Kalme grazers
in Hollands groene hart
toonbeelden van vrede-
wolkenstapels
boven spiegelrasters
daartussen niets
dan zijn en stilte
ik lees dit oude
landschap als een boek-
over zoeken en vinden
ontvangen en rusten;
geen nieuwe boodschap
voor de goede verstaander
Onderstaand gedicht is van de Zuid-Afrikaanse dichter Totius (J.D. du Toit, 1877-1953). Hij verloor 2 kinderen aan de dood. Een eenjarig zoontje aan hersenvliesontsteking en een dochtertje, vlak daarna, door een blikseminslag. Hij heeft er een aantal heel aangrijpende gedichten over geschreven. De bundel heet Passieblomme. Hij heeft daarnaast nog veel meer prachtige gedichten gepubliceerd. (Het Afrikaans moet je hardop lezen dan is het begrijpelijker).
O die pyn-gedagte
O die pyn-gedagte: My kind is dood!
dit brand soos ’n pyl in my.
Die mense sien daar niks nie van,
en die Here alleen die weet wat ek ly.
Die dae kom en die nagte gaan
die skadu’s word lank en weer kort;
die drywerstem van my werk weerklink,
en ek gaan op my kruisweg voort.
Maar daar skiet aldeur ’n pyn in my hart,
so, dat my lewe se glans verdwyn;
Jou kind is dood met ’n vreeslike dood!
En ek gryp my bors van die pyn.
O Die bliksemgedagte! . . . Ja, lieflingskind,
een straal het jou skone liggaam verskroei,
maar bliksemstrale sonder tal
laat my binneste brand en bloei.
Sy was so teer soos ’n vlindertjie,
sy’t lugtig omheen geswerf;
’n asempie wind kon haar vlerkies breek
en kyk watter dood moes sy sterf!
Hoe weinig die kinders wat so moet sterf,
dis een uit die tienduisend-tal,
en ag, dat dit sy was, en ek moes sien
dat sy dood in my arms val!
O Die pyn-gedagte: My kind is dood! . . .
dit brand soos ’n pyl in my;
die mense die sien daar niks nie van,
en die Here alleen die weet wat ek ly.
Bloedband
In de engte
was ons begin
in de oren
het bonkend hart
het ruisen van haar bloed
Trage dans
in warm levenswater
op het donker ritme
van haar vlees
en bloed
Vijfmaal geborgen
bij fugaklanken
van hartcadans
en bloedstroom
levengevend
ons vlees en bloed
=======================================
gedicht ma 22 feb 2007
psalm 121
het ongeboren kind
krult zich op
in een positie van comfort
en wiegt en droomt
en slaapt en
wacht op ingang
De stervende vrouw
trekt haar knieen op,
vouwt haar handen op de borst
diep, diep is haar adem
ze slaapt en droomt en
wacht op uitgang
de Onzienlijke bewaart en koestert hen
van nu aan tot
in eeuwigheid
JACOB
Tot U me zegent
laat ik U niet gaan-
de mankheid zal ik moedig dragen maar voor ik kreupel
dit nieuwe land
zal binnengaan
heb ik het nodig,
oh Heer,
dat u mij zegent
bij een zelfportret van Charley Toorop
Of ik ermee zit
vraagt men
nu ik over 2 weken
vijftig word
ik zit er niet mee
zei ik nog gisteren
tot vanochtend
jij me aankeek
met grote, heldere ogen
en ik het innig zachte
overschot aan huid
onder je kin zag
en die rimpels
in je hals
toen was er toch
nog weemoed
om mijn lijf
PARELPAD 