Vorige week gezien: Loving. Loving betekent zoveel als liefhebben, maar de film heet allereerst zo vanwege de naam van de hoofdpersoon, Richard Loving. Hij trouwt als blanke man in de jaren vijftig met een Afro-amerikaanse vrouw uit hetzelfde gehucht in Virginia. Een gemengd huwelijk is in die tijd nog illegaal en de twee worden gearresteerd en er is een reëele mogelijkheid dat ze tot een gevangenisstraf zullen worden veroordeeld. Mits ze voor minstens 25 jaar de staat verlaten en zich elders vestigen. Ze geven gehoor aan die eis en gaan in het zwarte ghetto wonen van Washington DC. De film laat zien wat er met hen gebeurt wanneer ze besluiten terug te gaan naar Virginia omdat Mildred het leven in de stad slecht verdraagt en haar kinderen meer ruimte gunt.
De zaak Loving bereikt uiteindelijk de Hoge Raad. Er wordt een positieve uitspraak gedaan. Maar de schade en vernedering die ze inmiddels hebben ondergaan laat hun sporen na.
Zeer goed geacteerd. Men heeft zoveel mogelijk de ware feiten gevolgd en ook de karakters van Mildred en Richard lijken op de ware personen, zowel uiterlijk als innerlijk. Dat blijkt uit een interview dat na het einde van de film nog wordt vertoond met de echte Mildred en Richard. Bescheiden, enigszins verlegen, met weinig woorden.
Richard en Mildred LovingMildred en Richard met hun drie kinderen
Mijn schoonvader was eerder getrouwd met een Afro-amerikaanse vrouw in de jaren vijftig. Ze woonden in New York en Boston en ondervonden daar nauwelijks problemen. Maar ze konden niet samen naar het zuiden van Amerika waar Ruth vandaan kwam. Het was illegaal en ook zij zouden worden gearresteerd. Het is onvoorstelbaar hoe kort dit in feite nog maar geleden is. En zelfs toen de wet was aangepast waren niet alle geesten als bij toverslag zo veranderd dat men het accepteerde. De uitspraak was in 1967. Toen begón eigenlijk pas de strijd tegen discriminatie. Veel zwarten in Amerika ervaren nog steeds veel racisme.
De zwarte Pieten discussie in Nederland is in feite een nieuwe poging tot bewustwording/making dat ook wij teveel uitgaan van een witte meederheidspositie. Het is gecompliceerd. Een film als deze en andere (Hidden Figures bijv.) die onlangs gemaakt werden waarin het verschijnsel racisme pijnlijk wordt aangekaart, maakt dat je er anders naar gaat kijken. Hoe zit het eigenlijk met mijzelf?
Twee films gezien hier die de moeite waard zijn om te bekijken! De eerste film, Manchester by the Sea is een fenomenaal goed geacteerde film. Ik kan niet veel van de inhoud vertellen. Maar de concierge in Boston (gespeeld door Casey Affleck) is door een gebeurtenis in zijn verleden depressief en getraumatiseerd geraakt. Hij speelt zijn rol zo overtuigend dat je totaal meegesleept wordt in het verloop van het verhaal. Dat ontwikkelt zich in retroperspectief. Tegelijk maken we mee dat hij na het overlijden van zijn broer voogd en verzorger voor zijn neef moet worden. Dat brengt het verleden (te) dichtbij. Ontroerende scenes van pijn, frustratie en machteloosheid. Toch eindigt de film niet zonder een sprankje hoop!
Waarschuwing 1: Veel f*ck en vloeken.
Waarschuwing 2: Veel mensen in de VS boycotten de film vanwege een rechtszaak die tegen Affleck was aangespannen ivm beschuldiging van aanranding. Hij heeft een schikking getroffen waardoor onduidelijk is gebleven of hij wel of niet schuldig is.
Waarschuwing 3: Wie echt onvoorbereid de film wil zien kan beter de trailer NIET kijken!
De tweede film is een echte ‘feel good’ film. Gebaseerd op ware feiten maar geHollywoodiseerd. Toch weer een eyeopener om te zien hoe ver men ging in de segregatie van zwart en blank tot in de jaren zestig! Deze Afro-Amerikaanse vrouwen waren menselijke computers voor NASA tijdens de ontwikkeling van de eerste bemande ruimtecapsule Mercury 7. Ze zijn briljante wiskundigen en kunnen zelfs de eerste IBM computers corrigeren met complexe berekeningen op een schoolbord. Het verhaal is voorspelbaar. Hun prestaties wekken zoveel indruk dat ze als volwaardige collega’s geaccepteerd worden.
Goeie film. Maar confronterend om te zien dat het al die inspanning vraagt om voor vol te worden aangezien. Een klacht die nog steeds klinkt waar ook ter wereld: wie tot een ‘minderheid’ behoort moet zich dubbel bewijzen.
Ik ben, correctie, was verslaafd. Aan Prison Break. Een serie op Netflix, met vier seizoenen. Elk seizoen heeft rond de 20-22 afleveringen. Voor wie Netflix niet kent, het is een soort televisiekanaal waarop je je abonneert voor een tienstje per maand en vervolgens heb je onbeperkte toegang tot series die speciaal door Netflix gemaakt worden; of films; of oudere tv series.
Een aantal van deze series zijn in hun tijd op tv zeer populair geweest: Breaking Bad, over de natuurkundeleraar die crack gaat produceren en er schatrijk van wordt, maar ook verknipt. Of Homeland, over de Amerikaanse geheime dienst. Spannende, goed geschreven series met een verhaal. Zo spannend dat je niet kunt wachten tot de volgende aflevering…Vroeger had je pech. gewoon een week rustig geduld oefenen. Op Netflix hoef je die beheersing niet langer op te brengen. Net zoals ik vroeger soms tot véél te laat een spannend boek zat te lezen, kan ik nu urenlang een serie blijven kijken. Een episode eindigt op het meest ijselijke moment. Geen nood. Een klik met de muis (ik kijk op mijn laptop) en de volgende aflevering gaat van start! Het voelt als een slagroomtaart in je eentje opeten.
Prison Break was ook zeer geliefd in Amerika. En was blijkbaar in Nederland ook te zien op TV. Het is razend spannend. Een briljante ingenieur laat zich veroordelen tot een gevangenisstraf zodat hij vanuit die zwaar beveiligde plek zijn broer kan bevrijden. Die is onschuldig ter dood veroordeeld en wacht op zijn executie. Om ontsnappen heeft Michael zich grondig voorbereid door een blauwdruk van de vluchtroute in code op zijn lichaam te laten tatoeëren.
Voordat ze kunnen ontsnappen moeten er heel wat hordes genomen worden. Ze zijn uiteindelijk niet meer samen maar met z’n achten. Onder hen zware criminelen die ze wel mee moeten laten komen om niet verraden te worden.
Na hun ontsnapping is het ieder voor zich, behalve de broers die willen weten wie er achter het complot zit waardoor Lincoln in de dodencel terecht kwam. Dit leidt tot zeer boeiende en af en toe geweldadige ontwikkelingen. Een grote, corrupte organisatie van overheidsmensen die zich The Company noemen plannen een overname van het land.
Vier seizoenen navertellen ga ik niet doen. Wat me echter opvalt en vandaar deze blog is dat er telkens het thema van een ethisch dilemma terugkomt in de series. Er is natuurlijk het klassieke ‘de goeien tegen de slechten’ thema. Maar interessant is dat de schrijver hier steeds een vraag stelt. Hoe ‘slecht’ mag je zijn om iemand die goed is te verdedigen? Mag je iemand vermoorden om een onschuldige te redden? Of ben je dan ook tot kwaad vervallen? Mag je één iemand opofferen om meerderen te redden? Kan je daar genoegen mee nemen? Kortom er worden echte vragen gesteld en dilemma’s gepresenteerd. De hoofdfiguur is aan de ene kant onkreukbaar, maar wordt gaandeweg cynischer en sceptischer. De vraag of je mag doden om te voorkomen dat er erger gebeurt, wordt voor hem steeds prangender.
De serie duurt lang. Voor mijn gevoel zeker 1 seizoen te lang. De laatste episodes heb ik af en toe de snel-verder-knop gebruikt (voordeel van laptopkijken) Maar het onderliggende thema en de vraag wat geweld met iemand doet, ook als het voor een goeie zaak is, maakte het toch boeiend. Het taalgebruik is opvallend ‘netjes’. Het toont aan dat duizendmaal f*ck en wat dies meer zij, echt niet nodig is om een sterk verhaal neer te zetten.
Ik vind het wel een aanrader. En geniet van de luxe dat je door kan klikken of fastforwarden!
Vanavond in Amersfoort de recent uitgebrachte film Risen gezien. Ik had erover gelezen in het Nederlands Dagblad (de recensie kan alleen door abonnee’s worden gelezen) en in Christianity Today. Beiden schreven een zeer positieve recensie. Ik hecht daar waarde aan. Ik heb altijd wat aarzeling bij films over bijbelse thema’s. Sommige films zijn te zoetsappig en kunstmatig. Of ze zijn juist weer te ‘glamorous’; Jezus loopt dan als het ware met een ‘halo’ rond zijn hoofd op aarde. Ook kan ik er niet zo goed tegen wanneer de persoon van Jezus erg uitgewerkt in beeld wordt gebracht. Ik kijk te sympathetisch en neem zo’n beeld mee. Dan zit ik er bij mijn gebed nog aan vast.
Aan de andere kant vind ik films over de bijbel ook weer heel boeiend. Iedere keer als ik zo’n film zie confronteert het me met de gewoonheid van de dingen. Als je opgroeit met de bijbel vanaf je jeugd, ontstaat er onwillekeurig een gevoel van een aparte wereld waarin die bijbelverhalen plaatsvinden. Niet mijn wereld, maar de bijbelwereld. Films hebben mij geholpen om die twee werelden met elkaar te verbinden. Dat lijkt tegenstrijdig, omdat de films fantasie zijn en niet de realiteit. Maar in films identificeer ik me met de personen en hun realiteit. Zo komt ook de bijbelse wereld dichterbij.
De eerste ervaring van dat soort had ik tijdens de film Jesus Christ Superstar. Ik zag die op mijn 18e, denk ik. En opeens drong er iets door van het alledaagse, het door-en-door menselijke van de Mensenzoon Jezus. Ja, hij was God, maar dat was niet te zien. Wie niet beter wist zag een gewone man, met een Mediteraans uiterlijk. Hoe vreemd ook, die film heeft een rol gespeeld in de ontwikkeling van mijn geloof in de levende Jezus.
Nu dan Risen. Ik dwaal behoorlijk af…Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van een Romeinse officier, een harde, dorgewinterde krijger. Hij is aanwezig bij de kruisiging en dood van Jezus. Hij is erbij wanneer het graf verzegeld wordt, op verzoek van de Joden. Hij moet het onderzoek leiden naar de verdwijning van het lichaam van Jezus. Subliem gespeeld door Joseph Fiennes. Heel ingehouden, heel overtuigend. Door verschillende ontmoetingen gaat hij twijfelen aan het verhaal van de Joodse Raad en de soldaten die zeggen dat het lichaam gestolen is. Maar wat er dan is gebeurd?
Een ontmoeting met de opgestane Heer Jezus brengt een keerpunt in zijn leven. Ik beleefde persoonlijk de spanning, de schrik, de verbijstering en de ongekende blijdschap dat deze Romeinse officier alsnog Jezus ontmoet en de last die hij draagt bij Hem mag neerleggen. ‘Wat zoek je, Clavius?’, zegt Jezus tegen hem. Clavius zoekt rust en een dag zonder doden, zonder geweld. ‘Daar kwam ik voor’, is wat Jezus hem laat weten.
Het publiek mag zelf een antwoord geven op de vraag.
Minpunten? Uiteraard. Niet alles is rechtstreeks tot de bijbel terug te voeren. Maria Magdalena was geen vrouw van lichte zeden, zoals de film beweert. Jezus wordt in de film niet op Golgotha gekruisigd. De lijkwade van Veronica met het (vermeende) gezicht van Jezus wordt in het graf gevonden. Niemand heeft het over engelen, noch bij het graf, noch bij de hemelvaart. En we weten natuurlijk niet af van ene Clavius die zich bekeert. De apostelen zijn iets te blije types. En toch….
Zaterdagmiddag op ‘seniorentijd’ (17.00 uur!) de film Publieke Werken gezien. Met plezier. Ik ga meestal met enige schroom naar Nederlandstalige films. Nederlandse series op televiaie kijk ik alllang niet meer, omdat ik dan met plaatsvervangende schaamte en kromme tenen het slechte acteerwerk moet verdragen. Daar is geen lol aan.
Zoals gezegd we hebben de film met plezier bekeken. Ik had het boek al een aantal (misschien wel 10?) jaren geleden gelezen en herinnerde me alleen de verhaallijn van Walter Vedder, de vioolbouwer in Amsterdam, die weigert zijn huis te verkopen aan de bouwer van het nieuwe Victoria Hotel in Amsterdam, eind 19e eeuw. Hij krijgt een bod van f 20.000 gulden maar eist f 50.000, in de veronderstelling dat men zonder hem niet verder kan.
De tweede verhaallijn was in mijn geheugen weggezakt. Die van neef Anijs, de apotheker-zonder-diploma in Hoogeveen. Die, uit mensenliefde, allerlei medische hulp geeft aan de arme veenkolonisten, tot ergenis van de arts en andere notabelen in het dorp.
De twee neven bedenken samen een plan, waarmee de kolonisten geholpen en zijzelf er niet minder van worden. Van de f 50.000 van Walter kopen ze een overtocht naar Amerika voor de armen die dat dan later, mét rente, kunnen terugbetalen.
Alles wordt geregeld, de mensen hebben de papieren, maar het huis van Walter is niet verkocht en wordt ook niet meer verkocht. De bouwer heeft het ontwerp aangepast en het hotel wordt om het huis heen gebouwd. 150 mensen zijn onderweg naar Amerika voor wie nu niets betaald is.
Hoe ze Amerika toch binnenkomen wordt bepaald door de waarde van een viool die in het bezit was van een van de kolonisten, gerepareerd is door Walter (vioolbouwer van beroep) en gekocht door een Amerikaanse neef van Walter. Voor $100. Als die teruggevonden wordt tussen de spullen van de voortvluchtige, failliete neef blijkt die een fortuin waard.
In de film zijn de arme veenkolonisten Joods. De apotheker voelt zich zeer verwant aan deze mensen en wil ontzettend graag hun lot verbeteren. Hij is door omstandigheden ook nauw betrokken geraakt bij de familie Bennemin. Na hun vertrek gaat hij kijken bij de lege plaggenhutten en heeft een religieuze ervaring.
Dan volgt de zwakste scene uit de film. Anijs wil zichzelf besnijden, maar wordt gestoord door de arts en de burgemeester die hem met zijn broek om zijn enkels aantreffen en een besnijdenishangertje om zijn penis. Het werkt op de lachspieren, terwijl dat toch niet de bedoeling zal zijn geweest.
Toch blijft het geheel van de film boeiend, is het een strak in elkaar gezet verhaal van Rozeboom en is de verfilming ook goed. Soms wat nep, maar over het algemeen is de sfeer van het Amsterdam aan het einde van de 19e eeuw goed neergezet.
Echtgenoot en ik waren het niet eens, uiteindelijk, of het nu een tragedie was of niet. Was Vedder een tragische figuur of een eigenwijze, arrogante vent. Of kan dat samengaan? Ik neigde naar het laatste. Wie blijft nu zolang voor de hoogste, onrealistische prijs voor een huis gaan, wanneer je verantwoordelijk bent geworden voor het lot van anderen, uit vrije keus? Als hij dan eindelijk wil schikken is het veel te laat. Is dat tragiek? Ik had meer een reactie van eigen schuld, dikke bult. Volgens echtgenoot was de film dan niet geslaagd. Want we moesten juist sympathie opvatten voor Vedder. Mijn sympathie lag eerder bij Anijs. Die erin geluisd wordt door zijn neef, die hem niet vertelt dat het geld niet in zijn bezit is. Niet gewaardeerd door de notabelen, terwijl hij het goede voor heeft met de armen. Zelfs een tijd verlaten door zijn vrouw vanwege het feit dat de medische tuchtraad hem uit zijn beroep wil zetten. Het eindigt voor Anijs beter dan voor Vedder.
Mr. Turner, een Britse productie. Een verfilming van het laatste gedeelte van het leven van de schilder Turner (1775-1851) en is gesitueerd in het Londen van de 19e eeuw. Een parel vonden wij. Zoals bij de meeste Britse acteurs ook hier weer fantastisch acteertalent. Zo realistisch dat je na de film het gevoel hebt Turner persoonlijk gekend te hebben. Een varken van een man, lomp en bot naar vrouwen, in de greep van een enorme gedrevenheid om te schilderen naar ‘waarheid’. In de film zien we hem aan de mast van een schip vastgebonden, met tekenmateriaal, omdat hij de beweging en het kolken van de golven wil ondergaan om het goed vast te leggen. Of het echt zo gebeurd is blijkt onzeker te zijn, maar het past bij het karakter wat in de film wordt neergezet. De modderige straten, de armen, het grauwe licht, alles is zo weergegeven dat je je aanwezig waant in de 19e eeuw. Aanrader.
De laatste film die ik nog noemen wilde is Birdman. Een magisch-realistisch verhaal over de gesjeesde acteur Riggan Thomson (Michael Keaton). In het verleden heeft hij in Hollywood naam gemaakt als de legendarische Birdman, een soort Batman/Superman figuur. Nu is hij eigenaar (huurder?) van een armoedig, klein theater in New York waar hij een toneelproductie voorbereidt waarin hij nog één keer wil schitteren in een hoofdrol. Thomson gelooft in zijn eigen talent, maar wordt voortdurend begeleid door zijn alterego, Birdman, die aan hem twijfelt en zeurt dat hij eigenlijk een loser is. De film is een tragi-komedie, hilarisch bij tijden en toch ook gevoelig en meelijwekkend. Het is zo herkenbaar, die stem op de achtergrond! Er zijn allerlei verwikkelingen, die ontstaan door de op het laatst ingehuurde, bezeten acteur (Edward Norton), tegenspeler van Thomson in het theaterstuk. Deze gedraagt zich onvoorspelbaar en confronteert hem met zichzelf: je spel moet meer vanuit jezelf komen, durf!!
De verwikkelingen leiden tot een verrassend einde.
Verreweg de beste film die ik in tijden zag (wat niet wil zeggen dat de andere films slecht waren!) De film raakte me gewoon uitzonderlijk diep. Ik ben zelden tot tranen bewogen bij het zien van een film, maar Selma raakte een diepe snaar.
Het verhaal is bekend. Het is de verfilming van (een onderdeel van) de strijd die dr. Martin Luther King voerde in de jaren zestig, om gelijke rechten voor zwarte Amerikaanse burgers te verkrijgen, in het Zuiden van Amerika. Daar duurde de rassendiscriminatie voort, zelfs na de wettelijke regelingen waarbij het geboden was dat Amerikaanse burgers, ongeacht ras, gelijk behandeld dienen te worden. Daar dacht men (vooral) in het Zuiden anders over. Slechts 2% van de zwarte bewoners van bijvoorbeeld het stadje Selma, in de staat Alabama, werd toegestaan te stemmen. En dat lukte die 2% alleen omdat ze toevallig genoeg geld hadden om de zogenaamde vouchers te kopen, waarmee blanken hen konden toestaan te stemmen. Het wordt in de film door Jesse Jackson zo verwoord:’ Hoe kunnen we stemmen? Als we geluk hebben woont er een blanke in ons kiesdistrict. Als we dan geld genoeg hebben om een voucher te kopen, zetten ze vervolgens je naam in de krant, zodat je alsnog vermoord wordt!’
De eerste scene van de film toont de vernedering van een dappere vrouw Annie Lee Cooper (Ophra Winfrey) die haar stembiljet invult en op het kiesbureau van Selma wil gaan stemmen. De ambtenaar kijkt haar vol minachting aan en eist dat ze de inleiding van de grondwet opzegt. Vervolgens hoeveel kiesdistricten er zijn en als ze dat allemaal foutloos doet, vraagt hij het onmogelijke: hoe heten alle rechters daar dan? Met veel triomf zet hij een groot stempel op haar formulier: Afgewezen!
Het illustreert de onrechtvaardigheid en rassenhaat die in het Zuiden overheersten. Er was niets tegenin te brengen. Zwarten waren minderwaardig en mochten in geen geval participeren in de samenleving als volwaardige burgers.
De strijd die Martin Luther King (MLK) aangaat is levensgevaarlijk. Dit is geen vakbondsstaking, geen studentendemo, hier gaat het om levens. Er wordt veel geweld ingezet tegen de geweldloze demonstraties die hij organiseert met zijn team . Mannen en vrouwen worden rücksichtslos in elkaar geslagen met knuppels. Doel is een mars te houden vanuit Selma naar Montgomery, om daar voor de ambtswoning van de gouverneur van Alabama te demonstreren. We schrijven 1965.
Geweldloze demonstratie
Wij weten dat MLK en zijn beweging uiteindelijk ‘overwint’. Er komt een ´Voting Rights Bill´, ondertekend door een onwillige president Johnson die andere prioriteiten had. De demonstranten weten dat nog niet. Maar met grote moed ‘vechten’ ze door.
Die moed, dat acute levensgevaar, de volharding ondanks dat en de waardigheid van de beweging maakte diepe indruk op me. Lezen dat een demonstratie uit elkaar geslagen wordt is erg genoeg, maar daar a.h.w. tussenin te zitten (in je veilige bioscoop stoel!) is een aangrijpende ervaring.
Het acteerspel van de hoofdrolspeler David Oleyowo is uitstekend. In hoeverre hij waarheidsgetrouw MLK interpreteert is voor mij niet na te gaan, maar hij zet een hele krachtige en tegelijk menselijke MLK neer. Ook alle anderen zijn meeslepend in hun spel.
Waarom raakte deze film me zo? Ik denk dat het allereerst komt door het thema: opkomen voor een verdrukte groep in de samenleving. Welke samenleving heeft die niet? Ook de passie en het doorzettingsvermogen van MLK en de groep om hem heen de SCLraakte me. Wat hebben deze mensen niet moeten opofferen om hun doel te bereiken? Ik ben een idealist, maar het ontbreekt me vaak aan die pitbull mentaliteit, doorgaan in het zicht van tegenslagen. Blijven geloven in het ware en goede van je doel, al ziet bijna niemand dat. In het filmportret van MLK zie je een verbeten strijder, maar geen verbitterde, wraakzuchtige man. Hij zal ongetwijfeld zijn momenten gehad hebben, maar het karakteriseerde niet zijn beweging. Ik denk dat die houding in grote mate heeft bijgedragen aan het (relatieve) ‘succes’ van zijn strijd.
Mijn diepste emotie had te maken met een strijd die ik zelf wil voeren, maar waar ik geen vorm aan kan geven. De verdrukten en gemarginaliseerden van nu zijn met name vluchtelingen uit de brandhaard van het Midden Oosten. Syrische en Irakese christenen (en andere minderheidsgroeperingen, zoals Koerdische moslims) die de oorlog en IS ontvlucht zijn en in erbarmelijke omstandigheden moeten zien te overleven. Ik zie hun tranen aan mijn lestafel elke woensdagochtend als we ‘ik ga naar de dokter’ oefenen en andere onderdelen van het zwaar overtrokken inburgeringsexamen wat ze moeten doen. Gevlucht voor geweld, gezworven door landen en kampen. Nu eindelijk veilig, behalve voor de IND en de overheid die eist dat ze, zwaar getraumatiseerd, iedere ochtend bij een ROC hun woordjes instuderen. (ik weet dat het genuanceerder ligt, maar dit is de emotie die door de film kwam bovendrijven)
Zij hebben het dan nog goed, vergeleken met hun miljoenen landgenoten die vernikkelen in de vrieskou ergens in een tentje, zonder toekomstperspectief.
I HAVE A DREAM
Voor hen zou ik willen demonstreren. Maar wat kan ik bereiken? Wat kunnen wij bereiken? De UN beïnvloeden meer geld ter beschikking te stellen? Dan moeten de aangesloten landen dat doen. En die bakkeleien over wie wat moet geven. Italië verdrinkt in de vluchtelingen, de vluchtelingen verdrinken voor de kust van een welvarend Westen.
Ik weet het, we kunnen niet alle problemen oplossen. Het kwaad zal er zijn tot de Here Jezus terugkomt op de wolken en Zijn koninkrijk op aarde brengen zal.
Dat wist MLK ook. En toch besloot hij op een goede dag zich te verzetten. Tot hier toe en niet verder. En hij hield vol. Met zijn organisatie. Stap voor stap, klap op klap. Het hield hem niet tegen.
Heer, schenk mij de moed van een Martin Luther KIng. En zijn geduld. En bovenal zijn geloof.
Hieronder Mahalia Jackson tijdens de ‘March on Washington’ in 1963
Tot slot: Een boeiend interview met David Oleyowo over wat de rol voor hem betekende als christen.
In 1968 werd Martin Luther King vermoord in Memphis, Tenessee. Hij werd 39 jaar.
Echtgenoot en ik hebben een aantal films gezien de laatste tijd die ik noemen wil.
Alan Turing
The Imitation Game was de eerste film die we zagen in de serie van films genomineerd voor een Oscar. Ze kreeg één Oscar voor Best Bewerkte Script. De film is gebaseerd op het boek van Andrew Hodges over Alan Turing, de Brit die in de Tweede Wereldoorlog de code van de Nazis kraakte, waarmee zij militaire orders rondstuurden.
Door de code te kraken waren de Britten in staat de oorlog met 2 jaar te bekorten en men heeft berekend dat het de levens van 12 miljoen mensen (!) heeft gespaard. Een ongelofelijke prestatie van deze man. Hij was licht autistisch, onaangepast en briljant. Een combinatie die je wel vaker tegenkomt. Ook is hij homoseksueel. Daardoor raakte hij in de jaren na de oorlog in de problemen. Hij werd gearresteerd vanwege relaties met jonge mannen, toentertijd strafbaar.
Het verhaal is boeiend en ook de film is het bekijken waard. Toch vonden we de film ook enigszins cliché. Vooral het afwisselend gebruik van originele oorlogsbeelden om de oorlog zelf dichterbij te brengen vond ik wat geforceerd. De film gaat vooral over Alan Turing die in een afgelegen huis in Engeland jarenlang met een team aan een machine bouwt om die code te ontcijferen. De oorlog wordt er op deze manier een beetje kunstmatig ‘ingeplakt’. Verder wordt de levensloop van Alan Turing niet chronologisch verteld; door middel van flashbacks leren we meer over zijn jeugd en de pijnlijke dingen die hij meemaakt. Ook dat vond ik soms hinderlijk, omdat het de spanning in het verhaal onderbrak.
Benedict Cumberbatch speelt de rol van Turing, wat hij goed doet. Hij is o.a. bekend van zijn rol in de BBC televisieserie Sherlock. Hij heeft ervaring met het vertolken van gecompliceerde/getroebleerde karakters kun je wel zeggen. Keira Knightly speelt de rol van Joan Clarke, de enige vrouw die lid is van het team van Alan Turing. Zij speelt ook een grote rol in de film, omdat zij voor een periode de verloofde van Turing is. Uiteindelijk zien ze af van een huwelijk i.v.m. zijn homoseksualiteit, hoewel Joan er geen probleem in zag.
Zien? Ja, vanwege het zeer interessante verhaal en het acteertalent van al de Britse acteurs. Toch werd ik niet echt geraakt door een van de karakters. Het verhaal bleef voor mij op afstand.
Ja, dan zit je daar opeens weer met een ‘schrijversblok’. Dat overheersende gevoel van ‘alles is al gezegd, wat heb ik er nog aan toe te voegen?’ Als ik eerlijk ben is dat is natuurlijk waar. Niets van wat ik schrijf is super origineel of uniek, het is simpel mijn kijk op dingen, een verhaal over mijn ervaringen. En blijkbaar geef ik bij tijden weer wat anderen voelen of denken, of in ieder geval is mijn weergave interessant genoeg voor een groepje mensen om te lezen. En dat is leuk. En geeft voldoening. Ook al is het soms moeilijk te bedenken waar ik over schrijven wil.
In feite is het bedenken van een onderwerp niet zo moeilijk, maar mijn eigen meetlat ligt soms zo hoog dat ik halverwege het schrijven van een blog ermee ophoud..schrijven is best zwaar. Opnieuw beginnen, schrappen, inkorten, uitbreiden. En soms denk ik, toedeloe, ik ga lekker een detective kijken.
Maar na een inspirerend artikel (€0,95) over bloggen in mijn lijfblad, het Nederlands Dagblad (sommige bloggers schoppen het zelfs zo ver dat ze er hun brood mee verdienen!), voelde ik de vonk weer. Mijn boterham ermee verdienen gaat niet lukken, maar de voldoening van het schrijven is ook een soort loon. Waarom ik er niet aan kan verdienen ligt aan het volgende: om euro’s te verdienen aan je blog bestaan er volgens het artikel twee voorwaarden: 1. iedere dag bloggen en 2. focussen op iets wat jou onderscheidt.
En dat focussen, lezers, is mijn probleem. Ik kan namelijk niet focussen. Daarom is er nog geen meesterwerk verschenen van mijn hand. Daarom staat ons huis vol met spullen uit alle tijdperken en periodes; en liggen er minstens 4 boeken op een stapeltje waar ik mee bezig ben. Naast mijn bed en ook beneden. Ik neem me vaak voor hier wat orde in aan te brengen, maar ik zit blijkbaar zo in elkaar. Van veel een beetje. Van weinig alles.
Mijn hoofdinteresses zijn geschiedenis, en kunst in alle vormen en uitingen. Dat zie ik wel terugkomen in de derivaten die mijn bestaan vullen. Genealogie, en vooral de sociale geschiedenis van mijn familie, het verzamelen van oude spullen, vanwege de historie, de boeken die ik lees, de films die ik bekijk. Mijn hart gaat sneller kloppen zo gauw er oude en andere tijden aan te pas komen!
Mijn statistieken laten zien dat de persoonlijke verhalen het hoogst scoren. Familiegeschiedenis, de blogs over de laatste maanden van mijn moeders leven, de blogs over mijn worsteling met depressies. Ook reisverslagen doen het goed. Ook die zijn redelijk persoonlijk, geen tripadvisor blogs.
Dat is denk ik voor mij de beste focus: persoonlijk schrijven over wat ik lees, zie en meemaak: de mooie en de lelijke, de grote en de kleine dingen, in deze tijden of andere tijden.
Spannende verfilming van een boek van John le Carré. Een spionagethriller. Dat is een genre waar je van moet houden. Ik houd absoluut niet van films met veel schieten en waanzinnig snelle achtervolgingen en allerlei stuntgedoe. (Zeg maar, James Bond. Sorry Bond aficionados!) A most wanted man is het tegenovergestelde. Een grauw maar prachtig gefilmd (door ‘onze’ Anton Corbijn) verhaal,dat de deprimerende sfeer van Hamburg in regenachtige, arme achterstandswijken geweldig weet te vangen. Het verhaal is zeer actueel en in het begin vroeg ik me zelfs af of het niet te stigmatiserend was.
Het verhaal gaat over een vluchteling, een half Russische, half Tsjetsjeense moslim die illegaal het land binnenkomt. Zowel de Amerikaanse als de Duitse inlichtingendiensten hebben hem in het vizier, plus een volledig in het geheim (logisch) opererende Duitse anti-terrorisme eenheid. Het hoofd van die eenheid (laatste, meesterlijke rol van Philip Seymour Hoffmann, hij stierf dit jaar aan een overdosis heroïne) wil de illegaal (mogelijke terrorist?) gebruiken om hem naar een grotere ‘vis’ te leiden, iemand die volgens zijn informatie gelieerd is met Al Qaida. Zijn werkwijze vindt grote tegenstand bij de Duitse en Amerikaanse collega’s. Op persoonlijk vlak heerst er vijandschap tussen sommige van de hoofdpersonen. Beslissingen worden niet alleen ingegeven door wat het beste is voor de veiligheid, er liggen ook persoonlijke wraaksentimenten aan ten grondslag, zo lijkt Corbijn te suggereren. Ook is er de spanning tussen, aan de ene kant het uitlokken van misdaad om boeven te vangen, en aan de andere kant het risico dat dit met zich meebrengt. Het recht wordt privéterrein van een aantal ingewijden en er ontstaat een grijs gebied waarin crimineel/terrorist te veel ruimte krijgt. Ook speelt Corbijn met onze verwachtingen, moslim met baard, illegaal: terrorist?
Philip Seymour Hoffman 1967 – 2014
Günther Bachmann (Hoffman), hoofd van de spionage-eenheid, is een veel te zware man die de ene na de andere sigaret opsteekt (ik werd er letterlijk misselijk van) en net zoveel whiskey naar binnen werkt. Als hij af en toe een eind moet rennen hoor je zijn gierende ademhaling en dat is geen ‘special effect!’ Ik heb wel tien keer gezegd tegen echtgenoot dat die man ter plekke dood kon neer vallen, zo slecht zag hij eruit. Dat hij daarna aan een overdosis heroïne overleed is nu minder verbazingwekkend. Zijn conditie moet al heel slecht geweest zijn. In de film is hij een eenzame, door zijn werk bezeten, meestal onaardige man. Die echter zijn medewerkers met een soort vaderlijke waardering behandelt. De idealistische asieladvocate wil hij uiteindelijk redden ook al is zijn aanpak aanvankelijk hard.
Ik zou zeggen, ga de film zien. Mijn waardering op een schaal van 5 **** sterren. Sommige karakters blijven erg in de schaduw hangen. Hier nog een link naar de trailer van de film.
PS Een van de verdachten ontmoet de illegale vluchteling van wie we niet weten wat precies zijn rol is. Hij is, zegt hij, gemarteld door de Russen, heeft een zeer angstige, gepijnigde blik in zijn ogen. De oudere moslim gelovige omarmt hem en zegt: jij hebt Allah nodig. Ik vond dat een ontroerend moment. Het bracht voor mij de film op een niveau dat uitsteeg boven verdenkingen en spionages en vermaak. Bedoeld of niet.
Vorige week gezien: Loving. Loving betekent zoveel als liefhebben, maar de film heet allereerst zo vanwege de naam van de hoofdpersoon, Richard Loving. Hij trouwt als blanke man in de jaren vijftig met een Afro-amerikaanse vrouw uit hetzelfde gehucht in Virginia. Een gemengd huwelijk is in die tijd nog illegaal en de twee worden gearresteerd en er is een reëele mogelijkheid dat ze tot een gevangenisstraf zullen worden veroordeeld. Mits ze voor minstens 25 jaar de staat verlaten en zich elders vestigen. Ze geven gehoor aan die eis en gaan in het zwarte ghetto wonen van Washington DC. De film laat zien wat er met hen gebeurt wanneer ze besluiten terug te gaan naar Virginia omdat Mildred het leven in de stad slecht verdraagt en haar kinderen meer ruimte gunt.
aar Ruth vandaan kwam. Het was illegaal en ook zij zouden worden gearresteerd. Het is onvoorstelbaar hoe kort dit in feite nog maar geleden is. En zelfs toen de wet was aangepast waren niet alle geesten als bij toverslag zo veranderd dat men het accepteerde. De uitspraak was in 1967. Toen begón eigenlijk pas de strijd tegen discriminatie. Veel zwarten in Amerika ervaren nog steeds veel racisme.
PARELPAD 