oost-europa

Sinds kort weet ik niet alleen meer uit de krant dat ons land wordt overspoeld met Oost-europeanen. Het beruchte kamerverhuurbedrijf, dat het huis naast ons overbevolkt met liefst zo veel mogelijk huurders, heeft zich op de Oosteuropese markt gestort en het huis voor de verandering volgestopt met Slowaken.

De Haagse Anita, met haar vriend/man Sjonnie, die de kamer-met-tuindeuren huurden (ze woonden dus ongeveer in onze tuin) zijn, volgens welingelichte bronnen, het huis uitgezet wegens bedreiging van een medebewoner. Ik kan me voorstellen dat Anita zo het bloed onder de nagels van een van haar huisgenoten vandaan haalde met haar voortdurende geschreeuw en gevit, dat die zich onaardig heeft uitgelaten tegenover haar. Sjonnie kon dat niet verkroppen en nou ja, van ’t een kwam ’t ander. Politie erbij, bewoners verhoord en na een paar dagen was het exit Anita en Sjonnie. Nadat Anita iedereen nog even luid en duidelijk de waarheid had verkondigd, vanuit de tuin, zodat wij ook konden meegenieten laadden ze een busje vol met hun spulletjes en verdwenen ze met onbekende bestemming.

Na enige dagen weldadige rust, waar ik met volle teugen van genoot, kwam mij opeens een wat blikkerig klinkende Balalaika, met een opzwepend Slavische melodie vermengd met technoklanken ter ore. Stiekum geloerd door onze schutting en daar zat een eenzame, blonde jongen met een laptop in de tuin, waaruit de luide muziek kwam. "Hello", vroeg ik," ben je een nieuwe buurman?" De jongeman had wat moeite met zowel Engels als Nederlands, maar we kwamen er in ieder geval uit dat hij ja nieuw was en dat hij uit Slowakije kwam. "Ok, welkom, maar mag de muziek wat zachter?" Gelijk maar afkappen, dacht ik, anders staat er volgende week het Kozakkenkoor…

Inmiddels wonen er minstens 6 Slowaken. Dat denk ik omdat er veel en hard gepraat wordt en omdat ze elkaar allemaal verstaan. Aardige jongens waarschijnlijk, maar met eigenaardige gewoontes. Bijvoorbeeld. Slowaken houden niet de telefoon tegen hun oor, maar leggen die op de tafel met de luidspreker op maximum geluid. Ik hoor alsmaar ingeblikte stemmen! Ook praten ze niet door de telefoon, maar verheffen ze hun stem zodanig dat, mocht ik Slowaaks spreken, ik volledig op de hoogte zou zijn van al hun wederwaardigheden. Het liefst skypen ze, in de keuken, met de deur open (beter bereik?) en om zeker te zijn dat de familie in Slowakije alles goed verstaat, schreeuwen ze er ook nog maar bij. Af en toe lijkt het of ze met z’n allen in de keuken leven. Daar roken ze met z’n allen en aangezien het (open)bovenlicht van onze achterkamer hemelsbreed ongeveer een meter van hun open keukendeur verwijderd is stinkt het bij ons nu regelmatig naar ROOK.

Ach, denk ik ook bij tijden, hoe kunnen we nog iets voor die jongens betekenen? Eigenlijk zou ik ze best beter willen leren kennen, maar de communicatie is moeizaam.

De Turkse buurman, die vorig jaar een hartinfarct kreeg op het balkon dat aan onze slaapkamer grenst, (ik heb er nog over geschreven op m’n blog: "kun je reanimeren?") is een paar maanden terug alsnog overleden. De Antilliaanse buurman, die altijd gezellig met z’n blote bovenlijf over het tuinhekje voor hing (met de muziekboxen in de hal voor wat muziek) is verhuisd. Ook Gina is weg. M’n 2babes buurvrouw. Opeens verdwenen. Ze voelde zich niet veilig meer, zei ze, met al die Oosteuropeanen. Die dronken te veel, volgens haar. Dat valt volgens mij best mee.