drukbestendig?

Bij P&O van het stadhuis in Den Haag (waar ik voor de gemeenteraad werkte), werken ze met zg. competenties. Voor iedere functie heb je bepaalde combinatie van competenties nodig. Bij iedere competentie is een bijbehorende ansichtkaart ontworpen met humoristische voorstelling.

De kaart die mij het meest aanspreekt vandaag (ik heb er een paar verzameld) is die van "Drukbestendig": positief omschreven als "Bestand tegen situaties die werkstress met zich meebrengen".
Het plaatje: drie, onder een grote stapel ordners, haast verpletterde mensjes.
Nou, zo voelt het wel een beetje na 2 dagen nieuwe baan…

Stel je voor. Ik heb 2 ordners met verzoeken om afspraken en uitnodigingen voor de twee kamerleden voor wie ik werk. Inplannen in hun persoonlijke agenda’s, coordineren met kameragenda. Is een klus. Het probleem is dat ik iedere dag stapels nieuwe krijg aangeleverd. Tegelijk word ik ook de hele dag gebeld met vragen over de status van oude aanvragen of nieuwe verzoeken.
Oh, wat heb ik weer nog meer begrip voor allerlei situaties waarover ik me vroeger kon opwinden. Belt mij vandaag iemand over een mail uit JUNI. Geen reactie gehad. Ik kan zo gauw tussen mijn stapels, die ik nog lang niet in een overzichtelijk  systeem heb, de uitnodiging vinden (zoek, zoek, overal vallen stapels papieren van m’n bureau)…" Oh, was het een mail?" "hmm, wilt u die mail mij nog een keer toesturen?" Ik voel de vibraties: Mevrouw, wat een inefficiente organisatie is dat daar…

Het is een impressie van de eerste echte dagen. Tot nu toe heb ik gelukkig alleen nog maar aardige mensen, vol begrip, gesproken. Zal ook nog wel ’s anders zijn.

Vandaag bleek dat ik allemaal gesprekken had gepland maar geen zaaltjes besproken..

Tja, ik moet maar een checklijstje gaan maken. Ik merk dat ik de neiging heb om pas te gaan eten, plassen, koffie halen enz. als ik alles op orde heb. Aangezien ik dat nog lang niet voor elkaar krijg, ga ik niet eten, hou m’n plas op en heb vandaag maar 1 kopje koffie gedronken. Als Kim me niet had gebeld was ik blijven slapen denk ik…

Nou ja…Grappig dat ik aan mezelf altijd denk als niet perfectionistisch. Maar in dit soort situaties leer ik mezelf weer van een andere kant kennen. Ik kan het niet goed verdragen dat ik dingen niet direct in de vingers heb. En dan vertoon ik toch wat van die trekjes die bij perfectionisme horen…Morgen ga ik m’n leven beteren: koffie drinken, plassen en een half uur pauze nemen. En op tijd voor het eten thuis, zodat Kim niet sip lauwe zalm en broccoli hoeft op te dienen, zoals vanavond.