Tivoli en Oranje

Echtgenoot wilde de wedstrijd Nederland-Costa Rica erg graag op een groot scherm zien. Het liefst met heel veel mensen. Het Museumplein in Amsterdam leek hem het Mekka. Ik zei, ga er vooral heen, mij krijg je niet mee. Hij trachtte wat anderen te ronselen, maar die bedankten ook vriendelijk voor de eer. Zoon nodigde hem uit mee te gaan naar TivoliVredenburg. Groot scherm, maar overdekt en iets minder grote massa’ s. Zo besloten. Voor E4,00 een kaartje besteld en het was geregeld. Naarmate de wedstrijd naderde kreeg ik ook de kriebels. Toch wel leuk een keer mee te maken…leuk om het samen te doen….en meer van dat soort gedachtes. In een overmoedige bui bestelde ik een kaartje voor mezelf.

Zaterdag was het zover. We weten nu hoe de wedstrijd verliep, maar dat was toen nog een open vraag. Om half tien schuifelden we naar binnen waar wij samen onmiddelijk de gemiddelde leeftijd  omhoog deden springen. Er was veel, heel veel jong spul. Uitgedost in oranje uiteraard. Ik had een keurig oranje bloesje aangetrokken op het laatste moment en echtgenoot droeg zijn sportshirt van het oranjeteam. De hoed met bellen had ik verboden, op straffe van dat ik dan thuis zou blijven. Dat hielp.

De muziek die vanuit de boomboxen klonk droeg bij aan de feeststemming maar was HARD. De decibellen denderden mijn oren in. Maar ik was flink. Ik ging niet direct als een ouwe knar met mijn vingers in mijn oren staan, natuurlijk! Er werd me bier aangeboden. Volgens mij, behalve water, het enige vocht dat te bestellen was. In afmetingen van glas tot halve emmer. Daar zouden we later meer van merken.

Halverwege het eerste pilsje begon de wedstrijd. Ik was ervan uitgegaan dat ik me na een kwartier behoorlijk zou gaan vervelen, maar niets was minder waar. Het samen kijken bracht een extra dimensie die alles spannender en boeiender maakte. Of was het gewoon een spannender en boeiender wedstrijd dan gemiddeld? De neiging tot juichen en schreeuwen was in ieder geval sterker aanwezig dan thuis. Met wel dit probleem dat ik geen stem had, door een kou. Veel juichen en schreeuwen in gedachten dus, met hier en daar een rauwe kreet.

Veilig aan de zijkant van de menigte, niet te ver van de uitgang, heb ik genoten van de wedstrijd. Tot aan de penalties toe. Om die te zien had ik de morele support van mijn groepje mannen nodig, dus begaf ik mij dapper tussen de menigte. Wat een spanning! Bij de eerste stop door Krul goot iemand van pure opwinding zijn bierglas leeg over mijn rechterkant. Bij de tweede stop brak er iets los wat ik alleen omschrijven kan als een oorverdovende extase. Het bier daalde op me neer als de neerdwarrellende mist van een fontein, de massa sprong op en neer, en op mijn tenen. Ik wist niet hoe snel ik mij weer naar de zijkant begeven kon. Muziek brak los, oranje schlagers die iedereen mee kon bulderen en het licht flitste onophoudelijk. Wat een sfeer.

Met een halfnatte  broek en mijn haar hard van het bierspray als van goedkope haarlak, liep ik,  moe van ruim 2 uur staan, voldaan naar de parkeergarage. Toch de moeite waard om een keer mee te maken.

Maar volgende keer weer gewoon thuis of bij vrienden en familie. De bierplensbui hoeft niet meer.

r