vandaag zag ik weer bloemen in de tuin

Er is een boekje ooit geschreven over depressieve gevoelens met de titel: "Ik zie elk dood vogeltje", (Ed Klip, Maarten van Son. Amsterdam, BoomMeppel, 1988). Mijn eigen variant, aangezien ik nooit een vogelaar geweest ben, is "ik zie alleen maar onkruid en dode plantjes in de tuin".
Voor de gelukkigen onder ons die dit niet kennen: Het is een stemming waarin alles in je zich lijkt te fixeren op datgene wat niet is zoals je het zou willen zien. Je blik lijkt zich te vernauwen zodat je alleen de tekorten waarneemt, alleen dat wat je mist, dat wat niet gedaan is, wat ontbreekt.
Je kunt gerust stellen dat het een levensvergiftigende, negatieve stemming is waar je niet lang mee kunt leven zonder kwalijke gevolgen voor jezelf. Die echter zo sterk en overheersend kan zijn dat je machteloos bent om er iets aan te doen. Het verzet tegen die stemming kost zo onnoemelijk veel energie dat je er doodmoe van wordt.

Ik weet niet hoe het jullie vergaat, maar tijdens zo’n episode weet ik dat ik ‘het’ weer heb. Ik wil het niet, ik praat tegen mezelf (oh, wat wordt een mens daar ook moe van, zeg!) maar de vuile was, de kreukels, de niet-gedane klussen, het stof, de katteharen en de vlekken overheersen m’n bewustzijn, om het maar even simpel samen te vatten.

Ik heb inmiddels door de jaren heen wel geleerd om ‘ het’ wat beter te hanteren. Nu juist niet beginnen aan allerlei projecten, niet nu van alles overhoop gooien, niet achter ‘m’n geweten’ aanrennen. Maar: ‘goed’ voor mezelf zijn. Rustig aan, mezelf een beetje verwennen, zoals een goeie moeder een super-gespannen kind geruststelt. Kopje thee, extra rust, filmpje enz. Echt genieten ervan doe ik dan niet, maar ik weet uit ervaring dat het me wel rustiger en minder gejaagd maakt.

En nu liep ik vanavond in de tuin en zag warempel tussen het onkruid weer allemaal bloemetjes! Door het warme weer van de afgelopen dagen staat er veel in bloei en ik zag het weer! Ik heb ook zo m’n ‘warmtedagen’ gehad en zowaar, de kilte is weer geweken.
De vergeet-mij-nietjes staan in bloei en een paar van m’n azalea’s. Ik zie de knoppen in de Hortensia, zelfs de rozen beginnen al knoppen te vormen! Planten die in de winter verdwijnen (en die ik dan ook prompt vergeet!) steken hun groene stengeltjes door de donkere grond en ik ben zo blij als een kind dat verloren gewaande schatten vindt: oh die en die, en ook nog die…!!

Rouwen brengt een mens flink uit z’n evenwicht. Dat is alvast een conclusie die ik kan trekken nu.