Griekenland 2015 – Waar ben ik en hoe heet het?

Vandaag weer veel gelopen. We hebben weliswaar een auto gehuurd, maar die is er voor de lange afstanden. Niets leuker om een stad te verkennen dan er dwars doorheen te lopen. De geuren opsnuiven, de winkels en bedrijfjes bekijken, de mensen, de kinderen en hier in Thessaloniki vooral de studenten. Het lijkt wel of de stad uitsluitend bewoond wordt door jonge, vlotte, druk gesticulerende en pratende, groepjes studenten. Gemiddelde lengte, gekleed in de universele mode van jeans, tops en sneakers. De meisjes met grote zonnebrillen, lange haren; de jongens met veelal kort haar, een enkele baardige uitzondering daargelaten. De hipster-look die je in Nederland veel ziet is hier nog niet algemeen doorgedrongen.

Alsof er geen grote economische problemen in het land zijn, zitten ze vrolijk converserend op de honderden terrasjes, hun ijskoffie of biertjes te drinken. Goed voor de horeca in elk geval. Ze spreken redelijk tot goed Engels en zijn het van harte bereid te doen, zonder veel schaamte. Onze stamelende Griekse probeersels worden meestal vriendelijk ontvangen, maar steevast in het Engels beantwoord.

Vanmiddag hebben we de oude stad van Thessaloniki bezocht. De Romeinse en Byzantijnse ruïnes bekeken. Keizer Galerius, 4e eeuw AD, bouwde hier een paleis, een basiliek en een poort. De funderingen van het paleis liggen in de oude stad en je kunt ze achter een hek zien, maar je kunt er niet (meer) dichterbij komen, helaas. Waarschijnlijk door de crisis is er geen geld meer om het te onderhouden en toegankelijk te maken. Nu hebben de vele straatkatten er bezit van genomen. Ze kunnen er ongestoord slapen in de warme lentezon.

Op een hoog punt van de oude stad staat een prachtige toren. De plek biedt een schitterend uitzicht over de  stad beneden en de zee. In dit gedeelte van Thessaloniki zien we eindelijk huizen in plaats van hoogbouw. Veel oude huizen zijn er niet meer. Blijkbaar heeft in 1917 een enorme brand vrijwel alles verwoest. 70.000 mensen raakten dakloos. Zou dat de reden zijn dat men toen alleen maar flats is gaan bouwen? Het is frappant en we hebben nog nooit een stad bezocht, tot nu toe, met alleen maar hoogbouw. Het zijn geen galerijflats, zoals wij ze kennen in veel wijken in Nederland. Ze ogen vriendelijker en minder gesloten. De balkons zijn ruim, zijn vaak halve tuinen en de mensen leven duidelijk meer buiten op de balkons. Maar toch, apart is het wel.

Leuke ervaring vandaag. Echtgenoot is een kaartenman. Gelukkig, want we rijden in alle vreemde steden meestal zonder enig probleem, door het drukke verkeer naar onze bestemming. Omdat hij zich oriënteert door het ‘lezen’ van kaarten. Die zitten dan in zijn hoofd zodat hij een idee heeft van Noord , Oost, Zuid en West, terwijl ik als een zombie naast hem zit, met de kaart ondersteboven voor me en meestal minstens vier straten ‘achter’. Dan weet hij aan te wijzen, al rijdend: daar zijn we nu. Magie noem ik het. Hersenen noemt hij het en ruimtelijk inzicht.

Op die mooie plek met het prachtige uitzicht waar we vanmiddag waren, zag ik echtgenoot naar de kaart turen. Het was dan wel een mooie plek, maar was dit ook de plek waar hij heen wilde gaan? Hierin verschillen wij al vele jaren. Eigenlijk kan het mij totaal niet schelen waar een plek is, hoe die heet en hoe ik er moet komen. Ik onderga de schoonheid, geniet van het uitzicht en kijk naar de bloemen, de mensen en maak foto’s. Dan ben ik klaar. Echtgenoot daarentegen moet zich eerst kunnen oriënteren. Waar ben ik en hoe heet het hier? Op de onduidelijke kaart kwam hij er niet uit. Een Griekse meneer die naast hem stond sprak wel wat Engels. Is dit de zo en zo toren, vroeg echtgenoot hem vriendelijk. De meneer nam echter de gelegenheid te baat een weidse beschouwing over álles wat we zagen te geven. Echtgenoot veinsde interesse, maar ik vermoedde dat hij slechts wachtte op de bevestiging op zijn vraag. En inderdaad, na wat bewonderende woorden voor de informatie kwam dezelfde vraag terug: Maar is dit de zo en zo toren? En wat was dit voor bouwwerk? De Griekse meneer was nog lang niet uitverteld en vervolgde, zonder in te gaan op de vraag, onverstoorbaar zijn relaas.

Ik was al onderweg naar wat anders, maar echtgenoot bleef geduldig luisteren. En zonder op te geven vroeg hij opnieuw, wijzend op de kaart, als om zijn woorden kracht bij te zetten: maar zijn we dan híer? De meneer wierp een achteloze blik op de kaart en vervolgde, in zijn (voor mij) onverstaanbare Engels, zijn college over de vele eeuwen geschiedenis van de stad. Eindelijk besloot echtgenoot dat deze man hem niet verder ging helpen en scheurde hij zich los, nog steeds in onwetendheid over de naam van de plek waar hij stond. Waar ben ik en hoe heet het hier, hij was geen steek verder gekomen. En ik wist alles al wat hij vertelde, mopperde hij me toe. Dan toch maar gaan genieten van het uitzicht-zonder-naam.

De plek is overigens het prachtige uitkijkplateau richting de oude stad, een van de torens van de oude byzantijnse stadsmuren  gebouwd rond de oorspronkelijk stad in de 4e eeuw, maar in de loop van de eeuwen vaak uitgebreid en gerestaureerd. Nu werelderfgoed.