Toenemende broederliefde

‘Bollie, je bent wel lief, maar dat mag je niet hebben, hoor’. Kleinzoon Niek pakt vriendelijk doch beslist de trein uit de handen van broertje Kris. Kris opent zijn longen en een afgrijselijke schreeuw komt er uit zijn mond. Het is het enige speelgoed waar hij op gefixeerd is, tussen de tientallen aantrekkelijke dingen waaruit hij kiezen kan. Het is een trein. Met een knop. En als je op die knop drukt gaat de trein rijden en maakt een geluid, hoe-oe-hoe, tjoeke,tjoek,tjoeke...

Niek heeft geen meelij. Dit is zijn trein en geen oma kan hem ertoe bewegen die af te staan aan die knijphandjes van Kris. De enige oplossing is hem af te leiden. In de box staat een doos met leuke noppen-blokken. Makkelijk aan elkaar te steken en zo echt voor babies dat Niek zich er niet mee zal bemoeien. Dacht ik. Er zitten wielen bij zodat je er een soort auto of trein van kan maken. Niek confisqueert de wielen, geheel tegen de wil van Kris die geen idee heeft wat wielen zijn, maar ze wel lekker vindt smaken en zich realiseert dat ze belangrijk zijn omdat Niek ze wil hebben. Knijphandjes worden opengewrongen voor dat ene zwarte wiel wat nog aan Niek’s auto ontbreekt. ‘OK, er zijn ook kleine wieltjes, Niek, maak jij daar een mooie auto van voor Kris?’ Niek is lief en maakt een auto met kleine wieltjes. Maar de wieltjes worden uitgetest op smaak door Kris en blijken toch wel erg klein te zijn. Andere oplossing gezocht.

Niek wil ‘tekelen’. Daar is hij een kei in en we vinden zo waar nog een wit vel papier tussen de stapels kunstwerken die hij per dag produceert. Kris ziet het en is er als de kippen bij, al indianenkreten slakend. ‘Ik ook!’ betekent dat ongetwijfeld. Ach dat kan ook geen kwaad, een stuk papier, genadig afgestaan door Niek en een wascokrijtje, even rust. Neeee, Bollie, roept Niek en komt de keuken in met een zwart stukje wasco, rechtstreeks uit Kris z’n mondje. Goed hoor Niek, goed opgelet! Hmmm, toch niet zo’n succes nog, tekenen met 13 maanden.

Dan maar een kaascracker. Die gaat er altijd in, Kris is een bodemloze put waar je alle vormen van voedsel in kunt gooien. Maar het gaat ook heel snel. Na een minuut zit de cracker er weer in en moet er naar ander vermaak worden omgezien. Voor de grote mand  Duplo dan maar. Daar is hij vaak wel een poos zoet mee, ware het niet dat Niek altijd net dat ene blokje/wieltje/poppetje nodig heeft waar Kris zijn zinnen op had gezet. Maar het gaat een poosje goed. Niek is geconcentreerd hijskranen, treinen en Nijntjes aan het produceren met allerhande details, letters en fantasie schepselen.

En dan wrijft een mannetje in zijn ogen. Tijd voor een paar uurtjes rust. Kris gaat naar bed. Tijd om filmpjes en foto’s te maken met Niek.

En als mamma thuis komt is de vreugde groot