ik wil van alles niet

Er zijn van die dagen dat ik er geen zin in heb. De zon schijnt, de lucht is vol stapelwolken, ik heb een lekker ontbijtje op bed achter de kiezen,de krant gelezen en dan denk ik: wat nu? Schoonmaken? Altijd nodig in dit grote, stoffige huis. Nee, daar kan ik me niet toe zetten. Nutteloze bezigheid, om 10 uur de badkamer gesopt, om 12 uur ligt er weer overal van alles  waar het niet hoort. Haren, stof, gruis en zand. De halve Noordzeekust. Goed, soppen maar niet vandaag. Stofzuigen?  OK, 1 kamer dan, want het zweet druipt van m’n rug na dat karwei. Echt een hekel aan. Maar de pinda’s van het verlovingsfeestje en de koekkruimels van kleinzoon Niek storen me nu toch wel erg.
Boodschappen dan? Ik voel een kokhalsbeweging…Winkels in, drentelen, keuzes maken, nee.
Wat dan voor nuttigs? Mensen bezoeken of bellen. Nee, vandaag maar niet. Ondertussen trekken er tentakels aan me, kom lekker terug naar bed, kom en ga lekker lezen. Heerlijk warm en veilig. Lekker vluchten in de wereld van je boek. Dat klinkt zo aantrekkelijk, maar zelden geef ik er gehoor aan. Als ik kritische artikelen lees over pyjamadagen in verpleeghuien denk ik altijd stiekum ‘heerlijk’. Je kan mij geen groter plezier doen dan te zeggen dat ik de hele dag m’n pyjama aan moet houden….

Alle gekheid op een stokje, zoals mijn moeder altijd zei: ik kan helemaal m’n bed niet in want ik heb een complete baan aan het solliciteren inmiddels. Overal op intake bij uitzendbureaus, waar ik op een stoel bij het bureau van de intercedent (bemiddelaar,mooie naam) allerlei persoonlijke dingen over mezelf moet vertellen terwijl iedereen meeluistert. ‘Noem eens wat goede eigenschappen van jezelf.’ Met schaamrood op de kaken hemel ik mezelf op door mijzelf vele positieve karaktereigenschappen toe te dichten. Net als ik lekker op gang ben moet ik aan de verbeterpunten beginnen. Sta ik weer met beide benen op de grond. Hoewel…Heb ik eigenlijk wel verbeterpunten? Ha, ha. Ik weet zeker dat ze er zijn, maar om ze nu zo even uit de mouw te schudden, ’s ochtends om 10 uur, terwijl ik me omringd weet door mensen die gelijk denken: oh met zo iemand zou ik niet willen werken.

Naast me zat een ander slachtoffer in gesprek met zijn bemiddelaar en die had duidelijk al langer ervaring dan ik. Ik zei: als er te veel tegelijk gebeurt ga ik fouten maken. Hij verwoordde het veel diplomatieker: ik moet leren eerder aan te geven dat er knelpunten zijn. Prachtig. Niet de schuld naar jou toehalen maar in het midden laten. Gewoon zeggen: mensen, het is te druk aan het worden als je wilt dar er geen dingen fout gaan, moet er nu assistentie komen!!  Toch nuttig, gesprekken afluisteren tegen wil en dank.

Vanmiddag ga ik op sollicitatiegesprek. Ook altijd zo’n rare gewaarwording. Totaal onbekende mensen die dan in een gesprek van 45 min een idee van je  proberen te krijgen. Jezelf zijn, maar ook weer niet helemaal. Niet al te dit en niet al te dat, dus ben je niet jezelf. Er gebeurt toch vaak iets ongrijpbaars waardoor je achteraf zegt of het wel of niet klikte. Het schijnt dat de eerste indruk bij een sollicitatie de belangrijkstre rol speelt, meer nog dan iemands kwalificaties. Nou, daar hopen we dan maar op.

Eerst maar eens bedenken wat ik aan zal doen.