Gebroken Hartje of Vrouwentranen

Ik moet even klagen. Gewoon wat vrouwentranen storten. In de frisse kou, mèt zon, begon ik gisteren aan een wandeling. Ik liep met mijn echtgenoot langs de tuinen in lentetooi. De narcissen, de viooltjes, de blauwe druifjes, de forsythia, enfin, het bekende assortiment. Ik word er vrolijk van en altijd enigszins begerig. Op dit moment verkeert onze eigen tuin in een wat desolate toestand. Half leeg geruimd en ont-tegeld, hier en daar wat zand en aarde, met jawel, gelukkig ook nog wat bolletjes die boven de grond uit komen en bloeien.

Maar opeens miste ik mijn ouwe tuinen in Scheveningen en die in Wageningen en die in Zaandam. In de laatste stad, 23 jaar geleden, begon mijn liefde voor de tuin. Aangelegd door een bekwame broeder uit de gemeente in Aziatische stijl (we kwamen tenslotte net terug uit Korea). Maar daar is het experimenteren begonnen met stekjes en zaden. Ik was overmoedig en probeerde van alles. Ik meende in de voortuin misschien wel mais te kunnen kweken, gewoon een paar planten. Waarom niet? Alles moet je leren door ondervinding. Het werkte niet, maar ik was een ervaring rijker.

In Wageningen hebben vele broeders hun mankracht verenigd en alle coniferen uit onze tuin gehaald zodat ik zelf kon gaan rommelen in een lege tuin. Lekker met mijn handen in de zwarte aarde. Mijn nieuwe woonplek werd meer van mezelf naarmate ik meer in de grond stopte. Zaden, bollen, stekjes en soms (volgens mijn kinderen wel erg vaak..)nieuwe planten van het tuincentrum. Altijd dubbel. Heerlijk als ze eenmaal in de grond stonden, maar ik werd in zo’n tuincentrum wel snel tureluurs van alle keus.

In die tijd ben ik gaan houden van Vrouwentranen. Gebroken Hartjes of Dicentra. De verse stengels die zich door de aarde omhoog boren in de vroege lente, vol belofte. De tere blaadjes, de prachtige vorm van de bloemen. ‘Ochtends vroeg met de dauwdruppels als tranen langs je  kin.

Ik word er lyrisch van. Die beginnende plant zag ik gisteren in een van de tuinen waar we langsliepen. En ik wilde mijn tuinen terug. Ik wil geen nieuwe tuin met weer allemaal gedoe. Ik zag die heerlijk dikke groen/rode stengels zich omhoog strekken naar de zon en zag de hartjes al breken, de tranen vloeien.

OK. In mijn nieuwe tuin krijgt de Dicentra een ereplaats. Ik koop een roze en een witte. In het tuincentrum. En nu de renovatie.