waar blijven de jaren?

Ik kan beter vragen: waar blijven m’n blogs? Heb ik net een uitgebreide geschreven, ga even naar een andere pagina…weg blog.  Goed, ik had geschreven dat ik me enigszins nostalgisch voel sinds ik m’n ouwe vriendin Willemien weer gezien heb.  We hadden elkaar 20+ jaar  niet meer ontmoet en nu kwam ze van de week eten en hebben we de draad weer opgepakt.  En het is alsof er geen 20 jaar maar een paar dagen tussen zitten.

Ik heb Willemien in Groningen leren kennen in onze studie-tijd daar.  Zij deed Sociale Academie en ik deed vooral veel Niets.  Een blauwe maandag Spaans, toen even Duits, maar veel resultaat heb ik niet behaald.  Dat waren de gouden dagen voor studenten.  Zonder ook maar iets uit te vreten ontving je een beurs en een renteloos voorschot en kon je dus een heel end weg niksen.  Ik was trouwens wel actief in de studentenvereniging Hendrick de Cock.  Bijbelstudie, soos en zo.  Ik zwabberde behoorlijk in die tijd en had een regelrechte adolescentie-crisis…

Willemien was mijn vaste baken waarop ik nog enigszins koers kon varen!  Maar veel is het niet geworden voor mij daar.  Ik ben er in 1974 weg gegaan.  Vrij snel erna getrouwd, net als Willemien.  We zijn op elkaars bruiloften geweest (Willemien maakte voor mij een prachtig geborduurd huwelijksgedenkteken, hangt nog altijd op een ereplaats in onze slaapkamer), hebben elkaar’s oudste kinderen nog gezien (Willemien bewaarde een truitje met ingebreid patroon dat ik voor Lucy breide) en toen vertrokken wij naar Zuid-Korea in 1980.  Acht jaar correspondeerden we en stuurde W. me theezakjes in haar brieven omdat de thee in Korea zo vies was.  In 1988 kwamen we terug naar Nederland.  Ik verdronk in het drukke leven van pastorie en een gezin met 4 kinderen zonder de geweldige hulp die ik in Korea drie x per week had.

Willemien heeft me gelukkig vergeven dat ik toen m’n vriendschappen ben gaan verwaarlozen.  Nu we die weer opgepakt hebben kan ik ook in het reine komen met de toch wat donker omfloerste herinneringen aan Groningen!