Monument voor abortus

De katholieke parochie in Hazerswoude heeft een initiatief genomen tot het plaatsen van een monument voor kinderen die doodgeboren werden (dus ongedoopt, in de katholieke kerk vroeger aanleiding deze kinderen niet in geweide grond te begraven) en tevens voor levens die door abortus beëindigd werden. Bericht vanmorgen in het Nederlands Dagblad. Er blijken veel vrouwen rond te lopen die door spijt verscheurd worden en veel behoefte hebben aan erkenning dat ze zwanger waren en een kind gebaard zouden hebben, ware het niet dat ze tot de abortus besloten, gedwongen door omstandigheden. Veranderd inzicht of onderschatting van de gevolgen leidt dan tot veel verdriet achteraf. Veel vrouwen blijken hun ongeboren of geaborteerde kind ook een naam gegeven te hebben. Een plek om te herdenken geeft ook de mogelijkheid de ervaring een plek te geven. Mooi initiatief vind ik.

Het deed me wel weer beseffen hoe zeer een miskraam ook nog steeds een onwerkelijke en voor veel vrouwen (en mannen!) nog niet genoeg erkende pijnlijke gebeurtenis is. Ik heb in 2006 er een blog over geschreven. Het geven van een naam aan onze twee niet geboren kinderen (springlevend bij God) is eigenlijk nooit bij mij opgekomen. Dat weerspiegelt misschien ook de manier waarmee er werd omgegaan in die tijd. Zoals een griep hoorde het bij het leven. Ik plaats hier nogmaals het gedichtje dat ik jaren na dato maakte over de miskramen.

                   Miskraam
Het moedervlies waarinjij had moeten wonen-
veilig als een jonge vogelin een verborgen nest-
werd afgestotenen jij, mijn vogeltje,
verstrengeld met mijn eigen vlees en bloed
moest al stervennog voor ik je het leven schonk
zomaar vloog je-als de mus en zwaluw-
Gods altaar tegemoet

(Mijn eigen monumentje)