Waar ik al bang voor was: buren hebben geklaagd over onze kat Charlie. Een lief mannetje, altijd op avontuur, maar met een duidelijke voorliefde voor de tuin van nr. 11 blijkbaar. De bewoner van dit huis kwam vanmorgen langs om te vragen of we onze kat niet binnen konden houden. Want niet alleen maakte hij van hun tuin zijn persoonlijke kattenbak, hij liep ook gewoon naar binnen en één keer had hij zichzelf laten opsluiten en (tja, wat moet je als kat?) zijn behoefte gedaan in hun slaapkamer. Oh nee….wat zeg je dan?
Ik voel me al sinds we katten hebben (37 jaar) lichtelijk bezwaard onder het feit dat wij gezellige huisdieren hebben die echter, als het maar enigzins mogelijk is) hun behoeftes achterlaten bij de buren. We hebben nog nooit een kat gehad die het fatsoen had netjes eerst in onze eigen tuin of kattenbak naar de WC te gaan en dan pas een tochtje door de buurt te maken. Hoewel, onze andere kat, een vrouwtje, is bang van aard en zij heeft een hoekje onder het struikgewas in de achtertuin. Ik snap de klacht van de buren, want op een warme zomerdag
waaiert er af en toe een onaangename penetrante poepgeur langs mijn neus.
Echtgenoot Kim heeft bij de dierenwinkel “Kattenschrik” gehaald. Niet-giftige korrels die een voor katten vieze geur verspreiden. Ik waag mijn twijfels aan het effect te hebben. De buren hadden al peper geprobeerd, tevergeefs. Maar goed, ik heb geleerd dat ik optimistisch wezen moet. We laten zien dat we ons best doen. Maar Charlie binnen houden is hetzelfde als proberen een regenwolk z’n regen te laten ophouden.
Iemand nog interesse in een hele lieve zwart/witte kittler? (Charlie heeft een Hitlersnorretje…)
PARELPAD 