Kredietcrisis

Laat ik nu al tientallen jaren in een kredietcrisis verkeren :).
Ik ben deze spannende dagen voor het eerst in mijn leven eigenlijk opgelucht geen spaartegoeden, aandelen of anderszins risicovolle bezittingen te hebben. Als kleine zelfstandige (ik kan het ook niet helpen, tegenwoordig vallen ook ‘geestelijken’ onder die categorie!) houden wij een serieuze winst- en verlies rekening bij. En hoewel we ons in het geloof rijk rekenen, alleen maar winsten geboekt (Wie is de eigenaar tenslotte van al het goud en zilver in de wereld?) moeten we meestal constateren materieel wat meer aan de verlies kant te zitten. Sinds ik besloten heb een loonslaaf te worden zijn de omstandigheden enigzins verbeterd en hebben we de risico’s wat gespreid. Deze feiten hebben er in elk geval toe geleid dat wij in deze donkere dagen niet wakker liggen. We lijden geen verlies, we hoeven niet midden in de nacht onze spaartegoeden van vreemde, buitenlandse banken af te halen. Het gaat dus een beetje aan ons voorbij. 

Ik wil het niet bagataliseren. Kijk, als op winst beluste directeuren en grootgrondbezitters eens wat geld verliezen is er niks aan de hand. Maar het gaat natuurlijk ook over moeizaam opgebouwd spaargeld van gewone mensen en de doorwerking van alles in de hele economie. Werkloosheid, prijzen die stijgen enz. Dat is een heel ander verhaal.

Toch zou een economische teruggang geestelijk gesproken niet slecht zijn. Pas als je dorst hebt ga je drinken bij de bron, zei Kim gisteren in zijn preek. Wanneer krijg je dorst, alleen wanneer er moeilijke dingen gebeuren in je leven. Dan word je op scherp gezet. Waar gaat het eigenlijk om? Stort mijn wereld in als ik minder blijk te bezitten dan ik dacht of hoopte?

Problemen brengen je in aanraking met de leegte, de onrust die er in je hart zit tot je rust vind bij God, zoals de beroemde uitspraak van Augustinus luidt. Kim noemde een mooie gedachte van Pascal in de preek: De mensheid is gedoemd rond te zwerven met een hunkering naar het verloren paradijs. Wij hebben de neiging die hunkering te vervullen met uiterlijke dingen of met relaties, cultuur. Maar het lukt nooit helemaal.

In het boek ‘God’s megafoon’ (over de zin van het lijden) van de Engelse schrijver CS. Lewis schrijft hij dat God tot ons fluistert in onze goede tijden, maar Hij schreeuwt ons toe in onze moeites en pijn. Dat is een geschenk aan dove mensen die wij zijn. Doof en blind omdat we onszelf steeds wijsmaken dat alles wel meevalt en dat we het zonder God prima redden. Tot de moeites ons overkomen. Wat blijft er nu over als geld, geliefden, of gezondheid wegvallen? Niets? Of Iemand die dat allemaal bij elkaar kan vullen?
Ik groei in de ervaring dat Jezus Christus echt die Persoon is. Heb ik daarom niks en niemand meer nodig? Nee, natuurlijk niet. Ik ben wel gemaakt om mensen, voedsel en mooie dingen nodig te hebben. Maar bij teleurstelling, pijn en dood weet ik me gedragen door Iemand die dat allemaal overstijgt en me vast zal houden.

Goeie basis voor een goeie nachtrust.