…dat lente niet zacht sluimeren is…

 
 
 
 
 

  Foto's kunnen het niet weergeven. Een plaatje kan niet laten zien wat ik  tijdens mijn fietstochtjes in de omgeving van IJsselstein beleef.  Foto’s kunnen de geuren niet beschrijven, of de ruisende wind in de monumentale bomen in dit oude boerenland laten horen. 
De dichteres Vasalis komt nog het dichtste bij met haar mooie gedicht over de lente: 
          
          Voorjaar

Het licht vlaagt over 't land in stooten
wekkend het kort en straf geflonker
der blauwe wind-gefronste sloten;
het gras gloeit op, dooft uit, is donker.
Twee lamm'ren naast een stijf grauw schaap
staan wit, bedrukt van jeugd in 't gras…
Ik had vergeten hoe het was
en dat de lente niet stil bloeien,
zacht droomen is, maar hevig groeien,
schoon hartstochtelijk beginnen,
opspringen uit een diepe slaap,
wegdansen zonder te bezinnen.

M. Vasalis

  De lucht is zwaar van een mengeling van geuren. De kruidige geur van pas gemaaid hooi, van fluitenkruid in de bermen en van de meidoorn die je hier veel ziet. De weeïge, licht rottende geur van de bloeiende laurier, de bedwelmend zoete geur van seringenbomen, lindebloesem, vroege clematis, en magnolia; spirea die haar met witte bloemen beladen takken als emmers water langs het tallud leeg gooit.  Een explosie van geuren en kleuren, groen, roze, wit en nog eens groen in tientallen varianten. Donsgroen, hardgroen, glanzend groen, paarsgroen, bijna witgroen en eindeloze combinaties.
 
  Ik fiets door lanen en langs wegen met rijen platanen, esdoorns, berken en acacia’s. Langs het water en op oude wallen en schansen groeien knotwilgen in lange, kronkelende rijen, net als de reusachtige treurwilgen, en tussen de huizen, middenin de woonwijken, liggen gedeelten van oude appel- en perenboomgaarden. En overal water. Sloten, slootjes, kanaaltjes, rivieren, plassen, en vijvers. In het water vele soorten eenden en hoog in de bomen zingen honderden vogels. Hier geen krijsende meeuwen, geen zee en geen zand. Dit is het land van klei, van groene weilanden en van rivieren.
 
  Hier weet ik weer dat Nederland waterland is. Kwetsbaar, maar daardoor ook sterk. Ik fiets over bruggetjes en langs de Lek, de Kromme IJssel, de IJssel, door eeuwenoude stadjes waar de geschiedenis weer gaat spreken. De Oude Waterlinie, de Nieuwe Waterlinie, de Forten, allemaal gebouwd en ontworpen om de vijand buiten te houden. De Spanjaarden, de Fransen, de Duitsers. Is er in dit vredige landschap, waar door het warme weer alles tegelijk in wilde bloei is uitgebarsten, werkelijk ooit gevochten? Zijn hier ooit doden gevallen? Het lijkt een onmogelijkheid.

  Maar dit is oud land. Van klei, rivieren en vruchtbare grond. Lentebloei barst los en sterft weer af in wintertijden. De burchten, kerken en de stadjes blijven getuigen van het verleden.