hoe koud het was en hoe ver

Vandaag is Saskia, onze jongste dochter, 25 geworden. De meest Nederlandse van onze 4 kids is zij net als Suzy ook in Zuid-Korea geboren. Op een koude, donkere nacht, net niet in de Koreaanse taxi-zonder-vering…

Ik kon in Korea niet thuis bevallen, wat ik vreselijk vond. Ik had dus veel moeite gedaan een Engelssprekende gynaecoloog te vinden om mij bij te staan. En ik wilde beslist niet bevallen in zo’n martelstoel met m’n benen in de riemen…Deze arts werkte volgens zijn zeggen met een geboortestoel.

OK, alles leek mee te gaan vallen. Koffertje ingepakt met benodigdheden op advies van een Amerikaans bevallingsboek, puffen geoefend uit hetzelfde boek (Lamaze methode) en zo was ik in den vreemde redelijk voorbereid mijn baby ter wereld te brengen.

Zaterdag de 12e feb staat in m’n geheugen gegrift. Het was een ijzig koude maar stralend heldere dag. We zijn nog weggeweest met de 2 andere kinderen en hoewel het raar rommelde van binnen zijn we ’s avonds toch naar Kim’s collega en zijn vrouw, Niek en Dinie, gegaan. Een taxirit van 20 minuten. Toen we daar een uurtje zaten kreeg ik het sterke vermoeden dat ‘het’ begonnen was. Omdat Niek en Dinie vrij ver van de weg af woonden en taxi’s in Korea niet gebeld kunnen worden zat er niets anders op in die vrieskou (-7) naar de weg te lopen, een minuut of 10. Wie de bevalling op gang wil helpen moet vooral een eind gaan lopen! Al bij de weg aangekomen voelde ik dat het eeen ernstige zaak aan het worden was. Taxi’s reden voorbij maar allemaal vol. Uiteindelijk konden we er eentje aanhouden waar al iemand inzat die bereid was ons mee te nemen. Hij moest wel eerst z’n eerste passagier nog ergens afzetten. Omrijden dus.

Inmiddels passeerden we het ziekenhuis waar ik heen moest. Kim stelde voor daar rechtstreeks heen te gaan, maar ik had een vreemde obsessie voor het koffertje wat thuis klaar stond.  Stoutmoedig zijn we dus toch eerst naar huis gereden, alwaar het koffertje werd ingeladen en ik ondertussen de persweeen voelde beginnen.

Na een zekere dodenrit (oh die hobbels in de weg..!!) eindelijk in het ziekenhuis aangekomen, wilde men ons aanvankelijk niet serieus nemen. Koreanen stellen zich bij pijn nogal aan en op mijn dringend verzoek onmiddelijk geholpen te worden ‘omdat de baby eraan kwam’ reageerden men heel lakoniek: eerst maar rustig even zitten en de inschrijving in orde maken. Ik werd gek! Uiteindelijk ben ik op een brancard gaan liggen en heb geroepen de baby komt er nu uit!! Een co-assistent kwam aangesneld en constateerde dat er inderdaad een hoofdje zat aan te komen.

Met gezwinde spoed ben ik naar een verloskamer gereden, waar Saskia werd tegengehouden omdat ik eerst in (dus toch) zo’n stomme stoel gehesen moest worden en er van alles ontsmet moest.

En toen mocht ze komen, floep, daar was ze! Kim was aan het foto’s maken en verder hoorde ik niets. Wat is het, vroeg ik toen zelf maar…Oh een meisje, alles is goed hoor. Later hoorden we dat bij stilte de moeder gewoon weet dat er een meisje geboren is. Bij een jongentje is er luid gejuich. (Of dat nog zo is weet ik trouwens niet).

Daar was dus onze Saskia Carmen. Volgens de maankalender 1 jaar bij de geboorte en omdat het de volgende dag Koreaans Nieuw Jaar was werd ze om 12 uur ’s nachts direct 2 jaar oud. Haar Koreaanse leeftijd is dus 27!

Die nacht hebben we in het ziekenhuis geslapen. Oh, wat was het daar warm en wat snurkte Kim hard. De volgende ochtend wilde ik naar huis. Het ziekenhuis schudde op zijn fundamenten. Een pas bevallen vrouw die aangekleed en wel naar "BUITEN" wil. Of ik wel wist hoe slecht de buitenlucht voor me was? Nee, dat wist ik niet en dat kon me niet schelen ook. De Koreaanse kraamtraditie is zo verschillend van de Nederlandse dat ik op dat gebied geen behoefte voelde aan integratie.

De dames van de kerk die langskwamen hebben me nog ernstig toegesproken, de mouwen van m’n trui naar beneden getrokken en ervoor gezorgd dat ik een dikke laag met kleren aanhad en toen kwam de taxi aanrijden waarin we met z’n drietjes vertrokken, HOME!!! M’n eigen bed en appeltaart van Emmy,de Nederlandse juf van de kinderen die bij ons in woonde.

Wat ik me wel lekker heb laten smaken is de zeewiersoep die iedere kraamvrouw in Korea krijgt. Heel gezond en erg lekker. Ik kreeg een enorme pan van de diakonessen.

Nu denk ik wel eens, hoe deed je dat toch? Geen kraamzorg, geen vroedvrouw, geen weegschaal, alles op ervaring van de vorige twee kinderen. Op dat gebied was ik blijkbaar wel aardig geintegreerd in de Koreaanse samenleving. Niemand had daar medische hulp achteraf en sommige armere vrouwen (o.a. onze hulp) bevielen gewoon op eigen houtje, met hulp van de buurvrouw of zo.  Geen idee of er cijfers zijn van kindersterfte die daardoor in die jaren hoger lagen dan in Nederland in dezelfde tijd.

Ik kreeg daar toen vooral mee: bevallen is iets wat er bij hoort en babies verzorgen doe je vanuit je gezonde verstand. Daar heb je ook niet zoveel spullen voor nodig. Eigenlijk lag daar de nadruk meer op de kraamvrouw die zich aan allerlei regels en traditionele voorschriften moest houden. Bepaalde dingen niet eten, in een kamer zitten waar de temperatuur tegen de 25 gr. aanzat, zeewier soep eten twee weken niet naar buiten enz.

Maar goed. Inmiddels is dat misschien ook wel veranderd. Tenslotte  is het alweer 25 jaar geleden dat Pak Soek-hjang (Sas’ koreaanse naam) werd geboren!

Happy birthday Sas!