Yoga of toch maar Zumba?

 Ik lig op de vloer en wacht af wat er gaat volgen. Hoog boven mij zie ik het sierlijk met rozetten gestucte plafond van de kamer waarin ik me bevind. Het is de eerste etage van een prachtig pand in een statige buurt in mijn woonplaats. Eenmaal binnen, op 1 hoog is alles een beetje groezelig en slecht onderhouden. In een kamertje waarin twee bedden staan heb ik me samen met andere dames omgekleed. Op de bedden liggen stapels dekbedden en kussens met Ikea overtrekken. Waar zouden ze die voor gebruiken? Daaronder kun je liggen bij het ontspannen – om warm te blijven.

 Ik ben op mijn proefles yoga. Ik wil iets met bewegen maar niet te zwaar en te wild. Yoga werd in mijn omgeving aangeprezen als een goeie mogelijkheid, dus ik ben met een kennis mee.

 Ik stel me voor aan de leraar. Een kleine man met grijze baard in een gebroken witte fleece trui en een broek in dezelfde kleur. Hij ligt op een soort matras met deken erover zijn ledenadministratie bij te houden. Links en rechts zijn er 2 kamers met matjes. Vandaag zijn er slechts twee andere dames. Vaste bezoekers. 60+.

 Ik vlei me als een jonge blom (60-) neer op mijn matje. We beginnen. Langzaam vandaag, om op te warmen na de vakantie. Ik kan prima meekomen. Bolle buik, diep ademen, en uitblazen. Flanken uit elkaar, en uitblazen. Voelt wel goed dat rustige en regelmatige ademhalen. Ik voel mijn bloed naar alle vergelegen adertjes en bloedvaten stromen.   

 Behalve naar mijn voeten. Die zijn ijskoud. Onder het raam waar ik lig is het niet aangenaam. Tegen de tocht zijn er al rollen gordijn tegen de houten sponningen aangelegd, maar nog voel ik de wind langs me heen stromen. Er is geen verwarming. Ik begin naar de Ikea dekbedden te verlangen.

 Na de ademhaling komen de andere oefeningen. Maar het ademen moet wel bewust blijven gebeuren. Met gesloten ogen. En de leraar gaat nu ook praten. Ik moet via mijn slokdarm naar mijn buik, de diepte in, waar ook mijn hart zit, ja mijn ziel en daar in die buik voelen we de bron van ons leven borrelen.

 Er borrelt wel iets maar of dat nu de bron van het leven is? Na een half uurtje krijgen we een rustpauze. Ademhalen, ontspannen, ogen sluiten en de bovenmeester gaat nu een verhaaltje voorlezen. Het gaat over Mozes die op weg is, die eigenwijs is maar alles heeft een doel. Een wat vaag verhaal. Poging om het christelijk geloof de yogales binnen te smokkelen?

 Ik heb wel zin in activiteit. We gaan er weer een poosje tegenaan. Best lekker maar het gaat allemaal wel wat lijzig naar mijn smaak. En het is zo stil! Een muziekje of zo zou het leuker maken, liever dan de wazige verhalen van de yogaleraar.

 Aan het eind mogen we helemaal ontspannen. Dat is meestal een heerlijk moment, maar dan moet je wel bezweet en lekker moe zijn. Ik ben inmiddels versteend en mijn voeten zijn ijsklompjes. Ik lig dus niet zo relaxed. Tot overmaat van ramp gaat de leraar ook nog een verhaaltje vertellen. Het kriebelt onweerstaanbaar van binnen. Als het verhaal eindelijk klaar is mogen we nog even muziek luisteren. De Goldberg variations. Pianissimo. Ik word er nog  onrustiger van. Toch maar Zumba?