak want je gaat wel eens ondersteboven (oh nee, wil ik echt wel?). Droge kleren voor daarna.

Nu zouden we eerst naar de kerkdienst, dus ik had me redelijk netjes aangekleed. Ook al omdat mijn begeleidster, Lynn, eerst naar een ander event moest als Trustee van de gemeente East Hampton. Ik meende me daar enigszins keurig voor te moeten kleden. Dikke rugzak mee met bij elkaar gegraaide kleding. Op het strand had ik laatst een zwembroek gevonden die nu goed te pas kwam als korte broek (netjes gewassen eerst uiteraard). Ik had voor de zekerheid ook nog een fietsbroek mee. En lunch, want ik wist niet waar we gingen eten. En mijn regenjas, want het miezerde, uitgerekend die dag. Het was een lastig schema om goed voorbereid voor de dag te komen!

Na de dienst wachtte ik op Lynn die zich ging verkleden. Ik vermoedde in galakleding want ze zag er al netjes uit. Maar nee, ze komt uit de WC met haar trainingsbroek en regenjack en kaplaarzen. Hmm. Ik voel me lichtelijk overdressed.  De event is niet helemaal wat ik ervan dacht blijkbaar. Nou ja, vooruit met de geit, ik zie het wel.

Jij kunt je daar wel omkleden, zegt Lynn. Daar is de Grootste Clam Competitie an East Hampton in Amagansett, een jaarlijks terugkerend evenement, georganiseerd door het bestuur van East Hampton. Ik heb werkelijk geen idee wat ik me daarbij moet voorstellen. Ik weet wat clams zijn, wij noemen ze kokkels. Witte schelpen met daarin licht roze/oranje diertjes. Erg lekker. Dat ze hier veel gevangen worden is duidelijk. Het was en is een van de grootste industrieën van Long Island. Bij mijn weten worden de kokkels die in Nederland gekweekt worden allemaal naar Spanje en Portugal geexporteerd, voor de tapas. Wij eten alleen mossels, die ze hier weer minder eten.

Het lijkt me leuk om mee te maken. Ik ga naast Lynn in de auto zitten (met, net als in de meeste Amerikaanse auto’s, een enorme puinhoop van plastic flesjes, kranten en andersoortig afval) die me al rijdend veel vertelt over wat we zien. Ze is hier geboren en getogen. Na een periode van studie en werk in Californië, Boston en West Virginia (moleculaire biologie) is ze teruggekeerd en nooit meer weg gegaan. Ze werkt in het familiebedrijf van haar broers en ouders. Jachthavens langs de baai van de Long Island Sound. Haar familie beheert er vier langs de kust daar. We hebben ze alle vier even aangedaan. Een haven voor de rijken, een haven voor de midden inkomens en twee voor gewone mensen. Veel eiland bewoners hebben een boot. De rijkere bootbezitters gaan meestal in het winterseizoen naar het Caribisch gebied. Zou ik ook doen.

Als we bij de Competitie aankomen in Amagansett (door de Indianen zo genoemd:Goed water land, stadje gesticht door Nederlanders, de broers Scheliinger in 1690) is alles al in volle gang. Het is kleinschalig en een gebeurtenis voor de autochtonen. Met hier en daar een gast van buiten, zoals ik,  maar die hebben dan al zo lang een tweede huis daar dat ze er bij horen (daar hoor ik dan weer niet bij, helaas). Een grasveld met  wat kraampjes. Iedereen kent iedereen en er staat een lange rij bij de oester/kokkel kraam. Er staan serieus kijkende proevers bij de clamchowder en wegers bij de, wat ik eerst aanzie voor broodjes, maar wat dus giga kokkels blijken te zijn.

In de WC trek ik mijn Clam Contest outfit aan. Lynn blijkt vooral soep te moeten inschenken voor de lange rijen liefhebbers, Later blijkt er van de minstens 100 liter nog een derde over. Ik krijg ook wat mee, hoewel dit niet mijn favoriete chowder is. Die moet lekker dik en romig zijn. Deze heeft bouillon samenstelling. Maar een gegeven paard..

Rond half drie is het feest afgelopen. Prijzen worden uitgedeeld, De grootste clam blijkt iets van 2 kilo te wegen. Zorgvuldig worden ze allemaal in een tank gedaan en terug gebracht naar het water. Lynn legt me aan de hand van kaarten uit welke gebieden onder de jurisdictie van de negen trustees vallen. De kust is in tegenstelling tot Nederland niet in handen van de overheid maar grote delen zijn in particulier bezit, soms tot aan het water. Een doorn in het oog van Lynn en haar collega’s, want voor iedere maatregel moeten ze overleggen met -tig adressen. Vooral de grote landbezitters zijn niet erg coöperatief. Ze hebben veel land, veel geld en houden van hun vrijheid. Dit is Amerika natuurlijk. Lynn vertelt dat juist in deze oostelijke omgeving van Long Island families wonen met oude namen. Ze noemt Vicks (van de snoepjes, ja), Briar mij niet bekent. En dan de grote namen als Spielberg, McCartney enzovoorts. Sommigen zijn actief betrokken bij het reilen en zeilen van de omgeving, maar vaak niet ten positieve. Een citaat van de website:

In fact, some of those egos frequently try to do battle with one of these ancient governing bodies, the Town Trustees, who hold legal title to the waterways and the land under the waterways in the town. The Trustees hold their title by virtue of a land patent from a colonial governor (Dongan) which predates the existence of the State of New York and yet has been upheld repeatedly by the courts of New York. 

We rijden langs de schitterende kust van de baai. Inhammen, moerassen, bossen, en dan weer zicht op het water, Je kunt je iets voorstellen van hoe het leven hier verliep toen er alleen nog maar Indianen woonden. Die wonen inmiddels in een tweetal reservaten.

Tot mijn grote opluchting is het kayakken afgezegd. Het is namelijk gaan regenen en waaien en ik zag mezelf al in een bootje rond dobberen. Lynn neemt me mee naar de havens van haar familie, we rijden door naar de baai waar we zouden gaan varen. Dan door naar een ander mooi uitzichtpunt waar ik de mooiste schelpen verzamel! Door naar het huis waar Jackson Pollock met vrouw woonde en de studio waarin hij schilderde. Ik ken hem van de ‘gooi-en-smijt-verf’ schilderijen, maar heb de week daarvoor een tentoonstelling gezien van vroeger werk van hem in een plaatselijk museum. Mijn achting is gestegen.

We halen koffie bij de General Store in Springs, om de hoek bij de Pollocks, die er nog net zo uit ziet als in de vijftiger jaren. Erg leuk en inmiddels natuurlijk een bezienswaardigheid, maar nog gewoon een winkel waar je voor van alles terecht kunt. Inclusief biologische maaltijden en koffie.

Vermoeid, vol indrukken kom ik zeer voldaan weer thuis. Dochter klimt door een open raam (gelukkig) want we zijn de sleutels vergeten. Binnen gekomen maken we nog wat te eten. Juist: Heldere clamchowder. Met mijn vergeten lunchboterhammen omgetoverd tot tosti’s.