Loretta Lux

Vanmiddag, na een andere fiets voor mezelf gekocht te hebben (zie m’n log van 15-04 fiets gestolen), naar het Gemeentemuseum, de foto-afdeling. Het GEM dus. Een overzichtstentoonstelling van een fotografe, Loretta Lux. Niet haar eigen naam overigens. Afkomstig uit Oost-Duitsland, waar ze opgroeide onder het totalitaire regime van Honecker. Na de val van de muur is ze heel bewust de vrijheid van expressie gaan gebruiken. Ze is eigenlijk qua training schilderes, maar is overgegaan op fotografie. Toch zijn haar foto’s eerder schilderijen. Ze bewerkt ze nl. maandenlang o.a. op de computer tot ze de uitdrukking hebben die ze zoekt. De foto’s zijn vrnl. van kinderen. Mooie kinderen, in ouderwetse kleren, met een ernstige uitdrukking in hun ogen. De gezichten zijn zodanig bewerkt dat je het gevoel hebt eigenlijk naar volwassenen te kijken. De kunstenares zelf zegt in een video dat ze probeert weer te geven hoe je in kinderen soms de volwassene al kan zien en andersom. Het is heel vervreemdend, vind ik. Kleine meisjes in korte jurkjes (schattig, lief bij kinderen) lijken nu bijna uitdagend.
Ook de proporties zijn vreemd. De hoofden zijn groter dan in werkelijkheid. Dat versterkt het gevoel alsof je ‘aliens’ ziet.

Toch vond ik het een fascinerende tentoonstelling, met prachtig werk. De kleuren, veel (zee)groen, blauw, de kristalheldere atmosfeer in de foto’s, echt heel mooi. De moeite waard.

meisje met brood

Verder een expositie bekeken van 23 startende kunstenaars: Met Stip.
Tja, wat vond ik er van? Veel enigma’s. Een videopresentatie die duizenden keren per dag het moment vertoont van een lucifer die vlam vat…Diepe betekenis wellicht of juist niet, maar de waarde ontgaat me (nog). Een tweede werk: 48 deuren. Letterlijk 2 rijen deuren waardoor je binnen kunt gaan in de drie zalen waar de kunstwerken hangen/staan. Grappig, maar verder…?Verder, 3 ingelijste polaroids, voorkant, 3 polaroids, achterkant en een zwart-wit foto van een gekwelde vrouw. De bezoeker mag een boekje meenemen met de titel: biografie van een Fantoom. ???
Van alle werken vond ik er eigenlijk maar een echt boeiend:Home van Sara Blokland. Een grote collage, die een hele muur beslaat, van tientallen foto’s van in aanbouw zijnde huizen en flats met daartussen foto’s van vensterbanken, schoorsteenmantels, planken vol met verzamelde spulletjes. Dat sprak me aan. Heel persoonlijk en echt wat een huis tot thuis maakt: de spulletjes die een herinnering met zich meedragen en die elke verhuizing meegaan.. Ontroerend vind ik dat vaak: een groepering dingen, mooi of lelijk, maar het vertelt een verhaal over een mens. Dat proefde ik in dit werk.