Fototrouble

Ik dacht, laat ik ook mijn kopfoto (niet een foto van mijn kop, maar de foto boven mijn weblog) eens veranderen.
Maar niets in dit leven gaat simpel. Na uren prutsen ben ik nog niet verder dan deze middelmatige foto die om de een of andere reden te laag staat. Ik hoop dat iedereen naar beneden scrollt en niet denkt dat ze op een blanco pagina zijn beland…

Vanmiddag mijn laatste oom, oom Kaap (van Jacob) begraven. Dat geeft een vreemd gevoel. Ik heb veel ooms gehad. Zowel van vaders als van moeders kant. Ik had er zeven in totaal. Vandaag is mijn moeders jongste broertje (hij was 5 jaar jonger, van 1922) naar zijn laatste rustplaats op aarde gebracht. Heel ontroerend vond ik het oprechte verdriet van de kleinkinderen die allemaal zeer aangedaan waren dat opa Kapie er nu  niet meer was. Hij had duidelijk veel voor hen betekend. Een opa die veel zong, altijd betrokken was en trots op zijn kleinkinderen.

Ik was zowaar een beetje jaloers. Ik heb nooit die dimensie in mijn leven gehad van opa’s en oma’s die betrokken waren en belangstellend naar mijn leven. Domweg omdat ze alle vier stierven, of al voor mijn geboorte of kort erna. Jammer.

Ik hoop dat Kim en ik een oma en opa  voor onze kleinkinderen mogen zijn zoals mijn oom en tante het voor die van hen zijn geweest.