wonderen en slaap

Was vanmorgen erg moe en besloot niet mee naar de kerk te gaan. Heb me op de bank geinstalleerd met een keuze aan boeken en tijdschriften om mezelf geestelijk mee op te bouwen. Begonnen met de Reformatie, die ik, als ik eerlijk ben, altijd met gemengde gevoelens oppak. Zo van: ‘heb ik hier wel zin in?’ Maar meestal lees ik er toch een paar hele goeie artikelen in.

Vanmorgen een van ds. Bas Luiten:De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Samenvattend: Prijs de Heer, als iemand wonderlijk genezen blijkt!
En prijs de Heer als iemand wonderlijk in geloof blijft volharden in ziekte en allerlei moeites die God niet wegneemt.
Wonderen kun je niet organiseren. En je moet voor het spectaculaire altijd op je hoede zijn. Het kan nl. heel  snel iets dwingends krijgen. Als het een voorwaarde wordt voor echt geloof of echt kerk zijn bijvoorbeeld. Wonderen moeten. Nou, dat is een enorme paradox natuurlijk.
En het grootste wonder ben je zelf, zegt Luiten. Geloven staat immers gelijk aan een opstanding uit de dood?

Het is goed met een open blik naar je leven te kijken. Je leeft vaak snel en gehaast. Je bid wel, maar op de  uitkomsten let je zo vaak niet. Ook omdat God meestal niet spectaculair werkt, maar door gewone alledaagse dingen. Maar ze wel gebruikt om te doen wat wonderlijk is. Remissie in kanker waar iemand eerst voor z’n leven vreesde. Mensen die zich bij de gemeente voegen, met al hun eigen moeites waardoor je het eerste vergeet en je fixeert op het tweede. Een verzoening tussen mensen die eerst ver van elkaar verwijderd waren door conflicten en ergernis. Mensen die weer getroffen worden door het Woord van God terwijl ze eerst zich dood en dor voelden.

Het is het werk van de Heilige Geest en is van dode dingen weer levende maken.
Ik heb van dichtbij nog niet meegemaakt dat iemand opstond uit een rolstoel van het ene moment op het andere. Ik vind het geweldig als dit gebeurt. Die persoon krijgt als een cadeau opnieuw tijd van leven en gezondheid. En wie kan peilen wat dat betekent voor een mens?

Toch geloof ik dat Joni Earickson net zo’n groot wonder is overkomen. Zij ontving geen genezing, maar moest verder in haar rolstoel. Zo is ze toen tot enorme zegen geworden voor honderdduizenden in de wereld die verminkt en gehandicapt door oorlog en geweld, of door aangeboren verlammingen in een rolstoel hun leven slijten.

Ik denk ook aan mijn vriendin Arianne van Wingerden die al meer dan 20 jaar als evangeliste in Masan, Korea werkt. Ze komt in verschillende weeshuizen, maar is vooral verbonden met Good Samaritan, een weeshuis/revalidatiecentrum voor kinderen met een handicap. Spastische kinderen veelal. Sommigen zeer ernstig gehandicapt. Arianne is een zeer blijmoedig gelovig mens en brengt veel liefde in het leven van deze kinderen. Velen doen mee aan Bijbelstudies en komen ook tot geloof. Geweldig.

Ze registreert in haar nieuwsbrieven regelmatig wonderen: de Engelse ladies club van een of ander internationaal bedrijf heeft opnieuw geld gedoneerd om in een weeshuis het sanitair te verbeteren, of voor alle kinderen sokken te kopen…ze krijgt zomaar van de KLM een retourticket om haar familie te bezoeken in Nederland, ze kan een baan vinden voor die en die rolstoelgebonden jongen met een goed verstand, zo en zo is geselecteerd voor de Paralympics….enzovoorts. Want er is nog veel meer.

Het grootste wonder vind ik dat iemand als Arianne in haar uppie zo veel goeds kan doen en betekenen voor honderden verstoten kinderen. In hun rolstoelen. Met hun ziektes. Waaraan ze soms ook heel jong al sterven. Maar ze brengt hen de blijdschap van Jezus en dat ervaren die kinderen en jongeren als een lichtstraal en een wonder.

Toen was de zon zo warm en lag Gina zo heerlijk te spinnen op m’n schoot dat het geen wonder was dat ik na een half uur of zo weer wakker werd. Klaar voor een bak koffie!