Een leger knoflookhaksters

Geluiden bepalen voor mij heel sterk de plek waar ik woon. Nu zijn het bijvoorbeeld de geluiden van krijsende zeemeeuwen en het getingel van de tram in de verte die me thuis doen voelen. Hoewel de meeuwen ook mijn slaap behoorlijk kunnen verstoren als ze in de zomer al om vijf uur aan hun dag beginnen.

Een van de eerste woningen die we hadden is voor altijd verbonden met het nare geluid van een schreeuwende zoon tegen zijn bejaarde vader. Die woonde op de eerste verdieping en was eigenaar van het pand. Een vriendelijke, oude man waar wij prima mee konden opschieten. Maar als zijn zoon op bezoek kwam hoorden we die al gauw met overslaande stem tegen zijn vader tekeer gaan. Wat de aanleiding was? We zijn het nooit te weten gekomen.

In Amsterdam kregen we ons eerste kind en ik associeer die woning ook met het snerpende huilgeluid van een pasgeboren baby. Waarschijnlijk door de verantwoording die bij zo’n eerste baby zwaar op mij drukte herinner ik me dat zo goed, de andere kinderen hebben minder indruk gemaakt.

Na verloop van tijd verhuisden we naar Zuid-Korea. In de tijd dat we daar woonden heeft een heel eigenaardig geluid zich in mijn geheugen gegrift. Dit keer geen gekrijs, geschreeuw of gehuil. Een warmer en ronder geluid. In iedere woning die we daar hadden (en dat waren er nogal wat) te horen. Het had met de meeuwen gemeen dat het ’s ochtends al heel vroeg waarneembaar was. Een hakkend, kloppend geluid van messen op hout. Uit alle huizen, of ze nu van steen of van hout, van rijke mensen of van arme waren steeg het op totdat een hele buurt ervan zong. Het gaf me een heel veilig gevoel van verbondenheid. Wie je ook was, ’s ochtends vroeg waren alle vrouwen bezig met het snijden en hakken van groentes, uien, vlees en knoflook voor het ontbijt van alle huisgenoten. Gehurkt op de vloer met een houten plank voor zich verenigden de vrouwen zich bij zonsopgang tot een groot leger knoflookhaksters. Ik verbeeldde me dan dat ik door alleen maar te snuiven mijn portie vitamine-C al binnen had.

Ik ben benieuwd of nu, 20-25 jaar later, het ontbijt nog net zo arbeidsintensief is als toen. Ik mis dat hakkende geluid nog wel, evenals het resultaat ervan, die heerlijke Koreaanse maaltijden!