Ik ben onlangs naar de ‘Van Eyck’ tentoonstelling geweest in Museum Boymans in Rotterdam. De juiste titel is: ‘Op weg naar Van Eyck’. Dat bleek letterlijk van toepassing op deze tentoonstelling, ik was zó lang op weg naar Van Eyck, dat ik de schilderijen van de goede man niet heb gezien. Ik was de mensenmassa namelijk zat. Ik heb mooie schilderijen gezien ‘op weg’ naar een soort Heilige der Heiligen, een plek gecreëerd in het centrum van de ruimtes, waarbinnen de vijf uiterst kostbare en kwetsbare Van Eyck’s hingen. Ik zag schilderijen, voorwerpen en sculpturen. Devoot, fijnzinnig, zeer knap en doortrokken van een toewijding aan God en de kerk, prachtig. Maar de massa’s mensen…! Met mijn koptelefoon op kon ik me nog enigszins onttrekken aan de drukte en de lange rijen, maar hoe dichter ik bij Van Eyck kwam, de grote meester van de olieverf, hoe langzamer we schuifelden. Dat is echt niets voor mij. Vooral omdat de voorwerpen en schilderijen geen grote afmetingen hebben en de zalen vrij schaars verlicht zijn was het zicht slecht. Ik hou gepaste afstand van mensen omdat ik het ook niet prettig vind wanneer mensen in mijn nek staan te hijgen. Dus. Zag ik niet genoeg van dichtbij. Dus haakte ik af vóór het Heilige der Heilgen.
Ik ben lekker naar een doodstille afdeling in het museum gegaan en heb in grote stille zalen op mijn dode gemak Charley Toorop, Margritte, Dali en andere modernen bekeken.
Ik zou zeggen: ‘Op weg naar van Eyck’, alleen voor de echte afficionados. Liever ga ik naar Gent, om daar, in alle rust, voor De aanbidding van het Lam te staan, dat ongeëvenaard mooie drieluik of polyptiek van de gebroeders van Eyck. Ik kan me daar geen rijen mensen herinneren.
PARELPAD 