9/11, Beckman en HTM

Bah, ik heb mijn boek uit…Ik ga na ieder gelezen boek door een fase van ontwenningsverschijnselen. Ik zoek iets, het is er niet en ik denk: oh nee het was er eigenlijk niet, behalve in mijn verbeelding. Elk (nou ok, bijna elk) boek dat ik lees is even een extra werkelijkheid, met mensen en gebeurtenissen die deel uitmaken van mijn leven. De laatste drie boeken die ik las waren (toevallig!) alle drie verhalen geschreven vanuit het perspectief van een kind van rond de 10. Het laatste was echt geweldig goed geschreven. Auteur: Jonathan Saffran Foer; titel: extremely loud & extremely close. Er zijn twee verhaallijnen. Een is die van een jongetje dat besluit het slot te zoeken wat bij een sleutel past die hij vindt bij de spullen van z’n overleden vader. Die vader is omgekomen tijdens 9/11, de aanval op het World Trade Center in New York in 2001. De tweede verhaallijn is die van zijn grootmoeder. Hoe zij in New York terechtkomt vanuit het Duitsland na de 2e WO. Ze woonde in Dresden, dat werd plat gebombadeerd door de geallieerden. Heel aangrijpend en soms humoristisch verhaal. Over familie, liefde, gemis, en volharding.

Het tweede boek is van Donna Tart, Little Friend. Vond ik niet overtuigend en verveelde me een beetje. Ik heb nog een derde boek vanuit kinderperspectief gelezen maar ben nu even de titel kwijt.

Voor onze verjaardagen kregen we twee boeken van Willem Jan Otten. Van Jes, onze dochter. De gedichten zijn prachtig wat betreft taalgebruik, maar zeer cryptisch…Ik was net weer begonnen om voor het slapen gaan een gedicht te lezen en een bundel van Gerrit Achterberg naast mijn bed gelegd. Vond ik al vrij moeilijk. Maar Otten is nog cryptischer! Toch vind ik het een bijzondere ervaring, gedichten lezen. Soms is het maar 1 zinnetje wat net iets tot uitdrukking brengt waar je mee bezig bent. Ik vond in een boek een gedicht dat ik in 1989 had gescheurd uit een kalender. Ik had erop geschreven: zo ervaar ik het leven in Nederland (we waren na 8 rustige jaren in Korea net 1 jaar terug). Zo begint het gedicht:

September is nog niet voorbij
en reeds denk ik aan sneeuw
en aan de kilheid van november
We hebben nood aan tijd-
aan trage tijd vol nietsdoen
en verveling.

Vooral die laatste 3 zinnen vind ik prachtig. Trage tijd vol nietsdoen…Heerlijk.

Welaan..over nietsdoen gesproken. vorige week eindelijk weer met m’n vriendin Ank naar Amsterdam geweest voor een middagje cultuur. Tentoonstelling van werk van Max Beckman (overleden in 1950) + lezing. Interessant en boeiend. Niet opwekkend…Geen vrolijke baas, die Max. Kon wel prachtig schilderen en vooral zijn portretten vond ik heel mooi.

Verder vandaag eindelijk iets gedaan waar ik altijd stiekem op hoop dat een ander het ooit voor mij zal doen..In de vermaledijde trams in Den Haag moet je gepast betalen wanneer je een kaartje wil. Heb je geen munten dan kun je uitstappen en eerst ergens gaan wisselen. Is me een paar keer overkomen. Zo irritant! Vanmorgen stapte er iemand in die alleen maar 50 euro had en hem werd te verstaan gegeven dat hij kon uitstappen. Triomfantelijk haalde ik mijn 40 strippen kaart uit mijn tas en zei grootmoedig: hier neem maar wat strippen van me. Oh wat een genot met zulke simpele dingen als drie tramstrippen iemands leven te veraangenamen!