Alles is al gezegd?

Vreemd hoe het menselijk brein werkt, of misschien is dit wel exclusief hoe het mijne werkt. Er zijn weken dat ik wel drie blogs per dag kan schrijven, maar me, om mijn lezers niet te overvoeren, inhoud.

En dan zijn er weken dat ik geen enkele blog produceer. Is er dan niets om over te schrijven? Vast wel, maar bij alles denk ik, wat heb ik nog toe te voegen aan het eindeloze geschrijf op internet? Een zeker gezond relativisme overheerst dan. Alles is al gezegd, er is niets nieuws onder de zon, zoals een illustere ‘blogger’ onder de naam Prediker, eeuwen voor mij al schreef. Wie is er geïnteresseerd in de capriolen van mijn kleinkids? Wie in mijn gedachtespinsels over lief en leed in het dagelijks leven? En zo mompel ik dan een poosje somber voor mij heen, op de bank, achter de geraniums.

Maar, na eens flink in de tuin gewroet te hebben (altijd goed voor hersteld contact met wezenlijke dingen) bedacht ik dat er toch mensen zijn die mijn blog lezen. Ik heb zelfs statistieken om aan te tonen hoeveel en meer nog, wat ze het leukst vinden. Al tijden staat mijn blog over de Woudenbergboys ‘Legotime in Woudenberg‘ op nummer één. Gevolgd door mijn blog over pensioen voor dominees. Geef dit iets weer van mijn eigen prioriteiten?

Na deze kortstondige peiling keerde het zelfvertrouwen enigszins terug. Ik zal weer eens een sappige blog schrijven over het wel en wee van de kleinzoons. Desnoods zuig ik ‘m uit mijn duim om weer op gang te komen. Maar dat zal niet nodig zijn.

Het begin is er weer. Ik voeg weliswaar niets nieuws toe, maar wel iets unieks.