de dokter is erg somber

Gisteren kreeg ik een telefoontje van het verpleeghuis. Het hoofd van de afdeling vertelde dat moeders besproken was in het overleg en dat men erg somber is over haar toestand. Na maandag was ik wat verbaasd. Niet dat moeders nu blaakte van gezondheid toen, maar ik kreeg niet de indruk dat er sprake was van een crisis of zo.

Maar toch. De laatste dagen at moeders slecht, ze heeft verschillende doorligplekken, weigert verzorging, kortom " ze wil niet meer". Of we een afspraak met de arts wilden. Nou, dat leek me een goed idee, maar ik kon toch niet laten om te vragen wat dan precies de bedoeling was. Ergens kreeg ik het gevoel dat me een soort verborgen boodschap werd meegedeeld. Uw moeder wil niet meer, dus….ja, wat? Ik zei dat we niet in euthanasie geloofden, zo van, moeder wil niet meer dus geef haar een spuitje. Maar dat was in geen geval de bedoeling, verzekerde het hoofd me. Dat mag helemaal niet en daar zou ze persoonlijk ook niet voor zijn. Goed, dat was dan in elk geval helder.

Uit haar verhaal maakte ik op dat moeders geen anti-biotica meer krijgt tegen de veelvuldige blaasontstekingen. Dat zou verklaren waarom ze zich nu weer zo slecht voelt. Alle symptomen wijzen er op. Koorts, hallucinaties, slecht eten en drinken enz. Maar mijn indruk is dat er voor een soort beleid gekozen is om geen anti-biotica te verstrekken. Is dat terecht?

Al jaren ben ik lid van de Nederlandse Patienten Vereniging. Nu kon ik daar dan eens gebruik van maken. Op de site stond een telefoon nummer wat 24 uur per dag bereikbaar is voor consultatie over dit soort vragen. Gebeld en een heel prettig en verhelderend gesprek gehad met een vrijwilliger, zelf verpleegkundige van beroep.

Bij longontsteking in de laatste levensfase is het gebruikelijk geen anti-biotica te geven. meestal is dat nl. de aankondiger van het sterven en kun je dat proces z’n gang laten gaan. Ik weet dat nog van mijn vader.
Maar blaasontsteking is een ander verhaal, vond ook deze voorlichter. Als er door het lichaam nog gereageerd wordt op de ant-biotica moet je dat iemand niet onthouden, vond zij. Want een blaasontsteking is pijnlijk en maakt dat je je heel naar voelt. Als het lichaam resistent geworden is voor de anti-biotica (mogelijke reden dat de arts ze niet geeft), merk je dat vanzelf. Maar tot nog toe knapt moeders altijd weer op van een kuur! Ze gaat weer eten en drinken en wordt rustiger.

Net als de vorige keer krijg ik het nare gevoel dat men in het verpleeghuis vindt dat moeders maar moet gaan. Niet meer behandelen, geen eten en drinken opdringen, dormicon geven en ja, dan gaat het snel natuurlijk.

Ons daartegen verzetten geeft de indruk alsof we moeders lijden onnodig willen verlengen. Dat is natuurlijk niet zo. Haar leven willen we echt niet onnodig rekken, maar ook niet onnodig verkorten, door maar geen zorg meer te geven.

Ik heb nog gekeken naar hospices en verpleeghuizen met palliatieve zorg-units. Maar ja, de complicatie van haar dementie en angst maakt dat ik gewoon niet weet of dat nu beter zou zijn. In Den Haag kan ze terecht wanneer er een indicatie voor terminale zorg wordt afgegeven. Dan zou ze met spoed overgebracht kunnen worden naar een tehuis vlak bij ons in Scheveningen. Vanmiddag had ik haar wel zo in m’n binnenzak mee willen nemen. Ze is onrustig, verdrietig, huilerig en bangelijk. Oh zucht, waarom moet het toch zo lang duren?

Overigens wil ik het verpleeghuis waar zij nu woont niet in een kwaad daglicht stellen! Er is goede zorg, maar met minstens 15 andere bewoners is het aanpoten, en men is niet gespecialiseerd in palliatieve zorg. Dat merk je wanneer mensen langduriger ziek worden. Ook is er op de afdeling beperkte verpleegkundige zorg. Het merendeel van de verzorgers heeft geen (of beperkte) medische scholing. Voor het beoordelen van de situatie zijn zij afhankelijk van die ene verpleegkundige die er per dienst aanwezig is.