Jetlag en Niek

Daar lag ik. Overdag heerlijk naar het strand geweest met kinderen en kleinkids. ’s Middags even geslapen, geloof ik, of niet? Maakt niet uit, na een lange drukke dag lig ik rond 20.00 uur op bed. Helemaal geveld door jetlag vermoeidheid. Mijn moede lijf strekt zich eindelijk uit op de koele lakens van mijn bed, ik pak mijn boek (Captain Corelli’s Mandolin, prachtig!) en slaak een zucht van genoegen. Alle deuren staan open, het is warm, maar er staat een lekker briesje.

Ik heb drie zinnen gelezen, als ik een zacht maar zeer aanhoudend gefluister hoor van kleinzoon Niek(3), die boven ook net is gaan slapen. Met de deur open, uiteraard. De rest van de familie zit beneden, met de woonkamerdeur dicht, waarschijnlijk met evenveel genoegen te genieten van de rust. Kinders op bed, even tijd voor mezelf en de TV.

Ik wacht het even af. Jes heeft de gewoonte regelmatig aan de trap te luisteren, misschien pikt zij het op. Niemand. Het fluisteren is inmiddels verstaanbaar geworden: vliegtuig. Niek heeft meestal een verzameling lievelingsauto’s, -traktoren en -vliegtuigen mee naar bed. Van elk een. Ik krijg het bange vermoeden dat er een ontbreekt en dat er verder niemand is behalve mijzelf om op onderzoek te gaan welk vliegtuig er ontbreekt.

Oma klimt de trap op naar de 2e verdieping en vraagt Niek wat er is. Het vliegtuig met de draai, draai, draai (propeller). Juist. Oma zal even kijken op de andere kamer. Daar staat een helikopter die ik met enige aarzeling laat zien. Ik hoop stiekum dat het niet de juiste is omdat het ding allerlei geluiden maakt. Dilemma dus, probleem snel opgelost, maar tegen welke prijs?

Nee, oma, dat is niet de juiste draai-draai-draai. Dit is een helikopter en Niek wil het vliegtuig. Okay. De techniek was me even ontgaan, sorry Niek. Er zit niets anders op dan twee trappen naar beneden te gaan en pappa of mamma te vragen. Die weten en vinden het kleinood direct, dus ik kan het apparaatje afleveren. Tot grote blijdschap van Niek. Nu lekker gaan slapen hoor. Oma loopt met groot verlangen naar haar bed de trap af, maar hoort Niek roepen: Oma, deken! In alle commotie om het vliegtuig was de deken losgeraakt. Naar boven. Ingestopt. Weer naar bed.

Het lijkt goed te gaan. Er heerst diepe rust. Maar warempel na een half uur of zo hoor ik weer indringend gefluister. Het volume wordt, met gevoel voor drama, langzaam opgevoerd. Uiteindelijk hoor ik: oma, Niek beetje moeielijk slapen! Niek even naar beneden.

Oh, nee toch. Dat kunnen we niet meer aan. Niek is braaf en klimt niet zelf uit bed. Er zit niets anders op dan weer die lange trap op te klimmen en hem ervan te overtuigen dat het echt bedtijd is. Wat is er Niek? Niek herhaalt zijn klacht. Beetje moeielijk slapen. Ik neem ’t hem niet kwalijk. Na het strand was hij helemaal knock out, wel drie uur lang en nu is het erg warm. Maar om nu te zeggen: kom maar bij oma….Ik heb geen puf meer in dit clowntje.

Het Konijn biedt uitkomst. "Niek, ik ben zo moe, mag ik bij jou in bedje slapen?" Dat slaat aan (ik slaak een zucht van verlichting van binnen). "Wil je voor mij liedjes zingen en lekker naast me liggen?" vraagt Konijn op licht wanhopige toon. Ja, knikt Niek, dat lijkt hem wel wat. Oma zingt nog een lied voor Niek en Konijn en sluipt de kamer uit.

Onderaan de trap roept een onverbiddelijke Niek: Oma, deken!