De douche.
Wie zou gedacht hebben dat hetgene wat me van Delhi het meeste zou bijblijven de douche zou zijn? Na 6 weken van emmerdouches was de forse warmwaterstraal in ons budgethotel Palm Greens zo ongekend heerlijk. Het hotel was ietwat viezig en niet alles deed het naar behoren, maar de douche..oh man, wat een hemelse, warme waterval. En de lokatie was geweldig. In Suket, een van de wat betere wijken van New Delhi, met veel groen, parken, cafeetjes en redelijk schone wegen. En een enorme, super moderne mall op tien minuten lopen afstand. Select City Walk Mall. We bezochten het Red Fort, wereldberoemd en indrukwekkend in aanzien maar de reis om er te komen ontnam me bijna alle energie. Het verkeer in Dehra Dun is mild vergeleken met dat van Delhi. Een weg oversteken is letterlijk ‘op hoop van zegen’. Voor ik oversteek heb ik de neiging het Jacobitisch voorbehoud uit te spreken, zo de Heer wil zal ik leven en de overkant bereiken….
The Red Fort 
Hotel 
pollution!
Ik was echter redelijk positief tot we maandag het treinstation in Old Delhi moesten bereiken om de trein te nemen naar Jaipur. Kaarten hadden we van tevoren gereserveerd. De Ashram Express Delhi-Jaipur van 15.20 uur. Na een uur in de taxi gaven we de hoop op het ooit te halen. De rit zou 20 minuten duren. We hadden 1,5 keer de tijd genomen, vanwege het eerder genoemde krankzinnige verkeer. Maar uiteindelijk stapten we om 15.10 uur uit. In een krankzinnige chaos van mensen en bagage die allemaal op de een of andere trein wachten. Perron, gate, plaatsnaam, geen idee! Dochter klampte een politieman aan die ons koel als een kikker naar het volgende gebouw verwees: -De Ashram Express vertrekt over 10 minuten-.
Op een draf dus naar ‘het volgende gebouw’…waar in vredesnaam?
Ergens daar, wezen mensen vaag! Onderweg grijpt een behulpzame jongeman mijn onmogelijke koffer en rent ermee weg.
Ik probeer hem hijgend bij te benen. Wat nauwelijks lukt. Wanhopig roep ik naar dochter die 100 meter vooruit is: laat die trein maar gaan!
Maar zij rent verbeten door. Eindelijk zien we de trein.
Het begin ervan althans. Als een slang kronkelt het gevaarte maar door en door. Een kilometer verder zijn we er. De koffer wordt de wagon ingegooid en we storten neer op onze stoelen. In de hoop dat we de goeie trein hebben.
Dan blijken onze plaatsen ligplaatsen te zijn. Onduidelijk is hoe we naar boven moeten klauteren. Voorlopig gaan we maar gewoon zitten, in de hoop dat er geen mensen hun plek komen opeisen.
Zwetend en met kloppend hart tracht ik bij te komen van de sprint.
We hebben de trein tenminste gehaald.
Maar veel rust in de trein krijgen we niet. Twee jonge mannen zitten links van ons en dochter krijgt de zenuwen van hun gestaar. Zonder enige gene wordt zij hier in dit land voortdurend bekeken en aangesproken door mannen. Mij, met mijn ouwe hoofd, kijken ze aan als toerist, haar als vrouw. Het geeft een onveilig gevoel. Ook wordt er de hele tijd ‘hulp’ aangeboden. Als je het vriendelijk afwijst blijven ze je nog agressiever volgen. Als je ze bot afwijst worden ze boos: Ik probeer alleen maar te helpen…Ze zijn allemaal uit op geld. De ‘behulpzame’ jongen die met mijn koffer rende vroeg er uiteindelijk 500 rupees voor, veel te veel voor Indiase standaarden. Ik gaf hem 250 rps, meestal de standaard prijs.
Op een volgend station voegen zich twee passagiers bij ons. We zitten op hun plek maar ze laten ons er zitten. Dat is ook India. Vriendelijk en behulpzaam in de ware zin van het woord. En er is genoeg plek voor vier. Maar na een tijdje merken we dat mensen zich graag uitstrekken onder een laken om te slapen. Het is tenslotte een reis van zes uur. Eerst verhuist dochter een verdieping hoger en na uitgevonden te hebben dat er een soort van ladder-achtig iets is, klauter ik ook naar het bed. Eigenlijk best comfortabel.
We rijden langzaam. De treinen kunnen niet sneller dan 60-70 km per uur vanwege het verouderde railnetwerk.
Het uitzicht op de sloppen langs en op het spoor is deprimerend. Onvoorstelbaar veel mensen leven hier nauwelijks op een bestaansminimum. Miljoenen gaan ’s avonds slapen zonder te hebben gegeten. 1,2 miljard mensen in dit land. 11 miljoen in slavernij. Cijfers waar je geen kant mee op kunt. Hoe kan dit ooit veranderen? Een volgende blog over hoopvolle initiatieven en tekenen van verandering. En onze ervaringen in Jaipur. Pink city. Textiel city.
PARELPAD 
Margreet, we zitten te genieten van je verslagen.
Wat beleef je wat. Hopelijk gaat alles verder goed. Is Kim er niet bij?
Zou geen kwaad kunnen.
Gr. Willy.
LikeGeliked door 1 persoon